Alleen vandaag telt

Zanger Arno kreeg eind 2019 de diagnose pancreaskanker

Uit Leven • Editie 90 • April 2021
Arno

‘Ik heb de adrenaline van een concert nodig, daar haal ik mijn energie uit.’ Dat gaat zo ver dat Arno (of voluit Arnaud Hintjens) zelfs bleef optreden tijdens zijn behandeling voor pancreaskanker, terwijl de chemo in zijn lichaam druppelde. Het hoeft geen betoog dat de stolp die COVID-19 over de cultuursector zet, hem zeer zwaar valt. Arno’s antwoord is leven van dag tot dag.

Auteur: Bart Van Moerkerke • Fotograaf: Danny Willems

Stel je vraag over kanker

Contacteer de Kankerlijn

Bel 0800 35 445
Nu niet beschikbaar
Ma-vrij 9-12u en 13-17u
Chat met de Kankerlijn
Nu offline Beschikbaar op 01/04/2024 om 09:00
Ma 9-12u
Woe 14-17u en 19:30-22:30u

Vandaag speelt die dag zich voor een groot deel af in het UZ Brussel. Mond-neusmasker en pet laten alleen Arno’s ogen vrij, maar zijn kenmerkende zwarte outfit laat geen ruimte voor twijfel. En mocht die er al geweest zijn, dan had zijn Hintjensiaanse begroeting ‘Je hebt toch propere sokken aan?’ die helemaal weggenomen. Arno praat niet graag over de kanker aan de pancreas (alvleesklier) die hem eind 2019 trof, maar voor Leven maakt hij een uitzondering.

Een gesprek in een rustig kamertje van het ziekenhuis, na afloop van zijn driemaandelijkse MRI-scan, dat is de bedoeling. Maar het ziekenhuisprogramma van Arno blijkt sinds het vastleggen van het interview stevig te zijn aangegroeid. Na de scan heeft hij een afspraak voor een bloedonderzoek. Vervolgens kunnen we samen even met zijn medisch oncoloog spreken en daarna neemt hij nog vrijwillig deel aan een studie op de afdeling geriatrie. Arno vangt mijn ongelovige blik bij dat laatste woord. ‘Jaja, ik word 72 in mei. Pépé Arno.’

Arno

Gelige kleur

In plaats van een rustig gesprek wordt het dus een interview in etappes, tussen onderzoeken door, in de gang, op de trap, in een wachtzaaltje, altijd op anderhalve meter afstand en met mondkapje. Arno hoort thuis in de spotlights van grote podia in binnen- en buitenland, het is onwezenlijk om onder de felle tl-lampen van het witte ziekenhuisdoolhof samen met hem pijltjes te volgen naar afspraken in ruimtes met de nummers 750 en 1116. Hij met een plastic tasje in de hand waaruit een krant piept, ik met mijn opnameapparaat op record. ‘Ik heb mijn leven te danken aan mijn vriendin. Ik voelde me kiplekker, maar ze vond dat ik een niet gezonde, gelige kleur had. Ik heb me onmiddellijk laten onderzoeken en zo was ik er vroeg bij. Dat is bij alle kankers zeer belangrijk, maar zeker bij pancreaskanker. Zonder mijn vriendin had ik hier wellicht niet meer gezeten.’

 

Volledig overgegeven

Intussen zijn we bij onze eerste stop, een bloedonderzoek. Lang duurt dat niet, we zijn algauw weer op stap, richting zijn oncoloog. Of hij er ooit rekening mee heeft gehouden dat hij het niet zou overleven? ‘Neen, ik ben daar op geen enkel ogenblik mee bezig geweest. Ik heb altijd van dag tot dag geleefd. Gisteren is dood, aan morgen denk ik niet, alleen vandaag telt. Ik heb dankzij de muziek een fantastisch leven gehad, ik heb de wereld gezien en ik heb nooit moeten werken. Elke dag die erbij komt, omarm ik. Mensen in mijn omgeving, mijn zonen, mijn vriendin, mijn vrienden, de leden van mijn band hebben veel meer afgezien van mijn ziekte en de behandeling dan ikzelf. Zij waren bezig met de onzekere toekomst, ik niet. Ik heb ook niets gelezen of opgezocht over pancreaskanker. Ik heb mij volledig overgegeven aan de kunde van artsen en verpleegkundigen en gedaan wat zij zegden. Maar kom, laat ons maar wat doorstappen, ik wil de dokter niet laten wachten.’

Chemo op het podium

De geboren rebel en non-conformist Arno is een zeer gemakkelijke patiënt. Als blijkt dat een onderzoek niet op hetzelfde moment geregeld kan worden als de bespreking van zijn MRI-scan, dan komt hij toch gewoon twee keer naar het ziekenhuis. Geen probleem. Zo ook heeft hij de therapie voor zijn kanker altijd nauwgezet gevolgd, beaamt Arno’s arts even later, al was hij geen alledaagse patiënt. ‘We waren niet zeker dat we het gezwel meteen volledig zouden kunnen wegnemen met een operatie. Daarom heeft Arno eind 2019 en begin 2020 eerst vier sessies chemotherapie gekregen om de omvang van de kanker te doen afnemen. Ondertussen bleef hij optreden, terwijl een van de drie chemoproducten over een periode van 48 uur in zijn lichaam moest druppelen. Dat was niet vanzelfsprekend.’

Ik had geluk. In de eerste fase van de ziekte kon ik blijven doen wat ik het liefst doe: op het podium staan.

Arno grinnikt: ‘Dan stond ik op het podium met op mijn rug een kokertje met een pompje dat de chemo in mijn lijf stuwde.’ Het behandelende team kon alleen maar hopen dat door de bewegingen en het zweten tijdens een optreden, de naald waarlangs de chemo indruppelde niet zou loskomen. Wat gelukkig niet gebeurd is.

Zware ingreep

In januari 2020 speelde Arno onder meer drie concerten in een uitverkochte Ancienne Belgique in Brussel, op 10 februari stond hij op de planken in Parijs, de dag erop werd hij geopereerd. ‘De chirurgen hebben de kanker zeer goed kunnen wegnemen’, vertelt de arts. ‘Ze hebben een groot deel van de pancreas verwijderd met de klieren en de weefsels errond, en een stukje van de dunne darm. Het stukje van de pancreas dat behouden is, functioneert nog goed.'

Ik heb voor de rest van mijn dagen een litteken op mijn buik dat groot genoeg is om een vijfling te laten passeren.

'Dat betekent dat Arno geen bijkomende medicatie moet nemen zoals patiënten waarbij de volledige alvleesklier is weggenomen', vervolgt de arts. 'Dat neemt niet weg dat het een grote en zware ingreep was. De dagen nadien was je toch erg verzwakt’, richt ze zich tot Arno. Die zegt zich niet zo heel veel meer te herinneren van de dagen na de operatie. ‘Ik weet alleen dat ik voor de rest van mijn dagen een litteken op mijn buik heb groot genoeg om een vijfling te laten passeren. Op het strand paraderen in mijn string zit er niet meer in.’

Arno

Echte Oostendenaar

Na de operatie volgden nog vier chemobeurten. ‘De ingreep op zich was al zwaar en dan die zware chemo erbovenop, dat werd te veel’, vervolgt de medisch oncoloog. ‘Bij de laatste chemo lieten we een product weg. Je had veel last van buikpijn en het aantal plaatjes in je bloed ging snel naar beneden.’ Arno knikt, die laatste chemobeurten waren inderdaad niet van de poes. Maar sindsdien is het alleen maar beter gegaan. Van de twintig kilogram die hij afviel, zijn er alweer enkele bijgekomen. ‘Ik heb een tijdje geen honger gehad. Dat gaat nu beter, al eet ik nog altijd minder dan vroeger.’

Ook Arno’s smaak is hersteld. ‘Vooral vlees smaakte in het begin heel vies. Nu eet ik alleen nog vlees van beesten op twee poten, niet meer van viervoeters. En vis, natuurlijk, als een echte Oostendenaar.’ En zijn haar is terug. ‘Ik heb er nu zelfs meer dan vroeger. Ik heb het al twee keer bijgewerkt met de tondeuse.’

Podiumverslaving

We nemen afscheid van de arts en zetten koers naar Arno’s laatste afspraak, op de afdeling geriatrie. Arno neemt er vrijwillig deel aan een klinische studie bij kankerpatiënten ouder dan 70 jaar, om hun zorgplan en levenskwaliteit te verbeteren. Onderweg hebben we het over COVID en de impact op zijn leven. Wat kanker en de behandeling niet konden, hem weghouden van het podium, daar slaagt het coronavirus wel in. ‘Optreden is mijn brandstof, daar krijg ik energie van. Ik ben verslaafd aan de adrenaline van het podium, ze is de maîtresse die me nog nooit bedrogen heeft.’

Arno
Arno op Rock Werchter

‘Ik kan dat eigenlijk niet goed uitleggen maar op het podium worden mijn geest en mijn lichaam één, ik denk aan niets meer. Daarom heb ik in de eerste fase van de ziekte niet zwaar afgezien, ik kon blijven doen wat ik het liefst doe. Tijdens de tweede reeks chemobeurten heb ik die adrenaline wel gemist. En door de coronacrisis blijft de rotperiode voortduren. Muziek en toeren, dat is mijn leven. Voor ik ziek werd, hadden we net een nieuwe plaat uit. We stonden aan het begin van een tournee in verschillende landen. Een deel hebben we nog kunnen doen, veel is geannuleerd.’

 

Wat een leven

Arno slaat zijn agenda open. In januari 2021 had hij op een tiental podia overal in Frankrijk moeten staan, in februari in Nederland, in maart in Zwitserland. ‘Ik heb intussen op vraag van de platenfirma enkele van mijn nummers herwerkt voor zang, piano en bas. Die plaat komt in april uit. En ik ben natuurlijk nieuwe songs aan het schrijven. Hopelijk kan ik nog voor de zomer weer optreden. Voor de bandleden en iedereen van de crew is deze situatie nog veel erger, sommigen hebben nu niets meer. Ik heb ook te doen met jonge mensen. Als je dat vergelijkt met de tijd waarin ik jong was. De vrijheid die we in de sixties en seventies hadden, the sky was the limit. We liftten de hele wereld rond, aids bestond nog niet. Wat een leven!’

We komen aan bij lokaal 1116, waar Arno een afspraak heeft met de ergotherapeut. Na het gesprek dat ruim een half uur duurt, zwaait hij haar uit met een tip waar je in hartje Brussel een goede en betaalbare witte wijn kunt kopen. Het typeert de flair en het goede humeur waarmee hij zich na een lange en ongetwijfeld vermoeiende namiddag door het ziekenhuis beweegt. ‘Ik ben de mensen van het UZ Brussel ongelofelijk dankbaar. Echte helden zijn het. Respect.’

Met dank aan het UZ Brussel dat ons toeliet om deze reportage te maken.

Jouw reactie op dit verhaal is altijd welkom. Mail ons via leven@komoptegenkanker.be.

Lees meer verhalen in het magazine Leven

Veel van onze verhalen zijn ook verschenen in het magazine Leven van Kom op tegen Kanker. Abonneer je om geen enkel verhaal te missen!