Een dag uit het leven van Rita Himpe, in Villa Zomernest

Verlanglijstje

‘Yoga is nieuw voor mij’, vertelt Rita als ze binnenkomt. ‘Ik heb geen flauw idee of het me zal bevallen. Villa Zomernest organiseert heel gevarieerde activiteiten. Ik zette er enkele op een persoonlijk verlanglijstje. Yoga staat er al een tijdje tussen. Wat fijn dat ik er vandaag kan van proeven, zonder enige verplichting om naar de volgende lessen te komen.’

Lichaam observeren

‘Kijk wat voor jou kan en ga niet dieper dan wat nu voor jou lukt’, herhaalt Marjan meermaals. ‘Om te vermijden dat sommigen te diep zouden gaan, gebeuren bepaalde oefeningen met behulp van een stoel. De stoel dient ook als steun bij evenwichtsoefeningen of om een houding te vergemakkelijken.’

Op het einde van de les gaan alle deelnemers op hun rug liggen, de armen en benen licht gespreid. ‘De relaxatie is minstens even belangrijk als al de rest’, benadrukt Marjan. ‘Hoe beter je lichaam zich ontspant, hoe beter het zijn werk kan doen. Observeer je lichaam. Waar voelt het licht? Waar voelt het zwaar en kan het ook daar lichter en zachter worden?’

Dank je wel

Na de relaxatie rolt Rita zachtjes op haar zij. Ze blijft nog heel even in slaaphouding liggen, dan gaat ze langzaam weer rechtop zitten. ‘Bedank jezelf dat je yoga hebt gedaan’, geeft Marjan als afsluitende boodschap mee. Als een volleerde yogi buigt Rita naar voren met de handen voor de borst gevouwen.

Rita praat nog even na met Marjan en de andere yogi’s. Iedereen is nieuwsgierig wat Rita ervan vond. ‘Ik liet me helemaal gaan’, glimlacht Rita. ‘Maar de kans is klein dat ik er een vaste activiteit van maak. Bewegen mag voor mij best wat actiever zijn, wandelen past in dat opzicht beter bij mij. En mezelf zen maken, dat lukt bij mij ook prima door iets creatiefs te doen.’

Ook voor naasten

Tijd voor een koffie of thee met iets zoets erbij! Voor Rita meteen ook een kans om de andere yogi’s beter te leren kennen. Drie van hen hebben zelf kanker, één iemand is de partner van iemand met kanker. Haar man is al dertien jaar ziek. ‘Met andere mensen kan ik niet blijven over mijn mans ziekte praten. Hier kan dat wel, wat niet wil zeggen dat ik het altijd doe.’

Rita herkent zich daarin. ‘We praten niet altijd over wat we gemeenschappelijk hebben, maar we weten dat we erover kunnen praten. Dat is voor mij het belangrijkste. Mijn man kwam ook al twee keer mee naar een activiteit. Ook voor hem was het een moeilijke periode. Ik ben blij dat hij zich hier ook thuis voelt.’

Wandelen

Inloophuisvrijwilligster Erika ving op dat Rita graag wandelt. Of Rita zin heeft om even de benen te strekken in het natuurreservaat vlakbij? Dat hoeft Erika geen twee keer te vragen. Rita heeft haar jas al aan. Op een boogscheut van Villa Zomernest loopt een houten pad dwars door de Latemse Meersen. Erika kent de omgeving hier goed, want ze woont in de buurt. De gasten van Villa Zomernest komen uit een veel groter gebied rond Sint-Martens-Latem, eigenlijk een beetje van overal in Oost-Vlaanderen.

Werken

Al snel gaat het gesprek over werken. Rita is momenteel nog met ziekteverlof maar wil niet langer dan nodig thuis blijven. ‘Ik wil niet van het systeem profiteren. Ik weet nog niet of ik na de revalidatie fit genoeg zal zijn om mijn werk weer op te pakken. Gelukkig kan ik daar met verschillende mensen goed over praten, ook met de revalidatiearts.’

Grote trots

Een houten bank nodigt Rita en Erika uit om even te gaan zitten. Hoe Rita de weg vond naar het inloophuis? ‘Voor ik kanker kreeg, was mijn haar 98 centimeter lang. Het was mijn grote trots. Ik hoopte vurig het te kunnen houden maar de chemotherapie besliste daar anders over. Mensen probeerden me te troosten met “het zal wel teruggroeien” en “het is minder erg dan een borst verliezen”. Allemaal goedbedoeld, maar ik had daar niets aan en kwam niet meer uit mijn zetel.’

Eerste keer

‘Op de website van het ziekenhuis vond ik een link naar de website van Villa Zomernest. Misschien was zo’n inloophuis wel iets voor mij? Ik raapte al mijn moed bijeen, keek de openingsuren na en sprong op goed geluk binnen. Wat een verademing: eindelijk kon ik kwijt wat het me echt deed om mijn haar te verliezen zonder allerlei adviezen te krijgen. Vrijwilligster Greta luisterde begripvol en dat betekende alles voor mij.’
 

Breien

Terug in het inloophuis nestelt Rita zich in de zetel en haalt haar breiwerk boven. ‘Ik kwam een paar keer naar de handwerknamiddag. Iedereen brengt dan zijn eigen handwerk mee. Vrijwilligster Lief reikt ideeën aan, dat vind ik inspirerend. Ik kan thuis natuurlijk ook breien, maar daar komt het er niet zo vaak van omdat ik afgeleid word door wat ik nog allemaal moet doen in het huishouden.’

‘Dat breien heb ik aan mijn buurvrouw te danken. Zij begon ermee tijdens de coronalockdowns. Het breivirus sloeg over.'

'Ik werk nu aan mijn eerste trui. Als ik vastzit, klop ik bij mijn buurvrouw aan of vraag ik hier raad in de handwerkgroep.’

Intussen is Ingrid, bezielster en oprichtster van Villa Zomernest, erbij komen zitten. Terwijl Rita haar trui in wording past, vertelt Ingrid over het inloophuis: ‘We willen mensen hier een duwtje in de rug geven om weer in het “normale” leven te kunnen stappen. Er is altijd koffie en ruimte om te zitten en te praten, met lotgenoten, met de coördinator, met een vrijwilliger-gastvrouw of een vrijwilliger-psycholoog. We organiseren ook heel wat groepsactiviteiten. We kiezen bewust voor kleine groepen: het is belangrijk dat onze gasten zich in alle rust veilig en geborgen voelen.’