Met mindfulness accepteer ik waar ik geen vat op heb.

Stress en kanker: Julie* vertelt hoe therapie haar hielp

Julie (anoniem)

Na een operatie aan haar eierstokken staat de wereld voor Julie* stil in 2016. 'Was ik letterlijk dóódziek, ook al was ik maar 26 jaar? Twee weken lang had ik het gevoel tussen leven en dood te hangen.' Die kanker bleek te genezen, maar de stress sloeg bij momenten hard toe. 'De acceptance and commitment therapy heeft me enorm geholpen om die aan te pakken. Ik piekerde een pak minder.'

Stel je vraag over kanker

Contacteer de Kankerlijn

Bel 0800 35 445
Nu niet beschikbaar
Ma-vrij 9-12u en 13-17u
Chat met de Kankerlijn
Nu offline Beschikbaar op 01/04/2024 om 09:00
Ma 9-12u
Woe 14-17u en 19:30-22:30u

Julie is nog niet zo lang aan de slag als consultant als de dokter 'iets' ziet aan haar eierstokken, vermoedelijk een goedaardig gezwel (fibroom). Even opereren en klaar, zei haar arts. Maar tijdens de operatie wordt duidelijk dat er een tumor zit, al kon niemand zeggen welk type en in welk stadium. 'Twee weken wist ik niet of ik zou kunnen genezen. Dat waren twee van de moeilijkste weken in mijn hele ziekteproces. Het voelde voor mij alsof ik tussen leven en dood hing.’

‘Ik shopte online, maar vroeg me af of dat nog wel zin had. Er spookten gedachten door m'n hoofd als 'allez die schuldsaldoverzekering zal dan misschien echt van pas komen'. Ik dacht ook aan alle dingen die ik nog zou willen doen: zou dat nog lukken? 's Nachts vroeg ik me af: 'wat nu?' Overdag had ik geen tijd om na te denken: in die twee weken kreeg ik ontzettend veel steun van vrienden, familie en collega's: ze kwamen langs of stuurden berichten. Mijn man en ik kregen er zo veel dat ik me afvroeg hoe mijn man dat gebolwerkt kreeg in combinatie met zijn job.'

Na m’n diagnose voelde ik pas echt weer stress toen alles achter de rug was. Wat nu?, vroeg ik me af

'Uiteindelijk kreeg ik de diagnose uitgezaaide eierstokkanker, stadium 3c. De kanker bleek uitgezaaid te zijn in m'n lymfeklieren en was goed te behandelen met chemo: dat voelde als een grote opluchting.'

Blijvende littekens

'De behandeling die m'n oncoloog me aanraadde heb ik gechallenged na een tweede opinie in UZ Leuven. Een van de chemo's die ik zou krijgen, zou blijvende littekens op m'n longen veroorzaken, met alle gevolgen van dien. Ik heb mijn oncoloog in Antwerpen gevraagd wat de toegevoegde waarde was. Zij had daar niet meteen een antwoord op, aangezien mijn type kanker erg zeldzaam was. Er was geen onderzoek gedaan naar de prognose met of zonder die ene chemosoort. Met het oog op mijn levenskwaliteit na m’n behandeling heb ik toen in samenspraak met de oncoloog besloten om die chemo te laten vallen. Het was hoe dan ook al een intensieve behandeling.'   'Vier weken na m'n operatie bleef ik zes dagen in het ziekenhuis en kreeg elke dag chemotherapie toegediend. Vervolgens ging ik twee weken naar huis om te bekomen. Daarna ben ik nog twee keer opnieuw opgenomen voor zes dagen chemo, telkens met twee weken rust ertussen. Fysiek en mentaal was dat een heel uitputtende periode. Ik voelde me zwak en vaak misselijk. Ik was zo met die behandeling bezig dat er nog weinig ruimte was voor stress. Ik werd een beetje geleefd. Na die chemo ging ik drie keer per week naar het ziekenhuis om te revalideren. Tegen dat ik weer thuis was, had ik geen energie meer. Ik sliep ontzettend veel, elf à twaalf uur per dag. Lezen en wandelen was te vermoeiend, tv kijken lukte nog net. Ik voelde eerder frustratie: zou ik ooit nog de oude worden?'

Door acceptance and commitment therapy sloeg m’n hoofd niet meer zo op hol. Ik leerde focussen op het hier en nu.

'Ik voelde pas echt weer stress toen alles achter de rug was. Wat nu?, vroeg ik me af. Ik zag in het ziekenhuis veel mensen die hervallen waren. Wat als mij dat over een paar maanden ook overkomt? Die dagen en weken voor die eerste controle waren moordend. Het was ondertussen februari, drie maanden na mijn laatste behandeling. Ik had genoten van de feestdagen. Maar ik had super veel stress. Na elke controle werd dat stressgevoel minder nijpend. Na de tweede controle durfde ik al iets meer naar de toekomst te kijken. Ik piekerde 's nachts nog weleens omdat je geen controle hebt op dat hervallen, omdat ik de eerste keer die kanker niet gevoeld had. Ik had geen pijn gehad. Het was lastig om opnieuw te vertrouwen op m'n lichaam.'

Aan de slag met stress

'De acceptance and commitment therapy (ACT) die ik enkele maanden later volgde, heeft me leren omgaan met die stress. Je leert er kijken naar wat je kunt veranderen en wat niet. En je vooral niet druk te maken in wat je niet kunt veranderen. Via ademhalingsoefeningen en mindfulness leer je focussen op het hier en nu en te accepteren waar je geen vat op hebt. We dachten ook na over onze waarden: wat is voor jou belangrijk en hoe kun je daarnaar leven. Of te kijken waarover je piekert: is dat de realiteit of jouw versie van de realiteit? Zo besefte ik dat ik veel hervallen patiënten in het ziekenhuis zag, maar dat er ongetwijfeld ook mensen zijn die niet hervallen en dat je die niet ziet in het ziekenhuis. Ik vond rationele antwoorden op m'n angstgevoelens.'   'Als ik terugkijk en m'n stress in kaart breng, scoorde ik die eerste twee weken 11 op 10. Tijdens m'n behandeling zakte dat stressgevoel naar zeven. Terwijl ik revalideerde, steeg het weer iets en sindsdien is dat stelselmatig gezakt. Als ik een tip aan lotgenoten kan geven: neem de hulp aan die je krijgt vanuit het ziekenhuis. Probeer actief met die stress aan de slag te gaan. En vooral: baaldagen zijn oké. Heel veel mensen rond je willen waarschijnlijk focussen op het goede. 'Het komt goed', zeggen ze. Maar het meeste deugd had ik aan de vrienden die gewoon zeiden dat het allemaal super rot was wat me overkwam.'

Julie is een pseudoniem. Uit respect voor de privacy van onze getuige gebruikten we een schuilnaam.

Lees meer verhalen in het magazine Leven

Veel van onze verhalen zijn ook verschenen in het magazine Leven van Kom op tegen Kanker. Abonneer je om geen enkel verhaal te missen!