Peter Van Der Elst heeft longkanker

Een hardnekkige hoest, daar begon het in april 2016 mee. Peter Van Der Elst maakte zich er niet de minste zorgen over, net zomin als zijn huisdokter. Tot die na verloop van tijd toch een foto liet nemen van Peters longen. Er was ‘iets’ te zien, dus werd hij doorverwezen voor een CT-scan. ‘Longkanker, zo luidde het verdict’, vertelt Peter. ‘Ik wist niet wat ik hoorde, want ik had eigenlijk nergens last van, op die hoest na. Op de foto’s leek het of er een kerstbal aan een vliesje in mijn longen hing: een bolvormig kankergezwel van 32 millimeter doorsnee.’ 

Verschillende onderzoeken in het UZ Leuven volgden. ‘Na elk onderzoek kreeg ik slecht en nog slechter nieuws. Ik bleek uitzaaiingen te hebben in de nek, het borstbeen en de hersenen.’ De specialisten waren duidelijk: ze konden de longkanker misschien wel onder controle houden, maar van genezing zou nooit nog sprake zijn. Dat nieuws hakte er hard in. ‘Ik sliep niet meer en was dag en nacht alleen met mijn ziekte en de onderzoeken bezig. Vooral dat ik nooit nog gezond zou zijn, vond ik een zware noot om te kraken. Autorijden mag ik niet meer door de letsels in mijn hersens; het vliegtuig nemen is uit den boze door de kans op een epileptische aanval. En dat terwijl mijn vrouw en ik zo graag reizen. Het zijn dingen die zwaar doorwegen in je leven van elke dag.’ 

Mag ik alsjeblief weer aan de slag?

De behandeling bestond eerst uit een zware chemokuur van vier maanden. ‘De behandeling op zich viel mee’, vertelt Peter. ‘Ik was wel wat misselijk en loom en kon moeilijk naar de wc gaan, maar doodziek was ik zeker niet. En ik verloor wel mijn haar op mijn benen en armen, maar op mijn hoofd dunde het alleen uit.’ Gelukkig volgde na die eerste cyclus chemo eindelijk voor het eerst wat goed nieuws. De longtumor en de uitzaaiingen waren fel verminderd in omvang, het letsel in de nek was zelfs verdwenen. Het medische team besloot over te gaan op een onderhoudsbehandeling met chemo – om de drie weken een infuus. ‘Zolang de resultaten goed blijven, zo zeiden ze. Ik dacht meteen: oké, dan kan ik weer aan het werk. Thuis piekerde ik te veel. Ik wou afleiding.’

Peter werkt intussen 28 jaar als kok in de grootkeuken van het UZ Leuven, waar hij instaat voor de bereiding van negenduizend maaltijden per dag voor personeel en patiënten. ‘Ik doe mijn werk nog met evenveel plezier als op mijn eerste dag. Maar ik moest eerst op medisch onderzoek om de toestemming te krijgen om weer te werken. Ze waren bang dat ik overmoedig was door de goede resultaten, dat ik te veel hooi op mijn vork nam. Ik kon de dame in kwestie er gelukkig van overtuigen dat mijn werk nu nog een extra dimensie heeft gekregen: het zorgt ervoor dat ik me op iets moet concentreren, waardoor ik alles even kan vergeten. Dat ik met de fiets naar onze afspraak was gekomen, heeft haar over de streep gehaald.’

Peter mocht het proberen, halftijds. Na vier maanden ging hij zelfs voltijds aan de slag. 

Gewoon doorgaan

Toch blijft Peter het van de positieve kant bekijken. ‘Kijk, ik ben ongeneeslijk ziek en daar moet ik mee leven. Ik vertrouw op de dokters en probeer voor de rest om zo weinig mogelijk met mijn ziekte geconfronteerd te worden – wat kan omdat ik weinig fysieke ongemakken heb. Ik snooker nog steeds op hoog niveau en als we op verplaatsing spelen, komen mijn vrienden me halen. Ik wil me een e-bike aanschaffen om naar het werk te fietsen. Mijn vrouw en ik houden in de vakantie honden bij van mensen die op vakantie gaan en zorgen daar met hart en ziel voor. En we zijn net terug van een weekje vakantie aan zee, waar we op drie dagen 160 kilometer hebben gefietst. Dat kan ik nog allemaal, en daar focus ik me dan ook op.’