Schouder aan schouder - Eveline Thielens en haar bomma Nelly Bellemans

Eveline: ‘Ik was net een half jaar aan het werk als kleuterjuf, toen ik een klein bolletje voelde in mijn hals. De huisdokter liet een echo maken. Diezelfde avond mocht ik opnieuw op consultatie. Ze hadden iets gezien, maar wisten niet goed wat. De dag nadien werd een biopsie uitgevoerd. Op 22 juni ben ik jarig en op 23 juni kreeg ik te horen dat ik een hodgkinlymfoom had. De week nadien werd de chemo opgestart. Bomma Nelly ging mee naar het ziekenhuis als mijn mama niet kon. Gewoon door daar naast me te zitten – dat was soms een hele dag – voelde ik me gesteund. Ze was er altijd, voor om het even wat.’

Tweede diagnose

Eveline: ‘In mei 2022 kreeg ik voor de tweede keer te horen dat ik kanker had. Een wekedelensarcoom in mijn linkerbovenarm. Ik heb toen heel hard geweend. Ik wist welke rollercoaster eraan zou komen. Toch kon ik vrij snel dat knopje omdraaien, dat moet. De dokter schreef onmiddellijk ziekteverlof voor. Hij vond dat ik aan mezelf moest denken, maar ik voelde me schuldig dat ik niet aan het werk was. Ik ging een koffie drinken in de stad en kwam dan wel eens ouders van mijn kleuters tegen. Die zagen niks aan mij en dan had ik het gevoel dat ik me moest verantwoorden. Achteraf was ik wel blij om de rust. Die had ik toen nodig. Toen na de operatie bleek dat ik geen bestraling of chemo meer nodig had, voelde ik me een geluksvogel. Geen nabehandeling én terug naar mijn kleuters in september.’

Mentale weerbots

Eveline: ‘Al snel bleek dat voltijds werken te zwaar was. Na enkele weken besliste ik om mijn lesopdracht te verminderen tot vier vijfden. Dat was geen makkelijke keuze, maar wel nodig. Ik heb het gevoel dat ik het minder goed verwerkt krijg deze keer. Dat mijn lichaam me keer op keer in de steek laat. Ik nam contact op met een psycholoog in het ziekenhuis. Die gesprekken doen me deugd. Nu moet ik een manier zoeken om weer vertrouwen te vinden in mijn lichaam. Het litteken op mijn arm is niet zo mooi genezen. Het is een keloïd, een litteken dat groter is dan de oorspronkelijke wonde en soms hard en pijnlijk jeukt. Toch is het een deel van mij geworden. Het houdt me niet tegen om dingen te doen. Ik zwem heel graag en ik begon ook opnieuw met zumba en pilates. Ik heb dat nodig om mijn hoofd leeg te maken. En ook bomma zit nooit stil. Ik weet dat ik haar in de namiddag nooit moet bellen, want dan is ze op zwier.’

Nelly: ‘Als we op stap gaan, vraag ik altijd “Is Eveline erbij?”. Ik zie iedereen even graag, maar Evelien moet erbij zijn. Onze band is altijd al sterk geweest. Ik ben haar meter en ze was mijn eerste kleinkind. Ik noem haar schatje of lieveke, want ze blijft mijn klein meisje. Wij verstaan elkaar. Soms zonder woorden. We weten wat de ander heeft meegemaakt. Kanker is een deel van ons geworden, maar we blijven daar niet in hangen. Kop op, zeg ik altijd. Je laten hangen, dat helpt niet. Je moet boven water blijven.’

Eveline: ‘Bomma blijft altijd het positieve zien in dingen. Haar optimisme is iets wat ik vastpak en meeneem. Dat is niet altijd makkelijk, maar dat heb ik van haar geleerd. Bij ons zit het hem in de kleine momenten die we met elkaar delen. Een simpele knuffel of iets anders. We hebben weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen. Ik ga graag keramieken en dan verras ik haar met iets dat ik gemaakt heb. En waar ik haar ook heel blij mee kan maken, dat is met mijn tiramisu.’

Nelly: ‘Haar tiramisu is super! Wel denkt ze dat haar bomma nog een minnaar heeft, zo’n grote portie brengt ze me dan. Ik kan daar zeker twee dagen van eten.’ (lacht)