Als je als ouder ziek wordt. Met kinderen praten over kanker

Hoe reageren kleine kinderen?

Meestal roept kanker bij de baby’s, peuters en kleuters weinig angst op. ‘Kanker’ is bij hen alleen maar een woord dat niet dezelfde angst, zorgen en onzekerheid oproept als bij oudere kinderen of volwassenen.

Maar ze hebben wel al die emoties. Soms zetten ze daardoor soms een stapje terug in hun ontwikkeling. Een baby die noodgedwongen een tijdlang door iemand anders is verzorgd, kan angstig en afwerend reageren wanneer zijn ouder hem wil knuffelen. Hij zal opnieuw aan de ouder moeten wennen. Voor baby’s en peuters zijn regelmaat en vertrouwde personen die hen opvangen erg belangrijk. 

Peuters en kleuters kunnen weer onzindelijk worden, weer gaan bedplassen of duimzuigen. Sommige kinderen kunnen moeilijk inslapen of komen ‘s nachts uit bed. Ze voelen zich onveilig en alleen en willen horen dat alles in orde is.

Drie tips om je kleine kinderen te helpen bij het uiten van hun emoties

  1. Een tekening kan een aanknopingspunt vormen voor een gesprek. Moedig je kinderen aan om er iets over te zeggen en stimuleer hen om vragen te stellen, maar dwing hen nooit om te praten. Luister wanneer je kinderen iets vragen en schuif de antwoorden niet voor je uit. 
  2. Soms kun je kinderen helpen door hun emoties zelf uit te spreken. Als mama in het ziekenhuis is opgenomen, kan papa zeggen dat hij weet dat het erg is dat mama niet thuis is om een verhaaltje voor te lezen en hen onder te stoppen. Op die manier maak je hun duidelijk dat het niet raar is om zich verdrietig, bang of boos te voelen. 
  3. Je kunt ook gebruikmaken van spel. Een spel met poppen of dieren helpt kinderen om afstand te nemen en hun gevoelens te uiten. Het kan hen bijvoorbeeld ook voorbereiden op een bezoek aan het ziekenhuis.

Stel je vraag over kanker

Contacteer de Kankerlijn

Bel 0800 35 445
Nu niet beschikbaar
Ma-vrij 9-12u en 13-17u
Chat met de Kankerlijn
Nu offline Beschikbaar op 06/05/2024 om 09:00
Ma 9-12u
Woe 14-17u en 19:30-22:30u
Bekijk alle contactmogelijkheden
Met dank aan Catherine Baillon en de oncopsychologen van het UZ Brussel
Laatst aangepast op