Nooit gedacht dat ik opnieuw zo'n fijne job zou vinden

Annick Persoons over keuzes maken na kanker

Uit Leven • Editie 94 • April 2022

‘Maandag sta ik hier terug’, zei modeontwerpster Annick Persoons (53) tegen haar collega’s, daags voor haar borstkankeroperatie. Maar ze keerde nooit weer. Het kostte haar een rouwproces en een lange zoektocht om werk te vinden dat paste bij haar nieuwe ik, maar vandaag staat ze er opnieuw. ‘Ik had de luxe dat ik even kon pauzeren om uit te maken wat ik echt wilde’, vertelt ze.

Auteur: Annick Dekkers • Fotograaf: Lieven Van Assche

Stel je vraag over kanker

Contacteer de Kankerlijn

Bel 0800 35 445

Nu niet beschikbaar

Ma-vrij 9-12u en 13-17u

Stuur een e-mail

Antwoord binnen de drie dagen

Chat met de Kankerlijn

Nu offline Beschikbaar op 22/04/2024 om 09:00

Ma 9-12u
Woe 14-17u en 19:30-22:30u

Bekijk alle contactmogelijkheden

Annick ontvangt ons in haar ruime atelier annex winkel, waar ze zich elke dag omringt met de dingen die haar gelukkig maken: kleurrijke stofjes, schetsen en patronen, naaimachines … De grote ontwerptafel heeft haar oudste zoon voor haar gemaakt. ‘Als kind al was ik vaak aan het tekenen en maakte ik graag kleedjes voor mijn barbies’, lacht Annick. ‘Ik ben mode gaan studeren en heb altijd in die sector gewerkt, de laatste 15 jaar als ontwerpster. Het was hard werken, vaak lange dagen, maar ik heb het altijd met hart en ziel gedaan.’

Ander leven

Tot in mei 2017, 48 was ze toen, haar wereld stilstond. Een per toeval ontdekt knobbeltje in haar borst bleek kwaadaardig. Een kleine week later al onderging ze een borstsparende operatie. Daarna wachtte haar nog een lang traject van chemotherapie en bestraling. ‘Toen ik dat hoorde, stortte mijn wereld in’, vertelt Annick. ‘Ik ben toen opgevangen door de borstverpleegkundige, die meer dan een uur de tijd voor me nam. Op zo’n moment is dat goud waard. “Je leven stopt niet, maar je krijgt wel een ander leven”, zei ze mij. Mijn oncoloog verzekerde me dat ik bijna 100 procent kans had op volledige genezing.’

Optimistisch als Annick van nature is – en de woorden van de borstverpleegkundige even onder de mat schuivend – was ze ervan overtuigd dat ze snel weer aan het werk zou gaan. Maar dat draaide anders uit. De chemotherapie hakte er zwaar in. ‘Iedereen is wel eens moe, maar de vermoeidheid die ik ervaarde, was van een andere orde. Alsof je de Mont Ventoux bent opgefietst, omvalt en daarna van uitputting niet meer overeind raakt. Heel gewone dingen kosten opeens veel energie. Ook mijn geheugen liet me in de steek, en ik had niet meer de mentale scherpte van vroeger.’

Deadlines

Dat ze niet meer de oude was, werd pijnlijk duidelijk toen ze tijdens haar behandeling een paar keer naar kantoor terugkeerde om de collega die haar verving, op weg te helpen. ‘Ik was gewend aan werken met deadlines en onder hoge druk. In onze job moet je snel kunnen schakelen. Maar ik merkte al gauw dat dat niet meer lukte. Toen ik snel met een oplossing moest komen voor een ontwerp, blokkeerde ik.’

‘Maar er was meer dan dat’, vervolgt Annick. ‘Na mijn kankerdiagnose had ik het gevoel dat ik een tweede kans had gekregen. Dat had mijn levensvisie veranderd: wilde ik wel verder zoals ik bezig was? Ik had mijn job altijd graag gedaan, maar de druk om te presteren werd almaar groter. Dat ging soms ten koste van de creativiteit. Achteraf denk ik dat mijn ziekte misschien het zetje was dat ik nodig had om een andere weg in te slaan. Ook de psycholoog van het ziekenhuis moedigde me aan om goed na te denken over wat ik nog wilde.’

Geen kwaad woord over haar vroegere werkgever: die zag haar graag terugkomen, eventueel in een deeltijdse job. Maar dat laatste zag Annick niet zitten, uit vrees om op een zijspoor te raken.

Tweestrijd

Lange tijd stond ze in tweestrijd. De verleiding was groot om terug te keren naar de zekerheid van haar vertrouwde job. Maar wat als ze de lat niet meer zou halen? ‘Dan sta je daar en moet je opnieuw solliciteren, wat met een kankerverleden niet ideaal is. En ik wilde heel graag blijven werken: me nuttig voelen, het verschil maken.’

Stilaan rijpte het idee om als zelfstandige aan de slag te gaan. Annick begon te dromen van een eigen kledinglijn met leuke maar comfortabele kleding, lingerie op maat en hippe hoofddeksels. Zo kon ze trouw blijven aan haar passie, maar tegelijk werken in haar tempo. Haar familie en vrienden steunden haar volop in haar idee. Al tijdens haar behandeling begon ze voorzichtig het concept uit te werken: het gaf haar in die onzekere periode opnieuw een doel. Ze kreeg daarbij hulp van Rentree, een dienst voor begeleiding bij werkhervatting na kanker. Annick: ‘Ze drukten mij op het hart dat ik mijn ambities niet moest opgeven. We bekeken samen welke richting ik uit wilde en de mensen van Rentree hielpen me op weg met de administratieve kant.’

Ontslag

Toch duurde het lang voor Annick definitief de knoop doorhakte, een lang en bij momenten moeilijk proces. Vooral de periode na haar behandeling was zwaar. Annick: ‘Tijdens de behandeling zat ik in een vaste routine en werd ik goed omkaderd door mijn artsen, de borstverpleegkundige, de ziekenhuispsycholoog en een zorgvrijwilliger. Toen dat allemaal wegviel, belandde ik in een zwart gat. Het besef dat ik niet terug kon naar mijn oude job, viel me zwaar: ik moest echt door een rouwproces. Op begrip van de buitenwereld kon ik niet altijd rekenen. Zodra de behandeling achter de rug is, gaan mensen ervan uit dat je weer de oude bent.’

Uiteindelijk besloot Annick de stap te wagen. Doordat ze al het statuut van zelfstandige in bijberoep had, kon ze haar zaak geleidelijk beginnen uitbouwen. Een jaar geleden gaf ze ontslag op haar werk. Met haar modelijn Moonica mikt ze zowel op gezonde vrouwen als op klanten met specifieke kledingnoden, of dat nu door kanker of een andere ziekte is. Ze ontwerpt alle kleding zelf. Uit ervaring weet ze hoe belangrijk het is om er in tijden van ziekte verzorgd uit te zien. ‘Naar een chemosessie ga je niet in een geklede broek, maar het is fijn als je nog een andere keuze hebt dan een sportbroek’, knipoogt ze.

Nieuwe start

Vanzelfsprekend is het allemaal niet. Wegens haar kankerdiagnose kan Annick bij de bank geen voordelige startlening krijgen en durft ze geen al te grote risico’s te nemen. Want de angst voor herval is nooit helemaal weg. Gelukkig kan ze rekenen op de steun van vrienden, die bijvoorbeeld massaal mondmaskers aankochten om haar aan het nodige startkapitaal te helpen. Toch wringt het een beetje. ‘Ik besef dat ik bij de gelukkigen ben: met onze woninghypotheek afbetaald en twee zonen die intussen volwassen zijn, kon ik het mij permitteren om het even met minder te doen. Ik kon de tijd nemen om na te denken over wat ik wilde. Maar veel mensen hebben die luxe niet.’

Ze vindt het jammer dat de overheid niet meer steun verleent aan mensen die na hun ziekte een nieuwe start willen nemen. ‘Ik heb geprobeerd om subsidies te krijgen voor mijn project, maar ik ving telkens bot. Altijd was er wel een regeltje of een voorwaarde waaraan ik niet voldeed. En ik ben zeker niet de enige. Zo leerde ik een jonge vrouw kennen die een koffiebar heeft geopend waar kankerpatiënten lotgenoten en andere mensen kunnen ontmoeten. Maar door een gebrek aan middelen moet ze vechten om dat initiatief staande te houden.’

Droomjob

Ondanks die verzuchting is Annick blij met waar ze al staat. In de donkerste periode na haar diagnose kon ze zich amper voorstellen dat ze zich ooit nog goed zou voelen in een job, laat staan dat ze opnieuw haar droomjob zou vinden. Nu straalt ze weer. ‘Rijk zal ik er niet van worden’, zegt ze. ‘Maar dat hoeft ook niet. Vrouwen helpen en doen wat ik graag doe, dat is mijn rijkdom.’

Mensen in een gelijkaardige situatie raadt ze aan om vooral niet op te geven. ‘Zelfs na een zware kankerbehandeling kan je opnieuw een boeiend leven hebben. Maar je moet wel kunnen aanvaarden dat niet alles nog hetzelfde is.’