‘Over één ding was Olivier van bij de diagnose duidelijk: het woord kanker wilde hij bewust in het bijzijn van de kinderen mijden. Hij was bang dat ze het met de dood zouden associëren. Olivier verloor als kind zijn moeder aan kanker en Elise en Tristan kennen dat verhaal. Toch wilden we onze kinderen niet onwetend laten. Hoe maak je hen duidelijk dat papa ernstig ziek is zonder hen bang te maken? Ik ging op zoek in bibliotheken, vroeg raad aan het CLB en het ziekenhuis. Maar de info die ik kreeg, volstond niet. Daarom raadpleegden Olivier en ik in 2018 een kinderpsycholoog.’
‘Wat ging er in de hoofden van onze kinderen om? Dat was wat ons vooral bezighield. We wilden voorkomen dat vragen of noden onopgemerkt zouden blijven en later zouden uitmonden in een onverwerkt trauma. De eerste raad die we kregen, was om de term kanker net wel te gebruiken. Ooit zou het woord toch vallen. De kinderen konden het maar beter uit onze mond horen. Een ander advies was om onze gevoelens zeker niet te verstoppen: toon je verdriet aan je kinderen, dan zullen zij het ook voor jullie niet verbergen.’
Het normale leven
‘We hebben onze tranen nooit verborgen voor Elise en Tristan. Toch proberen we ondanks de ziekte een zo normaal mogelijk leven te leiden. Ook daar staat Olivier op. Het is indrukwekkend hoe hij erin slaagt om zich overeind te houden ondanks alles wat hij moet doorstaan. Net daarom vind ik hem een held. Hij blijft leven en werken voor, tijdens en na therapiesessies. Zijn werk is belangrijk. Het is een plaats waar hij de ziekte kan vergeten. Ook ik ben al die jaren voltijds aan de slag gebleven. Net als Olivier heb ik ervoor gekozen om de kanker zo weinig mogelijk plaats te geven in mijn dag. Zo overleven wij als koppel, maar ook voor de kinderen is het nodig om gewoon normaal te kunnen doen.’
