Dieter Coppens en Rut Misselyn

Na een kankerdiagnose zijn de momenten samen intenser, fragieler

Schouder aan schouder: Dieter Coppens en Rut Misselyn

Uit Leven • Editie 92 • September 2021
Read more about this story

Een jaar geleden kreeg Rut Misselyn (44), de vrouw van tv-maker Dieter Coppens, te horen dat ze baarmoederhalskanker had. Dat was schrikken. Maar de nuchterheid waarmee Rut met dat nieuws omging, zorgde ervoor dat het hele gezin rustig bleef. ‘Rut was er op tijd bij’, zegt Dieter. ‘We beseffen dat het anders had kunnen aflopen.’

Auteur: Liesbet De Vuyst • Fotograaf: Filip Claessens

Stel je vraag over kanker

Contacteer de Kankerlijn

Bel 0800 35 445
Nu niet beschikbaar
Ma-vrij 9-12u en 13-17u
Chat met de Kankerlijn
Nu offline Beschikbaar op 03/04/2023 om 09:00
Ma 9-12u
Woe 14-17u en 19:30-22:30u
Bekijk alle contactmogelijkheden

Rut: ‘Ik was ongesteld, heviger dan anders en twee keer kort na elkaar. Daar is de menopauze, dacht ik in de zomer van 2020. Dus maakte ik een afspraak bij de gynaecoloog. Als ik effectief in de overgang was, dan wou ik me daar psychologisch op kunnen voorbereiden. De arts vertelde me dat het onregelmatige bloedverlies wellicht leeftijdsgebonden was, maar ze nam toch een uitstrijkje. Ik verliet de praktijk met haar boodschap: “Als je niets hoort, is alles in orde”.’

‘Drie weken later rinkelde de telefoon. Ik moest me verder laten onderzoeken. Het uitstrijkje was niet geruststellend. Ik schrok even, maar werd vanzelf weer rustig. Ik had het HPV-virus. Veel vrouwen lopen dat in hun leven op, maar meestal richt het geen schade aan omdat ons afweersysteem het virus meestal opruimt, net zoals het dat ook doet met een verkoudheidsvirus. Bij mij slaagde het virus er wel in om kwaadaardige cellen in de baarmoederhals te ontwikkelen. Omdat ze op een moeilijk bereikbare plaats zaten, moest de hele baarmoeder worden verwijderd.’

Hoe kan ik besmet geraken met HPV?

Wie seksueel actief is, kan HPV oplopen. HPV is namelijk een seksueel overdraagbare aandoening (SOA). HPV is heel besmettelijk. Het virus is zo wijd verspreid, dat zo’n 80 van de 100 vrouwen ooit tijdens hun seksueel actieve leven een HPV-besmetting krijgen.

Meestal ruimt ons lichaam de HPV-besmetting zelf op, maar in een klein aantal gevallen ontstaat er later toch baarmoederhalskanker (of een andere HPV-kanker, zoals sommige kankers van de hoofd-halsregio, de anus, de penis, de vagina en vulva). Sinds een tiental jaar bestaan er vaccins die beschermen tegen HPV. Kinderen krijgen ze gratis aangeboden via school.

  • Veelgestelde vragen over HPV, HPV-vaccinatie en baarmoederhalskanker

Naar de Ardennen

Dieter: ‘Ook voor mij en onze kinderen was het schrikken toen we dat nieuws kregen, maar Rut is een nuchtere vrouw. Haar rust straalde af op ons. Wij hebben nooit gepanikeerd. Natuurlijk val je de dagen na dat nieuws wat moeilijker in slaap en word je wat vroeger wakker. En je denkt wel eens Wat als?. Maar die knop kon ik altijd snel omdraaien. We hebben meteen onze drie kinderen ingelicht. Het zijn tieners, we communiceerden open met hen. Toen de vraag kwam of je eraan kunt doodgaan, hebben we eerlijk geantwoord: “Dat kan, maar die kans is klein.” Veel familieleden kregen al kanker, maar niemand overleed eraan. Ook dat zorgde ervoor dat de kinderen rustig bleven.’

Rut Misselyn
Rut Misselyn en Dieter Coppens

Rut: ‘Toch merkte ik dat het nieuws impact had. Onze kinderen kwamen meer knuffelen en hielden me bezorgd in de gaten. Op een bepaald moment weende de jongste. Hij zou zijn twaalfde verjaardag vieren tijdens mijn ziekenhuisopname en vond het niet prettig dat ik niet met hem kon vieren. Maar hij kwam zelf met een oplossing. Hij zou zich inbeelden dat ik tien dagen naar de Ardennen was om er een leuke tijd te hebben. Als ik dan naar huis zou komen, zou ik zo moe zijn dat ik nog enkele weken nodig had om uit te rusten.’ 

Hopen

Dieter: ‘Rut werd geopereerd tijdens de tweede lockdown. Ik zette haar ’s ochtends aan het ziekenhuis af en dat was het. Ik kon niets doen, alleen maar wachten op de telefoon die me liet weten dat de operatie goed verlopen was. Ik was tien dagen met de kinderen alleen thuis. Er werd minder gekibbeld, dat viel op. Ze waren allemaal net wat liever en zachter voor elkaar en er hing meer geduld. Je merkte dat ze met de ziekte bezig waren, dat ze zich machteloos voelden. Het enige wat ze konden doen, was hopen dat alles goed zou komen. Door de coronamaatregelen mochten we niet op bezoek. Dat is vreemd, want het zit in onze genen om naasten bij te staan als die in het ziekenhuis liggen. Af en toe facetimeden we met Rut, maar eigenlijk hadden we weinig contact. Rut was nog dagen na de operatie erg misselijk van de pijnstillers die ze kreeg.’

Rut: ‘Voor mij waren die coronamaatregelen een zegen. Ik vond het perfect dat er niemand op bezoek mocht komen. Als ik me niet goed voel, trek ik me liever in mezelf terug.’

Kop op

Rut: ‘Toen ik naar huis kon, hebben we een bed in de woonkamer gezet. Stappen lukte na de operatie enkele weken niet goed. Mijn bed werd het zenuwcentrum van het huis. Van daaruit delegeerde ik het huishouden (lacht). Na schooltijd kwamen de kinderen bij me zitten en vertelden over hun dag. De hond lag van 's morgens tot ’s avonds aan mijn voeteinde. Het was eigenlijk best gezellig. Ik nam de dagen zoals ze kwamen. Een goede dag? Dan probeerde ik wat te wandelen. Een slechte? Dan bleef ik in bed en vulde kruiswoordraadsels in. Ik moest me bij Dieter en de kinderen nooit beter of sterker voordoen. Daar was ik dankbaar voor.’

Rut: ‘Kinderen zijn in zo’n ziekteproces heel belangrijk. Ik had pijn, maar zij hadden examens. Dus kop op en vooruit.’

Dieter: ‘Ik ben in die weken blijven werken. Op sommige momenten was ik dag en nacht weg van huis, want ik zat met opnames voor #Soeperbedankt. Dat is een programma waarvoor ik het hele land doorkruiste om mensen, die in het coronajaar 2020 het verschil hadden gemaakt voor anderen, te bedanken met een kop soep. Een beetje paradoxaal, want op dat moment had ik thuis ook vier mensen zitten die me nodig hadden. Rut was nog niet hersteld van haar operatie en mijn kinderen hadden examens. Ik voelde me daar niet goed bij. Maar als je een bekende kop hebt, dan wordt er veel aan je mouw getrokken. En Rut had er geen bezwaar tegen dat ik het deed.’

 

Rut: ‘Ik was tenslotte thuis. In mijn bed lessen opvragen, lukte perfect. Kinderen zijn in zo’n ziekteproces trouwens heel belangrijk. Ze zorgen ervoor dat je het hoofd niet laat hangen. Ik had pijn, maar zij hadden examens. Dus kop op en vooruit. Op slag ben je dan toch wat flinker.’

Dieter Coppens en Rut Misselyn
Rut Misselyn en Dieter Coppens

Dieter: ‘Zo’n nieuws krijgen is een levenservaring. Je komt als gezin dichter bij elkaar te staan. De band tussen alle gezinsleden was al sterker doordat iedereen tijdens de coronacrisis meer thuis was geweest. Maar na een kankerdiagnose zijn de momenten samen nog intenser, nog fragieler. Je komt tot de essentie. Je hebt dan gesprekken met je kinderen waarbij je voelt dat ze goed in het leven staan, dat het mooie mensen aan het worden zijn. Individuen met empathie en inhoud. Want in deze snelle en vluchtige maatschappij is oppervlakkigheid een gevaar. We proberen onze kinderen bewust op te voeden rond klimaat en respect bij te brengen voor anderen. Als je dan merkt dat dat zijn vruchten afwerpt, doet dat deugd.’

‘Om de drie jaar een uitstrijkje nemen is belangrijk, weten we nu. We sturen die boodschap graag de wereld in. Misschien worden er zo enkele vrouwen gered.’

Rut

Rut: ‘Dieter had in die periode ook heel wat interviews omdat het vierde seizoen van Down the Road op televisie liep. Hij vroeg me of hij mocht vertellen wat er met mij aan de hand was. Uiteraard mocht dat. Duizenden mensen hebben kanker, waarom zouden wij daar dan niet over praten. Toen mijn vriendinnen hoorden dat ik baarmoederhalskanker had, maakten er enkele onmiddellijk een afspraak bij de gynaecoloog. Die hadden ze al veel te lang uitgesteld. Om de drie jaar een uitstrijkje nemen is belangrijk, weet ik nu. “Stuur die boodschap maar de wereld in”, zei ik tegen Dieter. Misschien worden er zo enkele vrouwen gered.’

Relativeren

Rut: Ondertussen heb ik mijn eerste halfjaarlijkse controle achter de rug. Alles was goed. De arts bevestigde me dat de kanker op tijd is vastgesteld. Ik heb geen last van onderhuidse ongerustheid. Als je andere verhalen hoort, denk je wel eens: het had ook bij ons anders kunnen aflopen.’

Dieter: ‘Bij die eerste controle was ik veel nerveuzer dan Rut. Maar daarbuiten probeer ik niet meer aan die diagnose te denken. Het is voorbij. Door de programma’s die ik al gemaakt heb, weet ik dat er in het leven heel wat op je pad kan komen. Wat wij hebben meegemaakt, kan ik relativeren. Wij komen er goed vanaf.’

Meer info

Wie is jouw grote steun en toeverlaat, wie geeft er jou moed, samen met wie kom je je ziekte door? Mail ons kort je verhaal, misschien kunnen we jullie samen interviewen. E-mail: leven@komoptegenkanker.be.

Dieter Coppens en Rut Misselyn

Lees meer verhalen in het magazine Leven

Veel van onze verhalen zijn ook verschenen in het magazine Leven van Kom op tegen Kanker. Abonneer je om geen enkel verhaal te missen!

Abonneer je gratis op Leven