Musicalactrice Ann Van den Broeck over haar borstkanker

‘Het was twee maanden voor de start van de musical Mamma Mia toen ik in mijn borst een knobbeltje voelde. Als actrice en zangeres ben ik me heel erg bewust van mijn lichaam. Bovendien had mijn moeder twee jaar eerder borstkanker gehad. Ik controleerde mijn borsten daardoor geregeld. Toen ik die knobbel voelde, wist ik meteen dat het niet goed was. Toch bleef ik rustig. Ik heb altijd al de gave gehad om in dramatische situaties kalm te blijven. Eerst handelen, later pas panikeren. Mijn grootste bezorgdheid was of ik in de musical wel nog de hoofdrol zou mogen en kunnen vertolken?’ 

Stand-ins

‘En ja, ondanks de chemotherapie die ik wekelijks zou krijgen, mocht ik van de artsen deelnemen aan Mamma Mia. De enige voorwaarde was dat ik me niet zou forceren en onmiddellijk zou stoppen als ik duizelig werd. Dat was spannend. Maar omdat ik voor de diagnose in goede conditie was, had ik er wel vertrouwen in. Ik doseerde ook mijn energie: overdag deed ik niets zodat ik me ’s avonds volledig kon inzetten op het podium. Die optredens gaven mij een enorme boost.’

‘Doordat we de show het jaar ervoor ook al gedaan hadden, kende ik de tekst en dansjes door en door. Ik hoefde mij ook niet druk te maken om mijn fysieke toestand, want er stond in de coulissen altijd iemand in kostuum klaar om mij te vervangen mocht dat nodig zijn. Ik was daardoor helemaal stressvrij en heb nooit eerder zo genoten op de bühne. Alleen wanneer er twee shows op een dag geprogrammeerd waren, stond ik de namiddagvoorstelling af aan een van mijn stand-ins.’

‘Ik kwam tot de vaststelling dat er in de trieste en vaak vermoeide Ann van de laatste jaren best een positieve en vrolijke meid zat. De vrouw die ik herkende van jaren geleden. Fysiek haalde de chemo me onderuit, maar mentaal ging het in stijgende lijn. Het leven werd plotseling eenvoudiger. Ik had nog slechts één doel: de vijand in mijn lichaam bestrijden. En dat deed ik door volop mijn artsen te vertrouwen en geen stress op te zoeken. En van de ene op de andere dag kon ik alles waar ik me vroeger druk om maakte, uitschakelen. Waar ik voorheen probeerde conflicten op te lossen, kon ik nu gewoon foert zeggen.’

Zelfzorg

‘Mezelf de volle aandacht geven, was een verademing. Ik herinner me het moment waarop ik naar de kapper stapte om mijn haar net voor de start van de chemotherapie kort te laten knippen. Ik wandelde in de zon met een afhaalkoffietje en was bijna blij dat dit mij overkwam. Voor de eerste keer had ik officieel een reden om eerst aan mezelf te denken. Het voelde prettig en ik besefte dat ik door mezelf te verwennen niemand anders tekortdeed.’
‘Ik hoop in de toekomst dat gevoel te kunnen vasthouden en minder slaaf te zijn van mijn agenda. Zo af en toe eens een dag inlassen waarop niets gepland staat, dat kan ik iedereen aanraden. Gewoon uit bed stappen en zien wat er op je afkomt: waar krijg ik zin in, zou er iemand bellen of langskomen?’

Verdriet

‘Wil dat nu zeggen dat ik door die hele kankerperiode gehuppeld ben? Neen, natuurlijk heb ik ook lastige momenten gehad. Vooral die tweede reeks chemosessies maakten me misselijk. En je voelt ook dat naarmate het aantal behandelingen toeneemt, je lijf opraakt. Ik kampte met vermoeidheid, aften in de mond, constipatie.’
‘Psychisch kreeg ik een flinke tik na de allerlaatste chemo. Het was slecht weer buiten en ik was door en door triest. Ik heb toen een week gehuild, al weet ik niet precies waarom. Misschien was het ontlading omdat deel één van mijn traject erop zat. Ik heb dat verdriet niet verdrongen, maar toegelaten. Tegen de operatie stond ik er mentaal weer.’

Bordje gezond

‘De behandeling is nu bijna achter de rug en binnenkort start de oncorevalidatie. Ik kan niet wachten om daaraan te beginnen. Sinds enkele dagen ben ik zelf al wat stretchoefeningen aan het doen, maar de spierpijn achteraf is enorm. Ik zal moeten werken aan mijn lenigheid, kracht en algemene conditie. Over zes maanden wil ik graag weer staan waar ik ben gestopt.’

Mensen alerter maken

‘Over mijn ziekte heb ik openlijk gecommuniceerd met de buitenwereld. Ik heb niet de gewoonte om dikwijls privézaken te delen op sociale media. Toch heb ik dat nu wel gedaan. Zo heb ik de diagnose zelf bekendgemaakt op Instagram. Ik wou de boekjes voor zijn. Ik weet uit ervaring dat die vaak van een mug een olifant maken en daar heb ik een hekel aan. Ook doorheen de behandelingen liet ik mijn volgers af en toe weten hoe het met me ging, wat me troostte en waar ik energie uit haalde.’
‘Ik merkte dat ik mijn vele lotgenoten een hart onder de riem stak. Rond Nieuwjaar postte ik een selfie met mijn kaal hoofd. Kwetsbaarder dan dat kon ik me niet tonen. Ik hoop door zo openlijk over borstkanker te spreken mensen alerter te maken voor veranderingen aan hun borsten. Laat je onderzoeken als je iets ongewoons opmerkt, of laat een mammografie nemen als je tussen 50 en 69 jaar bent en een uitnodiging krijgt van het Centrum voor Kankeropsporing.’

Mooie missie

‘Mijn oproep krijgt gehoor, merk ik. Ik kreeg al berichten van vrouwen die naar aanleiding van een interview met mij bij zichzelf een knobbeltje voelden en die eveneens de diagnose borstkanker kregen. Volgens hun artsen hadden ze geluk dat ze er snel bij waren. Niet dat ik me nu Jezus voel, maar als ik één leven red, is het mij al meer dan de moeite waard. Als ik door vrij over borstkanker te praten dat kan realiseren, dan zie ik dat als een mooie missie in de toekomst.’