Jean-Jacques Cassiman na longkanker

Hoe bedoelt u?

‘Gisteren vertelde iemand me dat ik er vorig jaar in juni, een maand na de operatie, echt niet goed uit zag. Dat zal wel kloppen, maar ik heb dat nooit zo ervaren. Ik ben me lange tijd ook niet bewust geweest van de gaten die de behandeling in mijn geheugen heeft geslagen. Het voorbije jaar is langzaam tot me doorgedrongen dat ik zelfs op het domein van mijn expertise zaken niet meer zo goed wist. Van parate kennis vroeg ik me soms af hoe het nu weer juist in elkaar zat. Ik merk wel dat alles stilaan terugkomt, de gaten worden kleiner. De behandelende artsen hebben niet voor niets gezegd dat het niet vanzelfsprekend is wat ze met me hebben gedaan. Ik leid daaruit af dat ze verwonderd waren dat ik het heb overleefd. Ik begrijp stilaan waarom.’

Hebt u zelf ooit getwijfeld of u het zou halen?

‘Neen, ik ben een optimist. Ik heb al mijn vertrouwen in de artsen gesteld. Zij zeggen wat ze willen doen, ik draai de knop om en doe mee.’

U bent niet van alles gaan opzoeken op het internet?

‘Neen, juist niet, ik wil niets weten. Alles tot in de kleinste details willen weten en het hele internet afschuimen voor informatie zorgen enkel voor angst en onzekerheid. Ik ben geen expert op het domein van longkanker en ik wil dat ook niet proberen te zijn. De mensen die me hebben behandeld zijn wel specialisten, ik heb me als een brave patiënt gedragen. De chirurg zou proberen om enkel het stuk van de long met de tumor weg te nemen, omdat dat achteraf veel minder verwikkelingen geeft. Dat is niet gelukt omdat de grenzen van de tumor niet duidelijk waren. De chirurg wou geen risico’s nemen en heeft de hele linkerlong weggenomen. Mijn reactie op dat slechte nieuws was “oké”, ik heb meteen de knop omgedraaid.’

Hoe is de tumor ontdekt? Had u klachten?

‘Mijn ademhaling was een beetje fluitend zoals bij astmapatiënten. Mijn huisarts liet een röntgenfoto van de borstkas nemen, er bleek iets aan de hand te zijn. Een scan maakte duidelijk dat ik longkanker had. Uit scans van de rest van mijn lichaam werd opgemaakt dat er nog geen uitzaaiingen waren. Dat was december 2018. In februari 2019 ging de behandeling van start. Ik heb tot begin april 2019 33 beurten radiotherapie gehad en twee sessies chemotherapie, gevolgd door een operatie.’

Hoe zwaar waren de radio- en chemotherapie?

Herneemt u stilaan uw activiteiten?

‘Mijn werk voor Kom op tegen Kanker is de voorbije maanden weer intensiever geworden. Ook mijn voorzitterschap van het Fonds voor Zeldzame Ziekten bij de Koning Boudewijnstichting komt op gang. Ik zal die functies geen tien jaar meer uitoefenen, maar concrete plannen om ermee te stoppen zijn er nog niet. Mijn lezingenprogramma overal in Vlaanderen was ik al aan het afbouwen toen ik ziek werd. Ik heb intussen al enkele lezingen gegeven, maar ik doe het sowieso rustiger aan, zeker omdat ik me nog niet honderd procent zeker voel over mijn geheugen. Ik zal er in elk geval mee ophouden voordat anderen vinden dat ik er te oud voor word. Zo ver laat ik het niet komen.’

Verandert wat u het voorbije anderhalf jaar is overkomen uw kijk als voorzitter van Kom op tegen Kanker?

‘De medische aspecten van kanker kende ik van mijn werk als geneticus. Nu ben ik ook ervaringsdeskundige, ik begrijp nu veel beter wat kanker betekent voor de patiënten en hun naasten. Het is goed dat bij Kom op tegen Kanker de patiënten deel uitmaken van allerlei commissies en mee oordelen over het al dan niet financieel ondersteunen van projecten. Ik ben daar nu nog meer enthousiast over dan vroeger. Dat ook de psychosociale ondersteuning van de patiënten en hun omgeving door de jaren heen belangrijker is geworden in de werking van de organisatie zal nu nog meer op mijn steun kunnen rekenen. Al zal ik er als arts over blijven waken dat het medische niet aan belang inboet. De harde wetenschap blijft de basis in de strijd tegen kanker.’