Een verzekering aanvragen

Het is verstandig te gaan ‘shoppen’: bij verschillende verzekeraars een offerte aanvragen. Goede vergelijkingen van verschillende polissen vind je bijvoorbeeld bij Test-Aankoop.

Geef tijdens het shoppen altijd duidelijk en van tevoren aan dat je eerst een schriftelijke offerte wil krijgen en pas daarna wenst te beslissen, als je alle nuttige informatie gekregen hebt. Hiermee voorkom je dat je aan meerdere polissen of aan een minder goede vast komt te zitten. Let ook op de voorwaarden van opzegging en voor hoelang je de verzekering zou afsluiten. Dat is van belang als je later van verzekeraar wilt veranderen.

Maar vooral: zeg nooit een lopende verzekering op als je nog geen andere in het verschiet hebt!

Het is geen overbodige luxe om een tussenpersoon in te schakelen: dat kan een makelaar of een verzekeringsagent zijn. Een makelaar is een adviseur die onafhankelijk is en niet aan één verzekeringsmaatschappij gebonden. Men kan er echter niet van uitgaan dat een makelaar de hele markt kent. Een verzekeringsagent is wel gebonden aan één of verschillende maatschappijen. Elke tussenpersoon moet correcte informatie geven, en hij moet het ook schriftelijk doen. We raden aan om alle adviezen op papier te laten zetten. Dit is nu ook wettelijk verplicht.

Het kan nuttig zijn van tevoren met je tussenpersoon te praten over je gezondheidsklachten (of die van mee te verzekeren gezinsleden) en over de mogelijke gevolgen daarvan voor de af te sluiten verzekering.

Juridisch gesproken blijf je wel zélf verantwoordelijk voor het invullen van alle documenten. Een makelaar of agent kan jou helpen om een beter zicht te krijgen op de verzekeringsmarkt, maar zo goed als niet bij de mededeling van medische informatie aan de verzekeraar. Als je hulp zoekt bij het invullen van de medische vragenlijst, kun je je het best tot je eigen specialist of huisarts wenden. Of lees hier wat je al dan niet moet vertellen aan een verzekeraar.

(Ex-)kankerpatiënten voelen vaak enige schroom om naar een tussenpersoon te stappen. Ze geven aan het verkrijgen van een polis soms een grote psychologische en emotionele betekenis. Dat is heel begrijpelijk: het kan een bevestiging lijken dat je er weer ‘bij’ hoort, dat je opnieuw ‘normaal’ kunt functioneren. Als dan niet alles vlot verloopt, komt dit al snel over als een afwijzing.

Verzekeringsagenten- en makelaars moeten aan enkele gedragsregels voldoen als ze een verzekeringsbemiddelingsdienst verstrekken. Een verzekeringsbemiddelingsdienst is het verstrekken van advies over een verzekeringsovereenkomst, het aanbieden van een verzekeringsovereenkomst, het verrichten van voorbereidend werk om een verzekeringsdienst af te sluiten, de afsluiting van een verzekeringsovereenkomst of assistentie bij het beheer of uitvoeren van een verzekeringsovereenkomst. Dit laatste gaat bijv. over assisteren bij het aangeven van een schadegeval.

De basisregel is dat zij zich op loyale, billijke en professionele wijze inzetten voor de belangen van hun cliënten. Ze moeten de essentiële kenmerken van de verzekeringsovereenkomsten die ze aanbieden, kennen.

De tussenpersoon moet aan de cliënt voldoende informatie geven om met kennis van zaken een beslissing te kunnen nemen over het al dan niet afsluiten van een verzekering. Ze moet correct, duidelijk en niet-misleidend zijn. Tussenpersonen moeten ook informatie geven over kosten die ze de cliënt zullen aanrekenen (bijv. als de tussenpersoon kosten aanrekent voor zijn dienstverlening). Persoonlijk aan de cliënt gerichte informatie moet op een “duurzame drager” (papier of een USB-stick bijvoorbeeld) ter beschikking zijn. Algemene informatie (zoals de voorwaarden van de verzekeringsovereenkomst, een beschrijving van het belangenconflictenbeleid) kan de tussenpersoon ook op een website ter beschikking stellen.

De tussenpersonen hebben een zorgplicht. Ze moeten de verzekeringsovereenkomsten die ze aanbieden, afstemmen op de noden en de kenmerken van hun cliënten. Daarvoor moet een tussenpersoon de behoeften van een cliënt bevragen. Zo vermijdt de tussenpersoon dat de cliënt onderverzekerd (een te lage dekking volgens het risico) of oververzekerd is (een te hoge dekking volgens het risico). De tussenpersoon moet enkele gegevens bewaren over elke transactie: de ingezamelde informatie over behoeften en verlangens van de cliënt, het advies dat aan de cliënt gegeven is en de elementen waarop het advies is gebaseerd.

Er zijn ook regels over mogelijke belangenconflicten die kunnen optreden bij de verzekeringsbemiddeling. Een belangenconflict kan bijvoorbeeld optreden als een tussenpersoon van een andere persoon dan de cliënt financiële aanmoedigingen ontvangt om verzekeringen te verkopen. De tussenpersoon heeft dan een belang bij het verkopen van een contract dat kan verschillen van het belang van de cliënt. Tussenpersonen moeten een lijst opmaken van de potentiële belangenconflicten. Een verzekeringsagent die gebonden is aan bepaalde verkoopdoelstellingen moet bijzondere aandacht besteden aan belangenconflicten die hieruit zouden kunnen voortvloeien.

Als belangenconflicten niet te vermijden zijn, moeten maatregelen genomen worden opdat de tussenpersonen met voldoende onafhankelijkheid hun functie zouden kunnen uitoefenen. Het gaat bijvoorbeeld over het organiseren van apart toezicht.

Als belangenconflicten niet afdoende kunnen worden opgevangen door organisatorische en administratieve maatregelen, moet de tussenpersoon hierover transparant zijn tegenover zijn cliënten. Deze transparantie is echter het laatste redmiddel: belangenconflicten moeten zo veel mogelijk vermeden worden. Belangenconflicten die zich daadwerkelijk hebben voorgedaan en een risico inhouden dat de belangen van een cliënt worden geschaad, moeten in een register van belangenconflicten worden opgenomen. De tussenpersoon moet een cliënt alleszins informeren over zijn algemeen beleid in verband met belangenconflicten, bijv. op zijn website.

Ten slotte zijn er regels over de vergoedingen die een tussenpersoon ontvangt. Zo moet de cliënt bijv. duidelijk geïnformeerd worden over de financiële aanmoedigingen die een tussenpersoon ontvangt. Een voorbeeld: een verzekeringstussenpersoon krijgt soms, bij wijze van vergoeding, een bepaald percentage van de door een cliënt betaalde premie.

De cliënt moet informatie krijgen over het bestaan, de aard en het bedrag (of de berekeningswijze van het bedrag) van deze aanmoedigingen. Deze informatie moet vlot toegankelijk zijn en moet de aandacht van de cliënt trekken. Op basis van deze informatie moet de cliënt kunnen beslissen of de financiële aanmoediging de tussenpersoon zou kunnen aansporen om tegen de belangen van de cliënt te handelen.

Schakel een tussenpersoon in die met verschillende verzekeringsmaatschappijen contacten heeft en de markt goed kent. Je kunt jezelf zo een vermoeiende zoektocht besparen.

• Lees meer in de brochure 'Verzekeringen. Informatie en tips voor personen met een chronische ziekte of aandoening en hun gezin' (pdf) van het Vlaams Patiëntenplatform