Een dag uit het leven van thuisverpleegkundige Sabrina Sabbe

Het is vroeg en het regent pijpenstelen, maar dat laat Sabrina Sabbe niet aan haar hart komen. ‘Vroeg? Halfacht is voor mij helemaal niet vroeg hoor’, lacht Sabrina. Ze is in het gezelschap van Stéphanie die vandaag stage bij haar loopt.

Vragenlijst

Ook de vrouw van Danny is dankbaar dat de zorg voor haar man op die manier georganiseerd is. ‘Als ik vragen heb, kan ik ze zelf stellen aan de thuisverpleegkundige. Of als ik merk dat Danny iets vergeet te zeggen of te vragen, kan ik aanvullen.’

Tijdens het tweede deel van het huisbezoek overloopt Sabrina een uitgebreide vragenlijst. Is Danny misselijk geweest sinds zijn vorige chemobeurt? Hoe is zijn stoelgang? Heeft hij pijn? Piekert hij veel over zijn ziekte? Voelt hij tintelingen in vingers of tenen? Is hij kortademig? Sabrina noteert de antwoorden in een app op haar smartphone. ‘Voor elke patiënt bezorgt het ziekenhuis me een QR-code, die scan ik eerst. Daarna log ik in met de geboortedatum van de patiënt. Alle gegevens die ik verzamel, komen zo op een veilige manier rechtstreeks in het patiëntdossier. Op basis van de resultaten van het bloedonderzoek, van de antwoorden op de vragen en van andere informatie die ik doorgeef, kunnen de zorgverleners in het ziekenhuis vandaag al een inschatting maken of de behandeling morgen veilig kan plaatsvinden. Die informatie wordt daarna naar mij teruggestuurd en gaat ook naar de huisarts.’

Bijscholing

Een van de volgende patiënten is Lucie. Ook zij heeft een poortkatheter en krijgt morgen chemotherapie. Sabrina verduidelijkt aan Stéphanie waarom ze het steriele veld waarop ze haar materiaal voor de katheterzorg legt, niet op Lucies bed maar op een tafeltje voor het bed uitspreidt.

Stéphanie werkt al twintig jaar als verpleegkundige. Om mee te kunnen draaien in Onco@home, volgt ze de bijscholing die de deelnemende ziekenhuizen en thuiszorgdiensten organiseren. 

Theorie en praktijk

‘De opleiding bestaat uit 12 uur theorie en 38 uur praktijk’, legt Stéphanie uit. ‘De praktijkuren zijn verdeeld over stages in het oncologisch dagziekenhuis van de ziekenhuizen in Kortrijk, Izegem en Waregem. Daar leerde ik bijvoorbeeld hoe ik een poortkatheter moet spoelen en hoe ik via die weg bloed kan nemen. Vorige week had ik een test over de theorie, en nu ga ik dus mee op huisbezoek, het laatste deel van de opleiding.’

Stiel leren

Minder lang in het ziekenhuis

Op het volgende adres worden we opgewacht door Christine, haar man en Sally, het hondje van hun kleindochter dat sinds een tijdje bij hen woont. Vijftien jaar geleden werd bij Christine de ziekte van Kahler vastgesteld. Ze herviel vier jaar geleden. Christine: ‘Sindsdien krijg ik één keer per maand doelgerichte therapie. Vroeger was ik de dag van de behandeling soms tot zeven uur ‘s avonds in het ziekenhuis. Ik vond dat heel vermoeiend. Sinds de thuisverpleegkundige de dag ervoor naar hier komt, ben ik in het ziekenhuis veel sneller klaar. Meestal kan ik nu rond één uur ‘s middags al naar huis. Dan kan ik hier wat rusten en bekomen van de drukte en de inspanning.’

Bij Christine lukt de bloedafname niet meteen. Sabrina laat Christine haar arm omhoog houden, even hoesten, even blazen. Dat volstaat niet, er komt nog altijd geen bloed. Nadat Christine is gaan liggen, lukt het wel. Snel opgeven staat niet in Sabrina’s woordenboek, zoveel is duidelijk.

Naar het labo

De laatste bestemming van Sabrina en Stéphanie is het labo in het ziekenhuis. Daar laten ze de bloedstalen achter die het labo straks zal analyseren. Sabrina’s werkdag zit er nog niet op, maar ze kan nu wel even een korte middagpauze nemen. ‘Naast deze gespecialiseerde thuisverpleging doe ik bij andere patiënten ook nog standaardzorg. Ik combineer dus beide. Uit Onco@home haal ik persoonlijk veel voldoening. Ik heb altijd al interesse gehad voor meer ‘technische’ zorghandelingen. Het voelt goed om met die handelingen mensen met kanker te kunnen helpen. De samenwerking en communicatie met het ziekenhuis verlopen vlot. Ik voel een groot vertrouwen. Dat is er ook bij de patiënten en de naasten die ik ontmoet, net als grote dankbaarheid. Die motiveert me enorm om deze job te blijven doen.’