Kris Cabus

Ik zeg nu veel sneller ja tegen uitdagingen

Kris Cabus over hoe borstkanker zijn leven heeft veranderd

Uit Leven • Editie 92 • September 2021

Mensen die kanker achter de rug hebben, houden de ziekte ook liever daar: in het verleden. Zo ook Kris Cabus (62). Al speelt de ziekte vandaag toch nog een noemenswaardige rol. ‘Heel wat mooie dingen zijn in mijn leven gekomen, dankzij de kanker.’

Auteur: Grete Flies • Fotograaf: Filip Claessens

Stel je vraag over kanker

Contacteer de Kankerlijn

Bel 0800 35 445
Nu beschikbaar
Ma-vrij 9-12u en 13-17u
Chat met de Kankerlijn
Nu offline Beschikbaar op 01/04/2024 om 09:00
Ma 9-12u
Woe 14-17u en 19:30-22:30u

Borstkanker bij mannen is zeldzaam, wist jij dat mannen de ziekte ook kunnen krijgen?

Kris Cabus: ‘Ja, al ben ik er toch nogal nonchalant mee omgegaan. Toen ik om een andere reden bij de dokter moest zijn, vermeldde ik langs mijn neus weg dat ik een knobbeltje voelde aan mijn rechtertepel. Na verdere onderzoeken bleek ik borstkanker te hebben. Niet dat ik er maanden mee heb rondgelopen, maar blijkbaar toch lang genoeg om het te laten uitzaaien naar de lymfeklieren. En ik ben niet de enige: veel mannen weten nog altijd niet dat ze borstkanker kunnen krijgen – soms zorgverleners zelfs niet. Mannen wachten soms te lang om naar de dokter te gaan, en dan zijn de prognoses vaak een pak minder gunstig dan bij vrouwen met borstkanker.’

Kris Cabus

Hoe pikte je na je behandeling de draad weer op?

‘Ik merkte al snel dat ik veranderd was. Ik was geopereerd, kreeg chemotherapie en werd bestraald. Tijdens de behandeling was ik alvast een stuk trager gaan leven: van chemobeurt naar chemobeurt en tussenin zag ik wel waartoe ik in staat was. Toen ik mijn ICT-job weer opnam, had ik snel door dat ik het allemaal nog maar moeilijk kon opbrengen. Nochtans deed ik mijn job erg graag: ik had veel vrijheid en verantwoordelijkheid en de verloning was in verhouding. Maar bij mijn terugkomst kon ik het nut er niet meer van inzien. Ik begreep niet waarover we eigenlijk aan het discussiëren waren en kon me niet meer bezighouden met wat in mijn ogen futiliteiten waren geworden. Ik wou me zeker nog actief inzetten, maar het moest voor iets zinvols zijn. In de nasleep van de bankencrisis kreeg ik de kans om op mijn 52ste op een soort prepensioen te gaan en die heb ik gegrepen. Natuurlijk heb ik financieel moeten inleveren, maar toch voelde de keuze om uit de ratrace te stappen als een soort Win for Life. Dat is een van de dingen die de kanker me gebracht heeft: dat ik minder lang twijfel om drastische beslissingen te nemen.’

Leren loslaten, zoals dat dan heet?

‘Absoluut! De belangrijkste beslissingen in mijn leven hebben te maken gehad met afscheid nemen. Dat vond ik vroeger zo moeilijk. Uit angst om te kwetsen of uit angst voor het onzekere onbekende. Nu zeg ik veel sneller ja tegen uitnodigingen of uitdagingen en dat heeft me al zoveel moois gebracht!’

Tijdens optredens draag ik altijd het petje dat ik op mijn kale kop zette na de chemo. Net als voor mij, is er voor het petje een ander leven na kanker.

Bijvoorbeeld?

‘Nadat ik gestopt was met werken, ben ik lang op zoek geweest naar een nieuwe nuttige invulling, die me toch ook verantwoordelijkheid, visibiliteit, uitdaging en voldoening kon geven. Toen ik mijn saxofoon vanonder het stof haalde, bleek dat een grote liefde te zijn die ik te lang verwaarloosd had. Ik ging weer lessen volgen. Heel toevallig liep ik een kameraad van vroeger tegen het lijf. Hij was drummer, dus begonnen we samen wat te spelen. Daar kwamen kleine optredens uit voort en intussen heeft mijn nicht, die een steengoede zangeres is, ons vervoegd. Het was veel makkelijker geweest op mezelf wat saxofoon te blijven spelen en vooral niet het risico te lopen om op mijn bek te gaan. Maar dat risico is peanuts tegenover waar ik doorgegaan ben. Dus ik doe het toch. Tijdens optredens draag ik altijd het petje dat ik op mijn kale kop zette na de chemo. Als symbolische weerwraak: net als voor mij, is er voor het petje een ander leven na kanker. Elke noot die ik voor een publiek, maar vooral toch voor mezelf blaas, is winst.’

Je engageert je ook voor lotgenoten. Hoe ben je bij BorstkankerMAN terechtgekomen?

‘Door ja te zeggen op de vraag of ik mee een lotgenotengroep wou opstarten. (lacht) Eigenlijk is dat nog maar drie jaar geleden gebeurd, dus ik was al een hele tijd niet meer met de ziekte bezig, afgezien van de jaarlijkse controles. Maar ik vond het zeker zinvol om de problematiek van borstkanker bij mannen meer bekend te maken. Om de ziekte meer onder de aandacht te brengen, proberen we zoveel mogelijk in de media te komen met getuigenissen en acties. Zo hebben wij zelf 7 oktober uitgeroepen tot Internationale Dag van de BorstkankerMAN. Oktober is sowieso al borstkankermaand, waarin alles voornamelijk roze kleurt. In ware James Bondstijl (007) hebben wij een dagje opgeëist voor de mannen. (knipoogt) De Wereldgezondheidsorganisatie weet voorlopig nog van niets (lacht), maar naast België hebben ook Nederland, Engeland, Griekenland, Spanje, Japan en Amerika plannen om deze dag niet ongezien voorbij te laten gaan. Schitterend, toch?’

 

‘Oh, en nog iets: Een jaar na de oprichting van BorstkankerMAN speelde ik ten voordele van de vzw met mijn groepje K.T. Feelgood een benefietconcert. En het was verdorie uitverkocht! Wie had dat ooit gedacht? Kijk, zulke dingen vind ik dus allemaal fantastisch.’

Kris Cabus

BorstkankerMAN

BorstkankerMAN organiseert informatieve en culturele activiteiten om de bevolking erop te wijzen dat borstkanker ook bij mannen voorkomt. De vzw steunt mannen met borstkanker en staat hen met raad en daad bij (in het ziekenhuis, via mail of huisbezoek, telefonisch, enz.). De vzw heeft 7 oktober uitgeroepen tot Internationale Dag van de BorstkankerMAN.

Welke dingen zijn er nog (on)rechtstreeks het gevolg van de kanker?

‘Heb je even? (grinnikt) Tijdens mijn jaarlijkse afspraak bij de oncoloog vraagt hij of ik geen zin heb om mee te doen aan de 1000 km voor Kom op tegen Kanker. Een grote sporter was ik niet, ik was net wat beginnen te lopen onder begeleiding. Maar ik zeg ja. Ik koop een fiets en ik start met trainen. Even later ga ik met een vriend iets drinken en hij vertelt me dat hij graag voor zijn zestigste de Mont Ventoux op wil rijden. Ik hoor daarin een uitdaging en we spreken af om dat samen waar te maken. Ik was immers toch al aan het fietsen. Aangezien samen trainen niet evident is, ga ik op zoek naar een andere trainingspartner. Ik vind dat leuker om samen te doen: je motiveert elkaar. En op internet vind je werkelijk alles, dus ook een sportmaatje. En van het een kwam het ander. Dus dankzij – ja, het woord is gevallen – de kanker heb ik de Mont Ventoux beklommen, is mijn conditie uitstekend en heb ik de liefde gevonden. Die nieuwe liefde leerde me overigens de arts en filosoof Gerbert Bakx kennen, een enorm inspirerende man van wie ik al heel veel levenslessen en inzichten opdeed.’

En dat allemaal dankzij kanker.

‘Ik moet opletten met die uitspraak. Natuurlijk wens ik het niemand toe. Twaalf jaar geleden zou ik zelf ook feestelijk bedankt hebben. En ik kan er nu alleen maar zo over praten, omdat ik het overleefd heb. Ik heb ook al zoveel mensen zien vertrekken en daarom alleen al blijft kanker een verschrikkelijke ziekte. Maar ik kan ook zeggen dat het leven niet per se stopt bij de diagnose. En dat het mij veel rijker en wijzer heeft gemaakt. Ik was vroeger veel ongeduriger, krampachtiger ook in relaties. Nu ben ik rustiger en vertrouw meer op mezelf. Doordat ik mezelf beter ken, sta ik gezonder en bewuster in relaties. En daar vloeien dan weer interessante gesprekken, contacten en ervaringen uit voort. Wil je nog een voorbeeld?’

Kris Cabus

Graag.

‘In Oostende is er een Zorghuis, voor mensen met kanker die er (bijna) alleen voor staan. Ik beheer voor hen, als vrijwilliger, de website. De toenmalige voorzitter vroeg me drie jaar geleden of ik wou meewerken aan een theaterstuk rond kanker. Ja dus. Het is – al zeg ik het zelf – een beklijvende mix geworden van pakkende getuigenissen, ontnuchterende eyeopeners en humoristische verhalen, ondersteund door gezellige streepjes muziek en zelfs Griekse mythologie. De eerste twee voorstellingen waren meteen uitverkocht, waarna we een mini-tourneetje door Vlaanderen maakten. Ik ben niet alleen overdonderd door de vele positieve reacties, maar ook door de hechte band die intussen onder de spelers ontstaan is. Zo mooi. En van het een kwam ook weer het ander: de regisseur heeft gevraagd of ik geen zin heb om mee te werken aan een nieuw project? Wat denk je dat ik geantwoord heb?’ (knipoogt)

Jouw reactie op dit verhaal is altijd welkom. Mail ons via leven@komoptegenkanker.be.

Kris Cabus

Lees meer verhalen in het magazine Leven

Veel van onze verhalen zijn ook verschenen in het magazine Leven van Kom op tegen Kanker. Abonneer je om geen enkel verhaal te missen!