Kim Heesters na zeldzaam pseudomyxoma peritonei

Er volgde een zware operatie. Tijdens die ingreep kreeg Kim ook HIPEC toegediend, een behandeling met verwarmde vloeibare chemo die tijdens de operatie rechtstreeks in de buik wordt gebracht. Enkele dagen na de operatie deed zich een lekkage voor, via een scheur in de darm, waarop een nieuwe spoedoperatie volgde. Kim had twintig dagen hoge koorts en er deden zich nog meer complicaties voor. Zes weken later hadden de artsen alles weer onder controle, maar Kim was enorm vermagerd en moest vier maanden met een stoma leven.

‘Toen ik uit het ziekenhuis ontslagen werd, moest ik noodgedwongen weer bij mijn ouders komen wonen’, vertelt Kim. ‘Zes maanden daarvoor had ik mijn eigen appartement gekocht: ik had het gerenoveerd en woonde er heel graag. Maar nu woog ik maar veertig kilogram meer. Zes maanden lang lag ik hier in de woonkamer in een ziekenhuisbed. Er hing een spiegel waarin ik mezelf kon zien. Wat ik zag, was een skelet. “Wat lig ik hier nog te doen”, dacht ik. Ik had het gevoel dat ik het nooit zou halen. Ik moest weer helemaal van nul beginnen. Ik kon niet meer stappen, eten, drinken of mezelf wassen. Mijn ouders moesten mij dragen of in een rolstoel zetten. Zij deden hun uiterste best, maar soms wilde ik gewoon met rust worden gelaten. Ik wilde niet naar buiten want ik wilde mij zo niet laten zien. Het liefst deed ik mijn oortjes in en luisterde ik naar muziek. Vooral trieste liedjes, die ik vroeger niet graag hoorde, maar nu spraken die teksten tot mij. Het was alsof die liedjes verwoordden hoe ik mij voelde.’

‘Begin 2015 had ik ook mijn sociale leven weer opgepakt. Toen ik een jumping bezocht, was ik een oude vriend tegen het lijf gelopen. Ik had hem mijn verhaal verteld en we waren blijven afspreken. We zijn een relatie begonnen en hadden het goed samen. Helaas kon hij die nieuwe episode in mijn ziekteverhaal niet goed aan. Toen ik in het ziekenhuis lag voor die eerste openbuikoperatie zag ik hem nauwelijks. Hij stuurde me berichtjes dat hij het “te druk” had met zijn werk, maar ik had gauw door dat er meer aan de hand was. Ik heb hem toen laten weten dat hij “mocht gaan”. Ik had mijn energie nodig om voor mezelf te vechten, voor een relatie vechten, dat kon ik er niet bijnemen. Ik was daar heel nuchter in, het viel me uiteindelijk helemaal niet moeilijk, ook al hadden we samen negen heerlijke maanden beleefd.’

‘Mijn appartement heb ik ondertussen verkocht, met een beetje pijn in het hart, maar ik zou er niet opnieuw kunnen gaan wonen. Ik heb de hulp en de steun van mijn ouders nog te hard nodig. Gaan winkelen of shoppen bijvoorbeeld, dat kost nog te veel energie. Hier ben ik omringd door mijn familie: mijn ouders, zonder wie ik er trouwens niet meer zou zijn, mijn grootouders, die om de hoek wonen en mijn broer, die elke dag langskomt. Hier voel ik me goed. Nu ik erover denk, eigenlijk is het door mijn vader dat ik het heb gehaald. Toen ik hier die zes maanden zo hulpeloos in een ziekenhuisbed lag, is hij er zelf ook onderdoor gegaan. Dat was heel vreemd om te zien: mijn sterke vader die altijd alles relativeerde en die ik nooit heb zien huilen. Nu huilde hij en kon hij vier maanden niet gaan werken. Dat raakte mij zo hard. Toen heb ik beseft: ik moet doorgaan en vechten, toen ben ik opgestaan. Door zijn emoties te laten zien, heeft mijn vader mij die kracht gegeven.’

Mama worden

Sinds juni heeft Kim opnieuw werk. ‘Ik werk halftijds voor een boekhouder en mag aan thuiswerk doen. Dat is ideaal voor mij: zo kan ik mijn uren zelf regelen en wat rusten tussendoor als ik moe ben.’

Als ik Kim naar haar visie op de toekomst vraag, kijkt ze met haar blauwe ogen even zacht voor zich uit. ‘Ik wil een kind’, antwoordt ze dan beslist. ‘Ik wil mama worden en die “onvoorwaardelijke liefde” delen. Liefst als Bewust Ongehuwde Moeder. Het moet sowieso via IVF, want mijn eierstokken zijn door mijn ziekte verkleefd geraakt. Daarom vind ik het zo belangrijk dat vruchtbaarheidsbehandelingen bij kankerpatiënten niet als een luxe worden gezien. Dat zijn ze absoluut niet.’

‘Toen ik in het ziekenhuis op mijn behandeling zat te wachten, zat er een meisje van veertien naast mij. Ook zij had dezelfde beslissing moeten nemen: kinderen, ja of nee en als haar antwoord ja was, dan moest zij daar helemaal zelf voor betalen. Ze had dus geen keuze. Gelukkig worden sommige vruchtbaarheidssparende behandelingen intussen wel terugbetaald.