Saliha Berhili, behandeld voor borstkanker

Saliha: ‘Terwijl ik met gekruiste armen met een vriendin zat te praten, voelde ik plots een verdikking aan mijn rechterborst. Ik vond dat het geen knobbeltje was omdat het niet rond was. Het was “iets” dat er aan de andere kant niet was. Ik vertelde het aan mijn vriendin die aandrong om een afspraak bij de huisarts te maken. ’s Anderendaags vroeg ze me of ik al had gebeld. Dat had ik niet gedaan. “Of je maakt vandaag een afspraak bij je huisarts, of onze vriendschap stopt hier en nu”, sprak ze me kordaat toe. Die vriendin is me net zoals mijn andere vriendinnen ontzettend dierbaar, dus zat ik een dag later bij de huisarts.'

'De dokter voelde aan de verdikking. Ze vermoedde dat het een cyste was maar wilde voor alle veiligheid toch een mammografie en echografie laten nemen. Naarmate die woorden mijn richting uitkwamen, werd ik in een andere realiteit getrokken.”

Wanneer is voor jou duidelijk geworden dat het wel degelijk om een knobbeltje ging?

‘Na de echografie zei de dokter die me had onderzocht: “Het is vast weefsel”. Vier woorden die me verder die andere realiteit in trokken. De dokter vroeg mijn toestemming om een punctie te nemen. Na die punctie brak de afschuwelijkste periode uit mijn eigen ziektetraject aan: het wachten op het resultaat. Ik moest geen moeite meer doen om de knobbel te voelen. Het was alsof het “iets” beslist had om zich kenbaar te maken. “Als het boosaardig is, zal het nu waarschijnlijk heel boos zijn omdat erin geprikt is”, zei ik tegen mezelf. “Als het nu maar niet te boos wordt en ineens andere wegen zoekt”.’

Hoe heb je tijdens Younes’ herstel de ruimte gevonden om ook aan je eigen herstel te werken?

‘Bednet (een vzw die ervoor zorgt dat zieke kinderen en jongeren, via de computer thuis, de les in hun eigen klas kunnen volgen, red.) heeft voor ons gezin het verschil gemaakt.'

'Het heeft ervoor gezorgd dat Younes zijn normale leven weer kon opnemen en dat ik aan mijn herstel kon werken. Terwijl Younes in zijn kamer via Bednet les volgde, kon ik de rust nemen die ik nodig had.’

Hoe gaat het nu met jullie?

‘We staan allebei een grote stap verder in ons herstel. Younes gaat sinds mei terug naar school en ik neem binnenkort mijn job als leerkracht weer op. Voorlopig nog niet voltijds omdat ik nog heel moe ben en pijn heb aan mijn schouder als ik mijn rechterarm beweeg. Ik probeer veel te bewegen. Elke maandagnamiddag volg ik herstellende yoga bij Akio, een Antwerpse lotgenotengroep die mensen met kanker samenbrengt en activiteiten voor hen organiseert. Het is zo fijn om bij mensen te zijn die hetzelfde hebben meegemaakt en om elkaar geven. Lotgenoten horen zeggen “Vijftien jaar geleden, tien jaar geleden, vier jaar geleden”, geeft me hoop dat ik dat binnen zoveel jaren ook zal kunnen zeggen.’