Ziggy Coertjens had teelbalkanker

Ziggy Coertjens is genoemd naar Ziggy Stardust, het personage dat David Bowie in het begin van de jaren 70 creëerde. Met die voornaam ben je voorbestemd om iets met muziek te hebben. Ziggy is al twaalf jaar de zanger van de hardcoreband Fatal Move, die enige naam en faam geniet in binnen- en buitenland. ‘In 2017 kreeg ik teelbalkanker. Twee jaar later brachten we het album Somewhere between life and death uit. Zo voelde ik me toen ik de donkere teksten schreef: ergens tussen leven en dood.’

Nauwelijks een jaar later brak de coronapandemie uit.

Ziggy: ‘Plots vielen alle optredens weg, die zijn pas sinds enkele maanden weer mogelijk. Maar intussen bleven we wel muziek maken. De nummers van het nieuwe album dat we volgend jaar hopen uit te brengen, zullen een stuk minder deprimerend zijn dan die op Somewhere between life and death.'

'Ik zal wel altijd blijven zingen en praten over kanker. Ik wil mensen, zeker ook jongeren, overtuigen dat ze goed naar hun lichaam moeten luisteren en naar de dokter gaan als er iets is. Ik deed dat niet. Was ik meteen naar de dokter geweest, dan was de kanker sneller vastgesteld en aangepakt. Misschien waren er toen nog geen uitzaaiingen en was de behandeling niet zo zwaar geweest.’

Welke symptomen negeerde je?

‘Op een dag stond ik op en merkte dat mijn linkerteelbal de grootte had van een golfbal. Waarschijnlijk was die al een hele tijd aan het toenemen in omvang, maar ik had er niets van gemerkt.'

'Ik hield me voor dat het wel vanzelf zou weggaan, maar diep vanbinnen wist ik wel dat er iets mis was. Ik heb zelfs gedacht: het zal toch geen kanker zijn?’

Sprak je er met iemand over?

‘Neen. Ik verzweeg het ook voor mijn toenmalige vriendin. Ik was lichamelijk afstandelijk naar haar om te vermijden dat ze zou ontdekken wat er aan de hand was. Ik had ook geen pijn, het was alleen maar vervelend om rond te lopen in een strakke broek. Maar de teelbal bleef groter worden, ik begon er meer en meer last van te krijgen. In oktober en november 2017 hadden we enkele grote optredens met Fatal Move, die wilde ik absoluut nog doen. Daarna vertelde ik mijn vriendin op een ochtend aan de ontbijttafel dat ik al maanden een zwelling had aan mijn teelbal. Die had intussen de omvang van een tennisbal. We gingen toen onmiddellijk naar de spoedafdeling van het ziekenhuis.’

Werd daar meteen de diagnose gesteld?

‘Er werd nog even aan een cyste gedacht, maar na verder onderzoek en een bezoek aan de oncoloog was snel duidelijk dat ik teelbalkanker had. Ik herinner me nog weinig van het gesprek met de oncoloog, mijn wereld stortte in. Mijn vriendin was nog in staat enkele vragen te stellen, ik was volledig van de kaart. Drie dagen later, op donderdag, werd ik al geopereerd. Het was vreemd om als jonge gast weer wakker te worden met een teelbal minder, maar ik kon dat vrij snel een plaats geven.’

Volstond een operatie om de kanker volledig weg te nemen?

‘Dat hoopte ik, maar toen ik een week later onder de scanner ging, bleek de kanker al uitgezaaid in mijn buik. Ik kreeg vier keer een week chemotherapie met telkens twee weken tussen om wat te recupereren. De eerste kuur kwam ik behoorlijk goed door, nadien ging het week na week slechter. Eerst verloor ik mijn haar, ik kon het zo uittrekken. Ik schoor het meteen volledig af. Vervolgens viel mijn smaak weg, het eten ging steeds moeilijker, ik vermagerde, mijn weerstand nam snel af.’

‘In het begin kwam er nog veel bezoek maar na een tijdje bleven de vrienden weg, ook om mij te beschermen. Het was putje winter, dan heeft iedereen wel eens een verkoudheid en vrienden wilden mij niet besmetten. Ik ben door die twaalf weken geploeterd. Nadien kon ik even op krachten komen, in april 2018 werden tijdens een operatie de restanten van de kanker uit mijn buik verwijderd.’

‘Na de ingreep bleef ik tien dagen in het ziekenhuis, ik kon niets meer. Slechts langzaam begon ik weer te eten. Ik liep door de operatie voorovergebogen en moest weer rechtop leren stappen. Mijn conditie was onder nul gezakt, terwijl ik vroeger vijf keer per week naar de fitness ging. Maar, en dat was natuurlijk het belangrijkste, de chemo en de operatie leverden resultaat op. In juni was er positief nieuws, ik moest pas over drie maanden weer op controle komen. Vreemd genoeg kreeg ik toen pas een mentale dreun.’

Hoe bedoel je?

‘De zes maanden voordien stonden in het teken van de behandeling en overleven. Nu het ergste achter de rug was, had ik tijd en ruimte om alles op een rijtje te zetten: ik was jong, leefde gezond, nam nooit drugs, had nooit gerookt, was sportief en toch kreeg ik kanker. Dan kon ik toch beter nu plezier maken en erop los leven, want wie weet kwam de kanker binnenkort terug. Ik wou optreden, pinten pakken, feesten, naar het voetbal gaan, van alles doen behalve thuiszitten.’

‘Het was een behoorlijk destructieve periode. Ik hield geen rekening met mijn lichaam dat nog moest recupereren. Slapen kon later wel. Ik luisterde niet naar de goede raad van mijn vriendin, mijn ouders, mijn vrienden. Uiteindelijk kwam ik tot het besef dat het op die manier niet verder kon. Ik zocht hulp bij een psycholoog, die bracht rust. De relatie met mijn vriendin was helaas niet meer te redden. Ik ging alleen wonen en nam een nieuwe start. Kort nadien leerde ik Flynn kennen, we zijn nu al enkele jaren samen.’

En je bent ook vader geworden. Was dat geen probleem na je teelbalkanker?

‘Vóór de operatie zijn zaadcellen van mij ingevroren. Ik ging er dus van uit dat het met mijn vruchtbaarheid niet veel soeps meer was. Flynn en ik gebruikten geen voorbehoedsmiddelen en plots bleek ze zwanger. Onze relatie was nog pril, maar we zijn er vol voor gegaan. Intussen is Camila drie jaar. In januari is ons zoontje Carlos geboren. Ik kreeg onlangs de vraag of ze de ingevroren zaadcellen nog langer moesten bewaren. Ik denk niet dat dat nog nodig is.’

Had kanker impact op je werksituatie?

‘Toch wel. Voor ik ziek werd, zette ik evenementen op voor jongeren in het jeugdhuis. Tijdens mijn maandenlange afwezigheid evolueerde de job in een richting waarin me ik bij mijn terugkomst niet kon vinden. Ook dat kwam er nog eens bij in de periode waarin ik het mentaal zo lastig had. Intussen werk ik voor een sociaal secretariaat.’

Je ziet er zeer fit uit. Pakte je het sporten weer op?

‘Na de geboorte van Camila was ik flink bijgekomen, ik had toen nog geen werk, ik moest iets doen. Ik begon te lopen. In 2020 bracht ik de Antwerp Ten Miles tot een goed einde. Dat was een fantastische ervaring, de finish was zeer emotioneel. In maart dit jaar deed ik mee aan de 100 km-run voor Kom op tegen Kanker. Ik liep daar het langste stuk van mijn team: 40 kilometer. Zo zie je maar: ook na kanker en chemo is nog veel mogelijk.’