Patrick Reyntiens leeft al twee jaar met een stoma

Zeven jaar geleden werd bij Patrick Reyntiens voor de eerste keer anuskanker vastgesteld. De ziekte kwam aan het licht nadat anale wratjes kwaadaardig bleken te zijn. ‘Die slechte diagnose blies me van mijn sokken. Maar toen de dokters me verzekerden dat die kanker een grote genezingskans heeft, kon ik me daar mentaal snel boven zetten en besliste ik om met volle moed de behandeling aan te gaan.’

Vincent

‘Net na de operatie voelde ik me ellendig, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Stap voor stap moest ik mijn stoma leren aanvaarden. Het begon met de dingen letterlijk onder ogen te zien. Leren kijken naar de wonde aan mijn buik. Bij de operatie hebben ze mijn dikke darm losgekoppeld van de anus, die vervolgens gedraaid en uit de buik naar buiten laten komen. Mijn stoelgang komt in een zakje terecht dat vasthangt aan mijn buik.’

‘Als ik mijn stomamateriaal ververs, zie ik mijn eigen darm zitten. Heb ik last van een ontsteking, dan kleurt de stoma roder en zwelt hij op. Een fraai zicht is dat allemaal niet. Ik moet mezelf weer graag leren zien en dat is een proces dat op- en afgaat. Aanvaarden ga ik die stoma wellicht nooit, maar ik moet met hem leren leven. Mijn vriend stelde voor om hem Vincent te noemen. Doordat die stoma nu een naam heeft, hoort hij er al een beetje meer bij. Het maakt de gesprekken ook wat luchtiger.’

Spannend

‘Toen ik de eerste keer met Vincent naar buiten moest, was dat best spannend. Ik voelde hem onder mijn T-shirt, maar stelde gelukkig vast dat de anderen hem niet zagen zitten. In het begin was ik ook bang dat hij zou lekken.’

‘Op verplaatsing het stomamateriaal vervangen, vind ik ook niet eenvoudig. Het ene toilet is al wat comfortabeler dan het andere. Bovendien staan mensen soms op de deur te kloppen en moet ik me haasten. Dat zijn stresserende momenten. Thuis ben ik rustig en lukt dat allemaal veel beter.’ 

Intimiteit

‘De grootste verandering is er op vlak van seksualiteit. Die is helemaal anders nu. Mijn stoma zit in de weg bij het vrijen. Ik kan daar niet altijd relaxed mee omgaan en dan lukt het niet meer zo goed om intiem te zijn. Bovendien heb ik ook veel last van erectiestoornissen. Dat is dan weer een gevolg van de radiotherapie. Mijn partner gaat gelukkig goed om met die veranderingen. Hij heeft van die stoma nog nooit een probleem gemaakt.’

‘Daarnaast blijf ik het ook gewoon onprettig vinden om met mijn uitwerpselen op mijn buik rond te lopen. Dat klinkt wat platvloers, maar zo is het wel. Zit er ontlasting in het stomazakje, dan wordt het zwaarder en dat voel ik. Ik ververs niet bij iedere drup het stomazakje, want de zakjes zijn duur en het ziekenfonds geeft per drie maanden maar een bepaald budget om stomamateriaal aan te kopen (nvdr. meer lezen over tegemoetkomingen voor stomamateriaal).’

Content

‘Iedere kankerdiagnose is onderuitgaan. Sowieso. Je moet de tijd durven nemen om te verwerken, stil te staan bij wat je overkomt en emoties toe te laten. Het is geen schande om je klein te tonen. Zo verwerk je de dingen en kan je uiteindelijk doorgaan.’

‘Ik denk dat ik ondertussen zo ver ben. Hopelijk komt er geen vervolg meer op mijn kankerverhaal. Ik laat mij niet leiden door angst. Angst verlamt en dan leef je niet meer. Ik probeer zoveel mogelijk uit mijn dagen te halen. Ben ik gelukkig? Dat vind ik een te zware uitdrukking. Maar ik ben content en dat is al heel wat.’