Heeft de ervaring uw leven veranderd?
‘Toch wel, ik besef nu nog meer dan vroeger hoe belangrijk familie en vrienden zijn. Uiteraard schrijf ik mijn genezing in belangrijke mate toe aan de medische behandeling, aan de kunde van dokters en verplegend personeel die me zonder uitzondering fantastisch behandeld hebben. Maar zonder mijn familie had ik het niet gered. Hun niet aflatende steun, moreel maar ook door me materieel en fysiek te ontlasten, is cruciaal geweest. Mijn echtgenote, mijn drie kinderen, hun partners en mijn zes kleinkinderen zijn nog belangrijker geworden dan vroeger. Als journalist was ik de helft van het jaar van huis weg. De voorbije vijftien jaar heb ik fervent golf gespeeld, ook dan was ik twee, drie dagen per week afwezig. Vorige week heb ik mijn golfspullen verkocht, weliswaar met pijn in het hart. Maar dat is het leven, ik word 77 jaar, een mens moet afstand kunnen nemen. Ik doe het rustiger aan. ’s Morgens verzorg ik het ontbijt. Ik doe dat al dertig jaar. Toen ik ziek was, lukte het niet meer en dat was hard. Maar nu ben ik weer de breakfast manager in huis. Dat weer kunnen doen, was mentaal een zeer belangrijke stap in het genezingsproces. Na het ontbijt doe ik de boodschappen, te voet. Dan neem ik wat rust. In de namiddag schrijf ik enkele uren. Dat is het en ik ben er blij mee. De familie komt op de eerste plaats. Elk moment is goed om met volle teugen van elkaar te genieten. Mijn oncoloog verwoordde het treffend in de persoonlijke nieuwjaarsboodschap die hij me stuurde: niets wat je in de winkel koopt, maar wat je stilletjes hoopt, dat wensen wij.’