Geert De Reu leeft door slokdarmkanker met een buismaag

Sondevoeding

‘Een week na de operatie kreeg ik niets meer binnen. Bleek dat het litteken van de operatie was uitgezet, wat wel vaker voorkomt, waardoor de buismaag dichtzat. Dat werd onder een lichte verdoving in orde gebracht. Het moest later nog eens gebeuren. Na tien dagen in het ziekenhuis kon ik naar huis. Eten lukte de ene keer beter dan de andere. Ik had regelmatig last van wat ze dumping noemen. Dat krijg je als voedsel zeer snel in de darmen komt en die het niet meteen verteerd krijgen. Ik kreeg dan hevige krampen en diarree.’

‘Ook thuis kreeg ik nog sondevoeding, daar ben ik pas in september 2019 mee kunnen stoppen. Aanvankelijk kwam er een thuisverpleegkundige langs om de sonde ’s avonds aan te sluiten en ’s morgens weer af te koppelen, maar na een tijdje kon ik dat zelf.’

‘Omdat bij de operatie toch enkele kankercellen waren gevonden in de klieren kreeg ik vanaf juni 2019 chemotherapie. Dat was bijzonder zwaar. Ik kon niets meer eten of drinken, ik overleefde op de sondevoeding. Na vier van de zes geplande beurten ben ik gecrasht, ik viel flauw in de badkamer en werd weer opgenomen in het ziekenhuis. Daar lag ik gedurende een week ononderbroken aan de sonde. De laatste twee chemobeurten heb ik niet meer gehad.’

Kleine porties

‘Ik woog vroeger om en bij de 70 kilogram, na de operatie en de chemo nog 55. Dat is nu nog altijd mijn gewicht, ik kom niet meer bij. Het eten gaat wel al veel beter. In het begin at ik tot wel acht keer per dag, telkens zeer kleine hoeveelheden. Nu zit ik weer op het ritme van drie maaltijden met af en toe een tussendoortje, al blijven de porties kleiner dan vroeger. Op restaurant is een hoofdgerecht meer dan voldoende. Dan nog vraag ik af en toe om een deel van de maaltijd mee te nemen naar huis.’

‘Er zijn enkele dingen die ik moet vermijden. Volle melk bijvoorbeeld, dat lukt niet. Pasta krijg ik maar moeilijk verteerd. Brood evenmin, tenzij het geroosterd is. Wit brood is helemaal not done. Zeer vette of gefrituurde dingen at ik sowieso al niet veel, ik heb het meer voor groenten en fruit.’

‘Zoals de diëtist in het ziekenhuis me aanraadde, is het een kwestie van proberen en zien wat goed gaat en wat niet. Maar dan nog blijft het moeilijk: de ene keer kan ik bijvoorbeeld een wafel eten, maar de volgende keer heb ik toch weer last van dumping of diarree.’

‘Ik heb geen hongergevoel meer. Als ik te lang wacht met eten, krijg ik zure oprispingen en dan weet ik dat het tijd is om te eten. Ik heb geen klep meer die het maagzuur tegenhoudt. Daarom kan ik ook niet meer plat op mijn rug slapen, ik moet altijd met mijn hoofd wat hoger liggen. En ik mag zeker niet eten vlak voor ik ga slapen. Ook bukken is een zeer slecht idee, dat heb ik tot mijn scha en schande moeten ondervinden. Als ik iets moet oprapen of tillen, is door de knieën gaan de enige manier om geen brandend zuur in de keel te krijgen.’

Uitrusten

‘Kijk, de ziekte heeft zijn sporen nagelaten. Maar ik ben wel weer aan het werk! Ik werk als apotheekassistent in het ziekenhuis. Vroeger had ik er een voltijdse baan, nu werk ik vier vijfde. Mijn vrije woensdag heb ik nodig om uit te rusten.’