Uitlaatklep - Lien Mussely begon met keramiek nadat ze beide ouders verloor

‘Mijn papa was een fantastische man die heel positief in het leven stond. En zo droeg hij ook zijn ziekte. Tien jaar lang vocht hij tegen de beenmergkanker MDS. Maar toen hij in 2016 overleed, brak mijn mama haar hart. Anderhalf jaar later besliste ze om uit het leven te stappen. De liefde was te groot.’

Zorgen voor elkaar

‘Mama zorgde haar hele leven voor anderen. Voor mijn broer, zus en ik toen we klein waren en later voor papa als hij ziek werd. Die zorgzame rol nam ik over toen zij het moeilijk kreeg. Ik nam palliatief verlof om voor papa te zorgen en vond verbinding met mama door dingen samen te doen. Nu ben ik dankbaar dat ik de tijd nam om er voor hen te zijn. Maar op het moment dat ze allebei wegvielen, voelde ik wel de weerslag. Ik was overprikkeld en nestelde me het liefst in mijn eigen cocon. Ik nam toen bewust rust om ook voor mezelf te zorgen.’

Nieuwe passie

‘Mama kon haar creativiteit kwijt in keramiek en maakte zelf de urne voor papa zijn afscheid. Na haar dood nam ik haar keramiekmateriaal mee naar huis. Ik ben altijd graag creatief bezig geweest, maar klei had ik nog nooit in mijn handen gehad. Ik volgde enkele lessen en voelde meteen de klik. Ondertussen ben ik als creatief coach aan de slag in een revalidatiecentrum voor mensen met een psychische kwetsbaarheid en heb ik mijn eigen keramiekatelier Circle of Life. Ergens vind ik het wel jammer dat ik de passie voor keramiek nooit met mama heb kunnen delen, al voelt het ook goed om nu mijn eigen pad te bewandelen.’

Breekpunten

‘Verdriet zal altijd zichtbaar blijven in mijn werk, maar kort na de dood van mama was dat nog sterker aanwezig. Zo moest ik voor mijn opleiding tot creatief coach een opdracht uitwerken. Met mijn ogen dicht boetseerde ik toen een klein beeldje dat achteraf per ongeluk brak. Ik vond inspiratie in de Japanse kunst Kintsugi en hechtte alle stukjes terug aan elkaar door de breekpunten te accentueren met een gouden rand. Want ook al is het gebroken, toch is het nu sterker. Toon dus maar wat je kwetsbaarheden zijn, ze maken je ook sterker.’

Verdriet samen dragen

‘Uit dat moeilijke afscheid kwamen ook nieuwe tradities voort. Zo gaan we nu jaarlijks met de familie en vrienden van mama en papa wandelen op het strand van Cadzand, de plek waar we ook afscheid van hen namen. We noemen het de ‘geluc’-wandeling, naar mijn papa Luc. Ook organiseren we met de kinderen en kleinkinderen een ‘geluc’-weekend. Samenzijn, daar draait het op die momenten om. Want verdriet samen dragen, maakt het lichter.’