Evelien deelt haar sollicitatietips

Evelien legde geen doorsneeparcours af. In 2008 studeerde ze af als dierenarts, een beroep dat ze bijna vier jaar uitoefende. ‘Ik vond de jobinhoud oké, maar miste teamwerk. Dat knaagde aan mijn motivatie.'

'In diezelfde periode overleed mijn vader aan kanker. Ik was onder de indruk van wat de verpleegkundigen allemaal voor hem hadden gedaan. Plots begon te dagen welk beroep me wél aantrok. In 2012 begon ik aan de opleiding verpleegkunde, in 2015 studeerde ik af. Ik kon blijven werken in het ziekenhuis waar ik stage had gelopen.’

Evelien: ‘De eerste maanden kon ik niet echt voluit gaan omdat ik zwanger was. Na mijn moederschapsverlof ging ik aan de slag op de afdeling hematologie (waar mensen met goed- en kwaadaardige bloedziekten worden behandeld, red.). Daar brak een moeilijke periode aan. Ik voelde me extreem moe en kon me niet meer focussen. Mijn huisarts liet meermaals mijn bloed onderzoeken. Mijn bloedwaarden waren in orde, maar ik voelde dat er iets niet pluis was. Op het werk ging het echt niet meer. Ik vroeg om minder te werken, maar dat kon pas na een jaar dienst. Met pijn in het hart nam ik ontslag.’

Evelien: ‘Een kleine twee maanden later. Na nieuwe onderzoeken bleek ik een non-Hodgkinlymfoom te hebben, een type kanker dat begint in het lymfestelsel. Plots was ik patiënt op de afdeling waar ik het als verpleegkundige niet had kunnen waarmaken. Ook al wist ik intussen hoe dat kwam, toch werd ik verteerd door schuldgevoelens. Ik ontwikkelde ook een angststoornis die me nog meerdere maanden na het einde van mijn behandeling parten speelde. Mijn zelfbeeld lag aan diggelen. Met steun van mijn man, familie en vrienden en aangemoedigd door ons zoontje vond ik mezelf terug. Ik nam mijn rol weer op in ons gezin. Langzaamaan groeide het verlangen om er ook als verpleegkundige opnieuw te staan.’

Evelien: ‘Ja, en daar zag ik enorm tegenop. Ik had schrik. Zou ik die job nog kunnen uitoefenen? Zou ik de hoge werkdruk nog aankunnen? Ik had aan mijn behandeling zware vermoeidheid, een aangetast gehoor, gewrichtspijnen en geheugen- en concentratieproblemen overgehouden. Door de chemotherapie had ik ook tintelingen in de vingers en net je handen heb je als verpleegkundige zo hard nodig … Mijn wil om opnieuw te gaan werken won het gelukkig van de twijfel aan mezelf. Twee jaar na mijn diagnose begon ik opnieuw te solliciteren.’

Evelien: ‘Ik nam het risico om in mijn sollicitatiebrief, in mijn cv en tijdens het eerste gesprek meteen eerlijk te vertellen wat er gebeurd was. Ik wilde dat het ziekenhuis waar ik een nieuwe start zou nemen, me aannam voor wie ik was.’

Evelien: ‘Ik ben opgelucht dat ik niets heb verzwegen. Mijn nieuwe werkgever gaf me de kans om halftijds te starten. Op een teamvergadering vertelde ik in alle openheid mijn verhaal aan mijn nieuwe collega’s. Als ik eens een mindere dag heb, weten ze nu tenminste waaraan dat ligt. Ik voel bij mijn collega’s veel begrip. Ze geven me de kans om te groeien in mijn job. Ik ben ze daar ontzettend dankbaar voor.’

Evelien: ‘Iets betekenen voor de maatschappij en iets doen waar ik gelukkig van word. In mijn geval wil dat zeggen: als verpleegkundige het verschil maken in kleine dingen, zo heb ik het letterlijk in mijn sollicitatiebrief geschreven. Tijdens mijn vaders en mijn eigen ziekte heb ik ondervonden hoe betekenisvol een glimlach, aanraking, gebaar … van een zorgverlener kan zijn. Die levenservaring heeft me gevormd en draag ik met me mee telkens ik de kamer van een patiënt binnenstap.’