Edel Maex: ‘Mensen zeggen vaak “Ik wil niet meer aan de onprettige dingen denken, ik zou die uit mijn hoofd willen zetten”. Dat gaat niet, zeker niet als je kanker hebt of als iemand met wie je je sterk verbonden voelt kanker heeft. Je kan zoiets ernstigs als kanker niet wegduwen of aan de kant schuiven. Ik noem dat de klip van het negeren. De andere klip is overspoeld worden door dat wat je overkomt en wat dat met je doet, erdoor meegesleept worden en erin verloren lopen. Mindfulnessmeditaties kunnen helpen om tussen die twee klippen door te varen, om de middenweg te volgen en zelf aan het stuur te blijven zitten.’
Hoe gebeurt dat concreet?
‘Door even te stoppen waarmee je bezig bent, door even te gaan zitten of liggen en te kijken wat er is, hier en nu. Steek het niet weg, duw het niet weg. Geef het ruimte op een manier dat je erbij aanwezig blijft, zonder je erin te verliezen.
Eigenlijk is dat iets heel natuurlijks. Het is ook hoe we het liefst hebben dat anderen met ons omgaan. Je hebt niet iemand nodig die je om de haverklap zegt “Laat het los” of “Denk niet aan je ziekte”. Je hebt ook niet iemand nodig die meegaat in jouw paniek. Je hebt iemand nodig die bereid is naar je te luisteren, die jou erkent in je angst, verdriet en paniek, die daar ruimte voor maakt. Als je doet zoals je wil dat anderen met je omgaan, hou je contact met waar je van wakker ligt, zonder dat je er de strijd mee aangaat.’