Schouder aan schouder: Robbe Lambrecht en zijn verloofde Eugénie Temmerman

Sloeg de behandeling aan?

Robbe: ‘Ja, na vier chemoreeksen waren de tumoren sterk gekrompen. Maar ze waren niet weg. Daarom werd ik doorverwezen naar een universitair ziekenhuis. Daar zat het gevoel meteen goed. Eugénie werd mee betrokken in het verhaal en de oncoloog gaf veel informatie. Die was rechtuit: teelbalkanker is meestal heel goed te behandelen, zelfs met uitzaaiingen, maar mijn kanker behoorde tot die vijf procent die moeilijker aan te pakken zijn. Toch ging ze voor genezing.’
‘Ik kreeg weer twee chemokuren. De beleving was anders dan in het ziekenhuis waar ik eerst behandeld werd. Ik werd op een kamer gelegd met een leeftijdgenoot en mocht tijdens de therapie rondlopen. Er was ook een jongerenruimte met leuke zetels, een grote televisie, een voetbaltafel … Zo konden Eugénie en ik al eens ontsnappen. We hebben er zelfs haar verjaardag gevierd. Dat betekende veel voor ons.’

Maar het zwaarste moest toen nog komen.

Robbe: ‘Ja, na de chemotherapie onderging ik een zware ingreep om de resterende letsels uit mijn buik en lever te verwijderen. Toen bleek dat die geen kanker meer bevatten, zaten we opeens in een ideaal scenario. Om mijn kansen nog verder te verbeteren, werd nog een bijkomende therapie voorgesteld. Ik zou heel zware chemotherapie ondergaan, gevolgd door een stamceltransplantatie met eigen stamcellen om mijn afweer opnieuw op te bouwen. Vooral de drie weken isolatie waren mentaal en fysiek slopend. Als Eugénie me kwam bezoeken, zei ik soms geen woord. En toch stond ze daar elke dag.’

‘Daarna onderging ik nog een laatste operatie om de letsels uit mijn longen te verwijderen. Ook die bevatten geen kankercellen meer. Ik werd kankervrij verklaard en alles zag er goed uit. Voor het eerst gaf mijn oncoloog toen toe dat ik door het oog van de naald gekropen was.’ 

Een zwaar traject. Welke impact had dat alles op jullie relatie?

Robbe: ‘We zijn er nog sterker uit gekomen. In die zin heeft mijn ziekte voor een stroomversnelling gezorgd: een paar weken geleden heb ik Eugénie ten huwelijk gevraagd.’
Eugénie: ‘Na het voorbije jaar weten we zeker dat het goed zit. Als relatietest kon dat tellen.’

Hoe kijken jullie vandaag naar de toekomst?

Eugénie: ‘Positief, al durf ik niet echt op die roze wolk te gaan zitten. Uit schrik om nog dieper te vallen als het toch nog verkeerd zou uitdraaien. En sommige dingen zijn ook wel veranderd. Onze kinderwens is bijvoorbeeld niet meer vanzelfsprekend. Het romantische idee van een liefdesbaby en zorgeloos zwanger worden zullen we wellicht moeten opgeven. Dat doet pijn.’
Robbe: ‘De kans is groot dat de chemotherapie mijn vruchtbaarheid heeft aangetast. Die onderzoeken kunnen we pas over een jaar laten doen. In dat geval kunnen we overgaan tot IVF, met de zaadcellen die ik voor mijn behandeling liet invriezen. Maar het nieuws zou toch hard aankomen. Ook een huis kopen zal wellicht niet vanzelfsprekend zijn, omdat ik de eerste jaren wellicht geen schuldsaldoverzekering kan afsluiten.’
Eugénie: ‘Ik ben blij dat we in een positief verhaal zitten, maar met het woord dankbaar heb ik soms moeite. We worden verondersteld om dankbaar te zijn voor dingen die voor anderen vanzelfsprekend zijn. Het is ook geen onverdeeld happy end: we dragen nog altijd een zware rugzak.’

Heeft deze periode jullie veranderd?

Robbe: ‘Ja en nee. Ik ben dezelfde persoon gebleven, maar sta anders in het leven. Alles wat er nu op ons pad komt, is dubbel waardevol.’
Eugénie: ‘Ik herinner me nog de eerste keer dat we een terrasje deden nadat Robbe uit isolatie kwam. Daar hebben we toen zo ontzettend van genoten. We beseffen nu veel meer dat je in het nu moet leven. Soms denk ik, foert, ik koop gewoon dat dure merk spaghettisaus (lacht).’