De uitlaatklep van Jozef Lesage

‘Ik speel al sinds 1975 met de duiven, al zat er in het begin even een pauze tussen. Toen was ik nog niet zo bedreven en gepassioneerd. Omdat goeie resultaten uitbleven, gooide ik de duiven met kot en al buiten. Toen later een familielid overleed, nam ik zijn dieren en koterijen over en begon ik te begrijpen dat de liefde voor de sport belangrijker is dan prestaties neerzetten.’

‘De kankerdiagnoses leidden gelukkig niet tot pauzes. Natuurlijk voelde ik me na de bestralingen wel eens moe of ziek. Dan nam mijn zoon het wat meer van me over. Stefan is eigenlijk de duivenkenner, ik ben maar een speler. Twee keer per week ga ik nog naar de revalidatie om te fietsen, lopen, gewichtheffen … Die revalidatie haalt me uit mijn kot en houdt me in beweging, net als de duivensport dat doet. Het geeft ritme en structuur aan mijn dagen.’

‘Ik sta op tijd op, zodat ik de duiven al vroeg kan uitlaten. Stefan en ik trekken er vaak op uit om ze 5, 10 of meer kilometer verder los te laten, zodat ze zelf de weg naar huis kunnen vinden. Wedstrijden bereiden we ook samen voor. Ik werd al enkele keren algemeen kampioen in mijn afdeling en afgelopen zomer behaalde ik mijn eerste provinciale zege. Maar daarvoor moet je dus tijd en aandacht besteden aan je duifjes, ongeveer 150 in mijn geval. Als ik ze voeder of de koten uitkuis, praat ik met hen.’