Schouder aan schouder - Foffi Mavrakis en Sibel Orhan

Kon jij rekenen op steun uit je omgeving?

Foffi: ‘Mijn man en ik woonden met onze dochters op dat moment niet meer in het centrum van Maasmechelen en wij waren vooral op onszelf en externe hulp aangewezen. Niet alleen organisatorisch, maar ook psychisch was het toen zwaar. Hoe gemakkelijk ik nu ook over mijn ziekte kan vertellen, des te moeilijker deed ik dat destijds. Natuurlijk was er ook al psychologische ondersteuning, maar minder dan nu. Het dichtste inloophuis voor mensen met kanker lag op drie kwartier rijden van mijn woonplaats. Dat is een hele afstand voor iemand die zich niet goed voelt. Had ik toen de steun van mijn man en kinderen niet gehad, dan was ik er wellicht helemaal onderdoor gegaan. Na een jaar ging ik opnieuw aan het werk. Veel te vroeg, want ik was nog vaak moe en kon niets onthouden. Maar met één loon rondkomen was niet langer vol te houden. Doordat ik niet optimaal kon functioneren, werd ik ontslagen.’

Is het vanuit die slechte ervaring dat jij Limani hebt opgericht?

Foffi: ‘Toen ik zonder werk zat, heb ik bij Kom op tegen Kanker een opleiding tot zorgvrijwilliger gevolgd. Ik wilde iets omhanden hebben. Vervolgens ben ik in heel wat bacheloropleidingen zoals vroedkunde en ergotherapie – opleidingen waar kanker tot het leerprogramma behoort – gaan praten over hoe de ziekte je leven op zijn kop kan zetten. En zo is de bal aan het rollen gegaan. In 2018 heb ik dan samen met andere vrijwilligers Limani opgericht. Ons inloophuis bevindt zich centraal in Maasmechelen. Iedereen die zelf of in zijn dichte omgeving met kanker geconfronteerd wordt, is welkom. Want kanker heeft niet alleen op de zieke zelf een grote impact, ook op de naasten. Wij bieden workshops en ontspannende activiteiten aan. Wie bij ons te gast is, kan even zijn gedachten verzetten en zo de anderen en de vrijwilligers van het inloophuis beter leren kennen. Dat laatste is heel belangrijk. We merken dat mensen eerst wat vertrouwd moeten zijn, vooraleer ze hun hart openen. Wie wil praten kan deelnemen aan een groepsgesprek of een individueel gesprek met een zorgvrijwilliger of lotgenoot aanvragen.’

Sibel: ‘Dat mensen nood hebben aan een vertrouwelijke babbel, heb ook ik gemerkt nadat ik ziek ben geweest. Al snel na mijn behandeling kreeg ik telefoontjes van andere vrouwen uit de Turkse gemeenschap die hetzelfde meemaakten als ik. Ze zaten met praktische vragen of wilden gewoon hun hart luchten. Dat ze dat met mij in hun eigen taal konden doen, was belangrijk. Ik heb nooit een gesprek geweigerd. Waarom zou ik ook? Voordat ik ziek werd, werkte ik als stadswacht. Na mijn diagnose kon ook ik mijn werk niet meer voortzetten.’

En dus wou jij je ook nuttig maken?

Sibel: ‘Ik help graag mensen. Als iemand me opbelt, ga ik erheen of laat ik die persoon tot bij mij komen. Ik kan goed luisteren en mensen vertrouwen mij. In onze zuiderse culturen is het niet evident om zomaar alles te delen wat met het lichaam te maken heeft. Er heerst een soort schroom om daar vrijuit over te praten. De afgelopen jaren belden al heel wat vrouwen van wie ik zelfs niet wist dat ze ziek waren. De meeste intense gesprekken had ik met een vriendin die ook borstkanker had. Twee jaar lang zocht ik haar meerdere keren per week op. Ze wou enkel met mij in alle intimiteit dingen bespreken. Ze is ondertussen aan haar kanker overleden, maar onze band was op het einde zo sterk dat ik haar dochters een beetje als mijn dochters beschouw.’

Is dat niet erg slopend?

Sibel: ‘Zeker. Het is bovendien meer dan luisteren alleen. Het is ook mensen moed inspreken, troosten en meeleven. Dat vergt veel energie. Na zo’n gesprek ben ik zonder overdrijven altijd uitgeput en moet ik bekomen.’

Foffi: ‘Sibel geeft zich helemaal bij zo’n gesprek. Ze luistert en stelt mensen op hun gemak. Ze voelen zich door haar echt gehoord. Ik bewonder haar doorzettingsvermogen en altruïsme. Wij helpen allebei mensen en we doen dat alle twee vanuit het hart. Maar zij werkt helemaal alleen, niet ondersteund door een team. Dat vraagt wat van een mens. Daarom heb ik Sibel voorgesteld om als vrijwilliger in Limani aan de slag te gaan. Zij zou zich hier voor de Turkse gemeenschap kunnen inzetten. En ze zou hier zelf ook op adem kunnen komen na een zwaar gesprek. De vrijwilligers van Limani zijn er niet alleen voor de mensen die hier aankloppen, maar ook voor elkaar.’