Gerard Hautekeur

Voor mij was het heel belangrijk dat ik bleef meetellen

Gerard Hautekeur bleef werken tijdens behandeling

Uit Leven • Editie 77 • Januari 2018

Nadat Gerard Hautekeur (66) in 2008 te horen kreeg dat hij een non-hodgkinlymfoom in een vergevorderd stadium had, was hij logischerwijs een maand of negen buiten strijd. Maar daarna ging hij weer aan het werk. En dat is hij blijven doen, ook toen hij enkele jaren later herviel. ‘Dat past nu eenmaal bij mijn levenshouding: ik ben geen doemdenker en wil niet bij de pakken neerzitten. Blijven werken, mezelf nuttig voelen was en is voor mij erg belangrijk.’

Auteur: Lies Vandenberghe • Fotograaf: Leo De Bock

Stel je vraag over kanker

Contacteer de Kankerlijn

Bel 0800 35 445
Nu beschikbaar
Ma-vrij 9-12u en 13-17u
Chat met de Kankerlijn
Nu offline Beschikbaar op 22/04/2024 om 09:00
Ma 9-12u
Woe 14-17u en 19:30-22:30u
Bekijk alle contactmogelijkheden

Toen Gerard Hautekeur in 2008 plots veel gewicht verloor, voortdurend moest kuchen en overvloedig zweette, schreef zijn huisarts dit oorspronkelijk toe aan de effecten van het wonen, wandelen en fietsen in een vervuilde omgeving. Maar het ging al snel van kwaad naar erger en toen Gerard op een dag in grote ademsnood kwam, belandde hij in het ziekenhuis. Een non-hodgkinlymfoom, zo luidde het vonnis. Chemotherapie drong zich op. Gerard: ‘Niet om me te genezen, maar om – zo vertelden ze me – de symptomen terug te dringen. De ziekte was immers al in stadium IV, met uitzaaiingen tot in het beenmerg.’

Maar de chemo sloeg aan, zo goed zelfs dat er na de behandeling sprake was van een volledige remissie: nergens in bot of bloed waren nog kankercellen te vinden. ‘Mijn oncologe heeft altijd op een heel open manier gecommuniceerd over mijn ziekte. Ze was duidelijk: de kanker kon terugkomen. Maar het was alvast een goed begin.’ Zeven jaar lang ging het ook goed en bleef Gerard kankervrij.

Gerard Hautekeur

Na die eerste behandeling moest Gerard beslissen of hij al dan niet weer aan de slag ging. Dat was geen verplichting, zo vertelde de arbeidsarts hem. ‘Door mijn leeftijd en de ernst van mijn ziekte kwam ik in aanmerking voor een volledige invaliditeitsuitkering. Ik ben geen workaholic, dat niet, maar ik heb me altijd met volle goesting ingezet voor een werk dat me na aan het hart lag en dat ik graag deed. Ik haalde er een grote zelfvoldoening uit, dus stoppen zag ik niet zitten.’

Ik vroeg een gesprek aan met mijn werkgever, die gelukkig zeer luisterbereid en constructief was.

Gerard ging opnieuw aan het werk, maar hij botste al snel op zijn lichamelijke grenzen. ‘Ik werkte voor mijn ziekte meer dan voltijds: ik werkte in de cel communicatie bij de vzw Samenlevingsopbouw Vlaanderen, was ook nog hoofdredacteur van het tijdschrift Terzake en schreef maandelijks een bijdrage voor de Randkrant. Ik was negen maanden out geweest, maar dacht dat ik kon blijven werken als voorheen. Niet dus: ik was de hele tijd verkouden, ging gebukt onder de stress. Dus vroeg ik een gesprek aan met mijn werkgever, die gelukkig zeer luisterbereid en constructief was. Samen dokterden we een goede tussenoplossing uit.’

 

Gerard nam halftijds loopbaanonderbreking en kreeg een nieuwe functie als halftijdse onderzoeksmedewerker, aangezien het werk in de communicatiecel een voltijdse aanwezigheid vereiste. ‘Mijn onderzoek naar onder meer armoede op het platteland of de gezondheidskloof kon ik zelfstandig organiseren. Door de combinatie met een loopbaanonderbreking bedroeg mijn inkomen toch 75 procent van wat ik eerder verdiende. Het werd zo een win-winsituatie voor iedereen: ik kon mijn werk en herstel goed combineren, en mijn werkgever beschikte over een gemotiveerde medewerker die gedreven zijn werk deed.’

Herval

Maar toen kreeg Gerard in augustus 2015 plots gezwellen in zijn arm; een biopsie wees uit dat het non-Hodgkinlymfoom terug was. ‘Dat was na zeven jaar een geweldige opdoffer. Toch probeerde ik het weer van de positieve kant te zien: deze keer waren we er wel heel snel bij, er waren nog geen uitzaaiingen.’ Weer kreeg hij een chemokuur, enkele maanden later – in februari 2016 – werd die gevolgd door een autologe stamceltransplantatie. ‘Er waren alternatieven, hoor. Ik kon een behandeling volgen om mijn weerstand te verhogen of ik kon wachten op een herval om dan tot een beenmergtransplantatie over te gaan. Maar volgens mijn oncoloog kon ik met deze ingreep mijn kansen op herval zo klein mogelijk maken. Ik voelde dat ik best niet wachtte – mijn veerkracht nam duidelijk af, het herstel na de chemo was me veel zwaarder gevallen dan die eerste keer.’

Voor mij was het belangrijk dat ik zinvol bezig bleef.

De autologe stamceltransplantatie was zwaar, veel zwaarder dan Gerard had verwacht. ‘Het komt erop neer dat ze stamcellen uit je eigen beenmerg via je bloed uit je lichaam halen, vervolgens je immuniteitssysteem met chemo afbreken, om je dan opnieuw je eigen stamcellen toe te dienen. Drie weken quarantaine. Begin maart was ik weer thuis, voor een zwaar en langzaam herstel.’

Kanker en werk

Ben je op zoek naar begeleiding en ondersteuning bij werken na een kankerbehandeling, naar info over werken tijdens de behandeling, over progressieve werkhervatting, of over kanker en solliciteren?

Werkgever én werknemer blij

En weer was de vraag: hoe moest het nu verder op professioneel vlak? ‘Opnieuw ging ik een gesprek aan met mijn werkgever, dit keer gewapend met een constructief voorstel. Op het moment van mijn herval was ik bezig met het boek Van cohousing tot volkstuin. Vier vijfde van de interviews had ik al afgenomen, het grootste deel van het onderzoekswerk was achter de rug. Waarom zou ik dat boek niet gewoon afmaken, zo stelde ik voor. In mijn eigen tempo, thuis, op de dagen dat ik me daartoe in staat voelde. En gelukkig had mijn directeur ook zelf al aan die oplossing gedacht.’

Gerard Hautekeur
Gerard Hautekeur
Gerard Hautekeur

Weer was er sprake van een win-winsituatie voor alle partijen: ‘Voor mij was het financieel interessant omdat ik niet met ziekteverlof moest. Ik was immers al halftijds in loopbaanonderbreking en ik kon halftijds blijven werken. En mijn werkgever kon zijn engagement nakomen bij de uitgever, namelijk het boek drukklaar maken tegen eind 2016. De laatste maanden waren zwaar. Officieel ging ik in september 2016 met pensioen, maar ik ben blijven doorwerken tot eind 2016, begin 2017 om het boek klaar te krijgen. Mijn opgespaarde vakantiedagen heb ik niet opgenomen. Maar de voldoening achteraf is zo groot, ik ben er trots op dat het boek er ligt.’

Gerard is zich ervan bewust dat dit natuurlijk niet in alle jobs mogelijk is. ‘Niet alle taken komen in aanmerking voor thuiswerk, en het is natuurlijk niet de bedoeling dat je collega’s harder moeten draaien. Je werkgever moet zich ook soepel willen opstellen, maar misschien kan je hem daar in een gesprek wel van overtuigen? Voor mij was het belangrijk dat ik zinvol bezig bleef. Mijn boodschap is dat je altijd nieuwe perspectieven kan creëren. Het boek dat ik schreef, gaat trouwens over economische en maatschappelijke alternatieven voor kwetsbare groepen. Beter dan wie ook besefte ik dat het goed is om je eigen plek in de samenleving te blijven innemen. Je job is natuurlijk niet zaligmakend. Maar misschien kan je ook wel ergens aan de slag als vrijwilliger? Want zo blijf je meetellen, en dat vond ik heel belangrijk.’

Jouw reactie op dit verhaal is altijd welkom. Mail ons via leven@komoptegenkanker.be.

Lees meer verhalen in het magazine Leven

Veel van onze verhalen zijn ook verschenen in het magazine Leven van Kom op tegen Kanker. Abonneer je om geen enkel verhaal te missen!

Abonneer je gratis op Leven