Een dag uit het leven van sociaal werker Eline Van Roey

Carrièreswitch

‘Eigenlijk ben ik een zij-instromer’, vertelt Eline op weg van de fietsenstalling naar haar bureau. ‘Na een talenopleiding werkte ik acht jaar in de communicatiesector. In 2018 besloot ik te doen waar ik al zo lang zin in had: sociaal werk! Twee jaar later studeerde ik af als sociaal werker, optie maatschappelijk werk. In mijn laatste jaar liep ik stage op de dienst hematologie (waar bloedziekten worden behandeld, red.) in UZ Leuven, dat beviel me enorm.’

‘Ik startte als vliegende sociaal werker: ik verving collega’s op de afdelingen locomotorische revalidatie, spoedgevallen en gastro-enterologie. Sinds een dik jaar ben ik vast aan het werk in het oncologisch team, op de afdeling hematologie en oncologische heelkunde.’

Mails opvolgen

‘Voor hematologie zijn we met drie sociaal werkers. We spreken onder elkaar af wie welke patiënt opvolgt. In de ideale wereld willen we iedereen begeleiden, maar dat is helaas niet haalbaar. We concentreren ons op de hulpvragen die artsen of verpleegkundigen ons doorgeven. Soms vraagt een patiënt of naaste om iemand van de dienst sociaal werk te spreken. Met bepaalde groepen nemen wij zelf contact op, onder andere AYA’s (jongeren tussen 18 en 35 jaar), 75-plussers en mensen met een complexe behandeling.’

‘De behandeling van bloedkankers duurt meestal meerdere maanden. Daardoor krijg je als sociaal werker de kans om een vertrouwensband op te bouwen. Dat vertrouwen is nodig om moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken, zoals seksualiteit en intimiteit of vroegtijdige zorgplanning. Het is een kwestie van goed aan te voelen of iemand klaar is om daarover te spreken of niet.’

Overleg

In de dokterskamer van het dagziekenhuis botst Eline op professor Maertens. Dat komt goed uit, want ze heeft nog een vraag voor hem. ‘Het dossier van een patiënt voor wie ik een plaats in een revalidatiecentrum zoek, is heel complex. Mag ik je vragen de revalidatiearts even op te bellen om de noden van die patiënt scherper te krijgen?’ Voor professor Maertens is dat helemaal oké.

Naast de informele contacten met artsen en andere zorgverleners zijn er ook vaste overlegmomenten. ‘Het psychosociaal team van de eenheid hematologie bestaat uit de drie sociaal werkers, twee psychologen en een pastoraal werker. We zien elkaar elke dinsdag. Ook de kinesitherapeut en de hoofdverpleegkundige schuiven dan mee aan de vergadertafel.’

Terug naar huis

Elines telefoon rinkelt. De hoofdverpleegkundige van de hospitalisatiesafdeling oncologische heelkunde meldt dat een oudere man die onlangs aan zijn been geopereerd is, zich zorgen maakt over zijn terugkeer naar huis. Of Eline even wil langsgaan?

‘Het is een veelvoorkomende bezorgdheid’, merkt Eline op. ‘Naar huis mogen gaan, betekent tegenwoordig niet dat je volledig hersteld bent. Vooral oudere mensen zijn dat niet gewoon. Daarom moeten we als sociaal werker veel oog hebben voor doorstroommogelijkheden.’

Hulpmiddelen

Robert (niet zijn echte naam, red.) is zichtbaar opgelucht dat Eline zo snel tijd voor hem vrijmaakt. Hij onderging een zware ingreep en heeft moeite met stappen. Eline probeert zijn thuissituatie in kaart te brengen. Woont hij alleen? Zijn er trappen? Robert woont samen met zijn vrouw Angelique (niet haar echte naam, red.) in een appartement met een lift. Hij denkt dat het toilet te klein is om er met een rolstoel te komen. ‘Misschien is een toiletstoel huren een optie?’, oppert Eline.

Eline legt aan Robert uit dat hij via zijn ziekenfonds een gratis plaatsbezoek door een ergotherapeut kan aanvragen. Die maakt dan een lijst van de nodige aanpassingen en hulpmiddelen. ‘Het voordeel om dat via het ziekenfonds te regelen, is dat ze je daar meteen ook kunnen zeggen hoe het met de kostprijs en eventuele terugbetaling zit.’

Luisteren

Robert wijst Eline erop dat zijn vrouw ook al stappen zette. ‘Mag ik ze eens bellen?’, vraagt Eline. Robert knikt instemmend. ‘Eigenlijk zit mijn vrouw er helemaal door. We hebben geen achterban waarop we kunnen terugvallen. We hebben twee kinderen en twee kleinkinderen, maar die proberen we zo veel mogelijk te sparen.’

Robert heeft het zelf ook moeilijk. ‘Gisteren ben ik tijdens de kine-oefeningen gevallen. Sindsdien heb ik opnieuw pijn en mijn zelfvertrouwen is helemaal weggezakt.’ Eline stelt haar middagpauze even uit om naar Robert te luisteren. Bij het afscheid belooft ze hem om vandaag nog zijn vrouw op te bellen.

Aan tafel

Etenstijd! Eline heeft met enkele collega’s van de dienst sociaal werk afgesproken in het personeelsrestaurant. ‘Vaak eet ik tussen twee afspraken door snel boterhammen aan mijn bureau. Aan samen eten en pauzeren heb ik natuurlijk veel meer. Het is deugddoend om het onder elkaar even over alledaagse dingen te kunnen hebben, al spreken we natuurlijk ook over het werk.’

‘Als ik niet goed weet hoe iets op te lossen, gebeurt het wel eens dat ik tijdens de lunch vraag hoe mijn collega’s het zouden aanpakken. Het is fijn als een collega mee nadenkt en tips geeft.’

Steriele kamer

Van de vergaderzaal haast Eline zich naar de isolatieafdeling hematologie. ‘Hier verblijven onder andere mensen die een stamceltransplantatie krijgen. Omdat hun afweer tijdelijk is uitgeschakeld, is het risico op infectie heel groot. Daarom moeten ze een tijdlang in een steriele kamer met speciale luchtfiltering verblijven.’

Beperkt bezoek

Voor Eline de kamer van Mieke binnengaat, trekt ze een speciale beschermschort aan. Mieke is enorm gehecht aan haar kinderen en kleinkinderen. Het valt haar zwaar om de eindejaarsperiode in het ziekenhuis te moeten doorbrengen. Dat ze nu in een isoleerkamer ligt, maakt het extra moeilijk, want bezoek is hier beperkter dan op andere afdelingen. Wat Mieke en Eline verder nog allemaal aan elkaar zeggen, blijft tussen de muren en glazen wanden van de isoleerkamer.