Dara Sheikhi werd behandeld voor botkanker

‘Het is mijn redding geweest dat ik mijn diagnose hier kreeg en niet in mijn geboorteland Syrië. Ik ben daar in 2013 gevlucht voor het oorlogsgeweld. Ik woonde eerst twee jaar in Turkije. Daarna verhuisde ik naar België. Mijn thuisstad Aleppo was en is spijtig genoeg nog altijd oorlogsgebied. Daar was ik niet naar een ziekenhuis kunnen gaan omdat er op dat moment geen waren. Daar hadden ze me niet kunnen opereren zoals ze dat hier deden. Daar had ik nooit zo goed kunnen revalideren.’

‘De dag dat dit ten volle tot me begon door te dringen, sloeg mijn down-gevoel omdat ik ziek was om in een ontzettend dankbaar gevoel. Plots bekeek ik alles vanuit een ander perspectief. In plaats van me nog langer wanhopig af te vragen waarom dat mij moest overkomen, keek ik dankbaar naar de bezorgde en lieve mensen die voor me zorgden. In mijn hoofd veranderde dat alles. Ik had alle redenen om blij te zijn in plaats van depressief.’

Hoe merkte je dat er iets scheelde met je gezondheid?

Dara Sheikhi: ‘Sinds 2017 werk ik voor een cultuurorganisatie. In de lente van 2019 fietste ik veel om flyers rond te brengen. Ik kreeg pijn net boven mijn linkerknieholte. Dat zal wel door al dat fietsen komen, dacht ik. Maar mijn toenmalige vriendin zei dat ze daar iets hards voelde. Ik was naïef en lachte dat weg. “Misschien heb ik door al dat fietsen wel een nieuwe spier gekregen”, grapte ik haar bezorgdheid weg. “Je hebt helemaal geen nieuwe spier, je moet naar de dokter”, herhaalde ze voortdurend. Het duurde uiteindelijk tot de zomer voor ik naar de huisarts ging. Aan zijn gezicht zag ik meteen dat het ernstig was, ook al kon hij op dat moment nog niet zeggen wat precies omdat er eerst allerlei onderzoeken moesten gebeuren.’

Tien dagen later werd je nog eens geopereerd. Hoe komt dat?

‘Tijdens de eerste operatie ontdekten de dokters dat de tumor intussen groter was geworden dan op de scan te zien was. Om hem te kunnen wegnemen, “braken” ze mijn bovenbeen. Tijdens de tweede operatie kreeg ik op de plaats waar de tumor was weggenomen twaalf centimeter donorbot. De twee “losse” delen van mijn bovenbeen werden met een stuk metaal weer aan elkaar vastgemaakt. Drie weken lag ik in het ziekenhuis.’

Aansluitend ging je naar een revalidatiecentrum.

‘Inderdaad, maar daarvoor is heel wat overtuigingskracht nodig geweest van de dokters. Ik had nog gevoel in mijn voet, maar kon hem niet meer bewegen doordat er tijdens de eerste operatie zenuwen waren geraakt. Ik zag dat revalidatiecentrum niet zitten, ik wilde na drie weken ziekenhuis per se terug naar huis en daar eerst een maand alleen revalideren. Uiteindelijk liet ik me toch overhalen om meteen naar het revalidatiecentrum te gaan. Daar bleef ik meerdere maanden.’

Hoe verliep de revalidatie?

‘Ik heb vooral véél meer geoefend dan het uur kinesitherapie per dag dat was voorzien in mijn revalidatieprogramma (lacht). Dat heeft me geholpen om veel sneller dan verwacht vooruit te gaan. Om me te verplaatsen, had ik na de twee operaties een rolstoel nodig. De oefeningen waren bedoeld om de zenuwen in mijn been te stimuleren zodat ik mijn voet weer zou kunnen bewegen. Mijn “gebroken” bovenbeen moest ook weer aan elkaar groeien. Ik was goed omringd door dokters, kinesisten, verpleegkundigen en psychologen. Om de twee weken kwam de dokter die me had geopereerd langs in het revalidatiecentrum om mijn herstel mee op te volgen.’

Had je contact met andere patiënten?

‘Ik verbleef in een aparte afdeling voor jongvolwassenen. We waren met een tiental. We keken samen tv, hadden een sjotterkas (tafelvoetbal, red.), maakten soms samen eten, konden vrienden uitnodigen. De sfeer zat goed. Zo goed zelfs dat we nog altijd contact houden met elkaar in een WhatsApp-groepje.’

Kreeg je bezoek?

‘Ja hoor. Ik zag regelmatig mijn broer, die ook in België woont. En een- tot tweemaal per week kwamen mijn twee beste vrienden met pizza. Aan hen kan ik alles kwijt. We lachen ook veel. Vertellen grappen. Zeggen stomme dingen. Dat kan allemaal. Tijdens een van die bezoekjes zei een van beide “wat ben je toch grappig, je moet comedy gaan doen”. “Nu toch niet”, antwoordde ik. “Ik zit in een rolstoel!” “Jawel, nu!” Enkele weken later stond ik op het podium van een cultuurcentrum. Enfin, zat, want mijn rolstoel was mee.’

Hoe verliep je eerste optreden als stand-upcomedian?

‘Op voorhand dacht ik dat ik het verhaal van mijn vlucht naar België en mijn ziekte op een grappige manier zou kunnen vertellen, maar dat is me niet gelukt. Ik begon te huilen, de mensen in de zaal ook. Na tien minuten heb ik geroepen “stop daarmee, ik ben hier om jullie te laten lachen!” Ik vertelde enkele grappen en hoorde het publiek lachen. Daar werd ik zo blij van dat ik meteen wist dat ik dat nog wou doen.’

Wanneer werd je ontslagen uit het revalidatiecentrum?

‘Zodra ik me kon behelpen met twee krukken, vroeg ik zelf om naar huis te gaan. Enkele weken later brak corona uit. Dat was op alle vlakken een zware en moeilijke periode. Ik kon niet opnieuw gaan werken want de cultuursector lag stil. Tijdens de lockdowns was ik tijdelijk werkloos waardoor ik in geldnood kwam. Met mijn ziekte-uitkering had ik al moeite om elke maand rond te komen. Door corona werd dat alleen maar erger. Tegenover het appartement dat ik huur, is er een Voedselbank. Op mijn twee krukken ging ik ernaartoe om eten te halen.’