Lisa vertelt hoe ze omging met neuropathie

In januari 2019 voelde Lisa een knobbel in haar nek. Het was het begin van een lange zoektocht. ‘Ik onderging heel wat onderzoeken en scans in het ziekenhuis, maar steeds zonder resultaat. In juni stelde de dokter een biopsie voor. Hij wou kanker uitsluiten. Maar helaas bleek uit die biopsie dat ik een Hodgkinlymfoom had.’

Het nieuws kwam als een donderslag bij heldere hemel voor Lisa. Na een klein dipje besloot ze om niet bij de pakken te blijven zitten. ‘Ik kreeg de diagnose in juni, maar mijn chemobehandeling startte pas in augustus. De maand juli stond dus helemaal in het teken van plezier maken met vrienden en mijn gedachten verzetten.’ 

Vanaf augustus kreeg Lisa zes maanden lang om de twee weken chemo. Wat haar hielp tijdens die lange dagen was haar boekje. ‘Ik nam altijd mijn boekje mee wanneer ik chemo kreeg. Daarin schreef ik bijvoorbeeld wat ik wel of niet mocht eten. Tijdens zo’n dag komt er altijd heel veel op je af, dus het hielp mij echt om alle informatie op een plek neer te schrijven. Ik gebruikte mijn boekje ook om mijn hoofd leeg te maken. Ik schreef alles neer wat in mij opkwam. Dat hielp.’

Lisa onderging een experimentele behandeling en was daardoor goed op de hoogte van de bijwerkingen. ‘Omdat ik deelnam aan een studie, werden alle mogelijke bijwerkingen van de behandeling met mij overlopen. Ik wist dus heel goed waar ik aan begon. Waar ik het meest last van had was neuropathie, of zenuwpijnen.’

‘De kracht in mijn armen en benen nam heel erg af. Mijn familie motiveerde me om te blijven wandelen, al was het maar tien minuutjes, maar dat was niet makkelijk. In het ziekenhuis kwam regelmatig een kinesiste langs om mijn armen en benen te masseren. Dat deed heel veel deugd. Eenmaal terug thuis hield ik mijn armen en benen goed warm, dat hielp om het verdoofde gevoel te verminderen.’

Wanneer Lisa haar chemobehandeling afgerond had, verdween ook langzaam haar neuropathie. ‘Toen ik uit het ziekenhuis kwam, moest ik een tijdje verplicht rusten van de dokter. Dat duurde langer dan voorzien, want door corona werd mijn revalidatie uitgesteld. Maar in april 2021 kon ik eindelijk starten met mijn revalidatie in Pellenberg.’

En of die revalidatie haar deugd deed. ‘Mijn revalidatie was heel belangrijk voor mij. Door fysiek weer meer te kunnen, voelde ik me mentaal ook veel beter. Ik kwam terug buiten en begon weer volop toekomstplannen te maken. Ik had bijvoorbeeld heel veel zin om weer te gaan werken.’

Lisa volgde een online workshop over werk zoeken na kanker en ging vol enthousiasme op zoek naar een job. Het was meteen raak bij Moochie Frozen Yoghurt. ‘Bij het zoeken naar een job worstelde ik met de vraag of ik moest vertellen wat ik had meegemaakt. Ik was bang dat ik daardoor anders bekeken zou worden. Uiteindelijk ben ik gewoon eerlijk geweest en heb ik daar nog geen seconde spijt van gehad.’

‘Ik werd met open armen ontvangen en heb het gevoel dat ik echt mezelf kan zijn op het werk. Het begrip van mijn collega’s doet zoveel deugd. Als ik mijn kanker had verzwegen, hadden ze me nooit écht kunnen leren kennen.’

Vandaag gaat het goed met Lisa. ‘Ik heb net mijn werkuren opgebouwd van 32u naar 38u per week. Dat gaat goed. Alleen heb ik na het werk vaak krampen in mijn benen. Dat kan een overblijfsel van de neuropathie zijn, maar dat weten we niet zeker. Ik drink daarom veel water om de krampen tot een minimum te beperken. Stap voor stap bouw ik mijn leven weer op, en ik geniet van elk moment.’