Kristel Verbeke

Nooit ben ik zonder hem onderweg

Omgaan met verlies - Kristel Verbeke verloor haar vader aan kanker

Uit Leven • Editie 86 • Maart 2020

Kristel Verbeke (44) verloor haar vader twintig jaar geleden aan kanker. Bij haar thuis staat geen foto van hem op de kast en naar het kerkhof gaat ze weinig. Toch denkt Kristel nog iedere dag aan hem. ‘Ik heb mijn verdriet een plek kunnen geven. Toch kan de pijn van het verlies me af en toe nog overvallen alsof mijn vader pas gisteren gestorven is.’

Auteur: Liesbet De Vuyst • Fotograaf: Joost Joossen

Stel je vraag over kanker

Contacteer de Kankerlijn

Bel 0800 35 445
Nu niet beschikbaar
Ma-vrij 9-12u en 13-17u
Chat met de Kankerlijn
Nu offline Beschikbaar op 31/05/2023 om 14:00
Ma 9-12u
Woe 14-17u en 19:30-22:30u
Bekijk alle contactmogelijkheden

‘Mijn vader is er altijd en overal. Misschien is het daarom dat ik er geen behoefte aan heb om naar het kerkhof te gaan’, vertelt Kristel. ‘Bovendien vind ik het ook een heel confronterende plek. Mijn vader is gecremeerd en zijn urne staat in een columbarium. Is dat echt alles wat er van een mensenleven overblijft, vraag ik me elke keer af als ik naar die nis in de muur staar. Ik steek liever een kaarsje aan in een kerk. Dat is een zachtere manier om hem te herdenken’.

Kristel vindt het niet alleen belangrijk dat ze zelf kan bepalen waar en hoe ze aan haar vader denkt, maar ook wanneer. ‘Ik heb geen foto’s zichtbaar in huis opgesteld omdat ik niet iedere keer dat ik voorbij de kast loop met zijn dood geconfronteerd wil worden. Ook zonder aanleiding denk ik sowieso dagelijks aan hem.’

Kristel Verbeke

Ze zeggen dat verdriet slijt. Is dat dan niet zo?

Kristel Verbeke: ‘Slijten doet het niet, wennen wel. Ik leef al zolang zonder mijn vader dat ik eraan gewend ben dat ik hem niet meer zomaar kan bellen en dat hij volgende week niet aanwezig zal zijn op een feestje. Ik heb mijn verdriet een plek kunnen geven. Toch kan de pijn van het verlies me af en toe nog overvallen alsof hij pas gisteren gestorven is.’ 

 

Je vader overleed twintig jaar geleden. Herinner je je zijn ziekteperiode nog goed?

‘Die periode zal me altijd bijblijven omdat ze zo heftig was. Mijn ouders waren gescheiden en ik had mijn tienerjaren bij mijn vader doorgebracht. Op mijn vierentwintigste wilde ik op eigen benen staan, ging samenwonen en nam wat afstand van hem. Net toen werd mijn vader ziek. Ik heb onmiddellijk beslist om voor hem te zorgen en hem te vergezellen telkens als hij naar het ziekenhuis moest voor een behandeling of een doktersgesprek. Ik was erbij toen hij het vreselijke nieuws kreeg dat hij niet meer kon genezen en de behandeling werd stopgezet. Ik was het ook die moest beslissen om hem naar de palliatieve eenheid te brengen. Dat is heel wat voor een twintiger. Maar het meest pijnlijke vond ik het aftakelingsproces. Des te meer omdat mijn vader een sterke kerel was. Ik heb meermaals tegen hem gezegd: “Ga maar papa, ik trek mijn plan wel. We houden sowieso contact.” De laatste weken van zijn leven heb ik palliatief verlof genomen en in alle miserie hebben we toen samen nog mooie momenten beleefd.’

Toen je vader overleed, stond jij net aan het begin van je K3-carrière?

‘Het prille begin van K3 heeft mijn vader nog meegemaakt. Ik was al jaren bezig met muziek: nam deel aan soundmixshows, speelde in een klein bandje. Hij wist dat zingen mijn droom was en steunde me volledig om die waar te maken. Tegelijkertijd was hij ook wel bezorgd en waarschuwde hij me voor de valkuilen. Hij ging nog enkele keren mee naar een optreden. Toen hij al in de palliatieve eenheid verbleef, kwam de eerste full-cd van K3 uit. In zijn kamer hebben we er samen nog naar geluisterd.’

Enkele weken geleden vertelde iemand me nog dat mijn vader niet over mij kon zwijgen. Dat zulke verhalen me na twintig jaar nog bereiken, doet zoveel deugd.

Zou hij trots zijn op wat je bereikt hebt?

‘Als mijn vader naar een optreden kwam, zag ik hem glunderen en genieten. Na zijn dood hebben veel mensen me ook bevestigd dat hij trots was. Zelfs enkele weken geleden vertelde iemand me nog dat mijn vader niet over mij kon zwijgen. Dat zulke verhalen me na twintig jaar nog bereiken, doet zoveel deugd. De grote periode van K3 heeft hij niet meer meegemaakt en dat vind ik jammer. Belangrijke momenten deel je graag met wie je het meest dierbaar is. Nog spijtiger vind ik het daarom dat hij mijn kinderen of mijn man nooit heeft gekend.’

 

Heb je het gevoel dat je nog altijd contact met hem hebt?

‘Ik ben ervan overtuigd dat er iets is na de dood en dat wij nog altijd in verbinding staan. Soms zit ik in mijn auto en hoor ik een liedje dat hij mooi vond. Daar is hij dan, denk ik. Hij komt even goedendag zeggen. Het zijn die kleine gedachten die hem levend houden. Enkele weken geleden stond ik met een toneelgezelschap op de planken. Toen ik een collega-acteur voor de voorstelling hoorde zeggen dat hij zenuwachtig was omdat zijn ouders in de zaal zaten, moest ik glimlachen. “Mijn vader is er altijd”, wou ik hem antwoorden.’

Kristel Verbeke
Kristel Verbeke

Wanneer mis je hem het meest?

‘Gemis overvalt me meestal. Soms is dat op een belangrijk moment zoals net voor een première, soms op een doodgewone dag. Soms mis ik ook de praktische kant van een vader (lacht). Mijn man is geen handige harry, mijn vader was dat wel. Als er bij ons thuis iets stuk is, moet ik altijd een technicus vragen. Dan zucht ik wel eens en wou ik dat ik gewoon naar mijn vader kon bellen.’

 

Gaan de herinneringen na zoveel jaren vervagen?

‘Je vergeet sowieso dingen, maar er blijft ook veel hangen. Kleine dingen soms: een geur, een geluid. Zo moet ik wekelijks naar een plek waar het in de gangen ruikt naar het wasmiddel dat mijn vader gebruikte. Ik adem dan altijd eens diep in. Als ik bruine saus voor bij de worstjes maak, doe ik dat op net dezelfde manier als hij dat deed. Opa’s saus maken is ondertussen een ritueel bij ons thuis: een glas water, een bergje bloem erbij en dan roeren. Hoor ik het geluid waarmee de lepel tegen het glas tikt, dan zie ik zo mijn vader voor mij. Dat zijn mooie momenten die erg waardevol zijn.’ 

Waarin vind jij troost?

‘Ik vind het belangrijk om triest te mogen zijn. Het ergste wat je kan doen, is je tranen doorslikken en doen alsof er niets aan de hand is. Gelukkig is er in mijn gezin plaats voor verdriet. Wij hoeven niet altijd door het huis te huppelen. Ik vind ook troost in muziek: meezingen met zijn lievelingsnummers of een cd opzetten waarvan ik al op voorhand weet dat ik er emotioneel zal van worden. Ja, soms wentel ik me heel bewust in snikken en tranen. Muziek is voor mij helend. Naar buiten gaan maakt me dan weer rustig. Jas aan, de tuin in, appels van de bomen plukken, gras afrijden of met mijn handen in de aarde wroeten. Ook dat doet deugd.’

Wandelpaden om even bij stil te staan

Samen met Natuurpunt heeft Kom op tegen Kanker in elke Vlaamse provincie een wandelpad uitgestippeld. Om even te wandelen en tegelijk even stil te staan. Bij de prachtige omgeving, bij jezelf of bij een naaste.

Bij een herinnering. Bij alles wat je al hebt bereikt en bij wat nog moet komen. En om tegelijk je hoofd eens helemaal leeg te maken en je lijf te laten uitwaaien. Een wandelpad om even bij stil te staan. Om tot rust te komen, je hoofd te legen en je te laten betoveren. Met je gedachten bij een gedicht speciaal geschreven voor de gelegenheid. Dat gedicht kun je onderweg ontdekken, al lezend of al luisterend. Als je de QR-code op de mooie paal met het gedicht scant, wordt het immers aan je voorgelezen door niemand minder dan de dichter zelf. Je zintuigen bij de natuur dus. En met elke stap die je zet: dichter bij jezelf.

Ben je daarom ambassadeur geworden van het Kom op tegen Kanker-wandelpad in Oud-Turnhout?

‘Natuur geeft rust. Toch genieten we er met z’n allen te weinig van. We trekken er meestal pas op uit als de omstandigheden perfect zijn: het moet weekend zijn, het zonnetje moet schijnen, de herfst moet in het land zijn. Waarom springen we niet wat sneller in onze laarzen en maken we gewoon eens een wandeling langs de weiden in de buurt? Even een frisse neus halen en je kan er weer wat beter tegen. Zo’n wandelpad kan mensen motiveren om buiten te komen. Het kan ook een plek zijn voor een goede babbel. Terwijl je wandelt, hoef je elkaar niet voortdurend in de ogen te kijken. Dat maakt praten over lastige onderwerpen zoals ziekte makkelijker. Ben je iemand verloren, dan zie ik het ook als een mooie plek om te herdenken.’

Jouw reactie op dit verhaal is altijd welkom. Mail ons via leven@komoptegenkanker.be.

Kristel Verbeke

Lees meer verhalen in het magazine Leven

Veel van onze verhalen zijn ook verschenen in het magazine Leven van Kom op tegen Kanker. Abonneer je om geen enkel verhaal te missen!

Abonneer je gratis op Leven