Bruno Graziano

Met taekwondo bleef ik mijn lichaam impulsen geven

Uitlaatklep - Bruno Graziano doet taekwondo

Uit Leven • Editie 94 • April 2022

Taekwondo is de grote passie van Bruno Graziano (72). De waarden van de sport hebben hem geholpen toen hij negen jaar geleden pancreaskanker kreeg: beheersing, respect, fighting spirit. ‘Zonder de fysieke en mentale kracht die ik ontwikkelde dankzij taekwondo had ik het niet gehaald.’

Auteur: Bart Van Moerkerke • Fotograaf: Filip Claessens

Stel je vraag over kanker

Contacteer de Kankerlijn

Bel 0800 35 445
Nu beschikbaar
Ma-vrij 9-12u en 13-17u
Chat met de Kankerlijn
Nu offline Beschikbaar op 01/04/2024 om 09:00
Ma 9-12u
Woe 14-17u en 19:30-22:30u

‘Toen ik veertien was, verhuisde ik met mijn ouders en broers vanuit Calabrië naar Luik. Mijn vader ging er in de mijn werken. Ik beoefende Frans boksen of savate, een sport vergelijkbaar met kickboksen. Ik trouwde met een Limburgs meisje, we woonden eerst in Hasselt en later in Wellen. Begin de jaren zeventig zag ik een demonstratie van de Koreaanse zelfverdedigingssport taekwondo. Meteen wist ik: dit wordt mijn sport. In 1977 richtte ik een club op in Wellen, ook vandaag nog een van de grootste van Limburg. Ik ben nog altijd voorzitter, hoofdcoach en instructeur. Ik was ook jarenlang scheidsrechter. Dat bracht me in 32 landen.’

Bruno Graziano

‘Het leven kan mooi zijn, maar soms drijven er donkere wolken over. In 2013 kreeg ik pancreaskanker. In het begin kon ik dat niet aanvaarden. Ik was mezelf niet meer. Dat heeft enkele dagen geduurd. Op een nacht heb ik alles op een rij gezet. De fighting spirit die taekwondo kenmerkt, gaf me de motivatie om ervoor te gaan.’

‘Ik wou absoluut de kanker uit mijn lijf, zo snel mogelijk, maar mijn hart moest een zware operatie aankunnen. Intussen was ik zo verzwakt – ik had 23 kilogram verloren in drie weken tijd – dat een inspanningstest desastreus verliep. Maar ik was ervan overtuigd dat mijn lichaam sterk genoeg was voor de operatie. Gelukkig kon ik de dokter overtuigen om bijkomende testen te doen. Een spiertest was zeer goed, de operatie kon doorgaan.’

Ik heb mijn lichaam nooit in de steek gelaten, ook dat heeft taekwondo me geleerd.

Wat is jouw uitlaatklep?

Via welke weg uit jij jouw gevoelens? Wat brengt jou tot rust? Wat geeft jou energie? Misschien schrijven, musiceren of dansen? Wandelen, tuinieren of sporten? Mail kort jouw verhaal naar leven@komoptegenkanker.be.

‘De ingreep verliep prima. Zes weken later begon de chemobehandeling, een keer per week gedurende zes maanden. Dat heb ik onderschat, het was loodzwaar. Toch heb ik geen enkele behandeling overgeslagen, ook al voelde ik me rotslecht. Mijn wilskracht heeft me erdoor getrokken. Ik heb mijn lichaam nooit in de steek gelaten, ook dat heeft taekwondo me geleerd. Elke avond ging ik wandelen, geleidelijk aan werden die wandelingen langer. En ik deed thuis oefeningen om mijn lichaam impulsen te blijven geven.’

‘Sinds drie jaar ben ik kankervrij. De vermoeidheid ben ik nooit meer volledig kwijtgeraakt, mijn weerstand is iets minder geworden. Mijn gewicht is weer zoals vroeger, mijn eetlust is perfect. Doordat ik geen pancreas meer heb, ben ik wel diabetespatiënt geworden. Vier keer per dag spuit ik insuline. Intussen geef ik weer vijf keer per week les taekwondo. Ik ben een gelukkig man.’

Jouw reactie op dit verhaal is altijd welkom. Mail ons via leven@komoptegenkanker.be.

Bruno Graziano

Lees meer verhalen in het magazine Leven

Veel van onze verhalen zijn ook verschenen in het magazine Leven van Kom op tegen Kanker. Abonneer je om geen enkel verhaal te missen!