Schouder aan schouder: Tom van Lysebettens en Alison Roels

Even terug naar het begin: wat waren jullie dromen voor het restaurant?

Tom: ‘We wilden een kleinschalige zaak die we met twee konden runnen. Zo konden we voor een persoonlijke aanpak gaan en helemaal ons eigen ding doen.’

Alison: ‘En zo was er ook geen personeelskost. Samenwerken hadden we al geleerd tijdens een vorige job.’

Tom: ‘Alle ruzies hadden we daar al gemaakt (lacht). En ja, we mikken op een verfijnde keuken, daar doen we ons best voor.’

De afgelopen twee jaar waren jullie lange tijd gesloten.

Alison: ‘Ja, eerst door corona. En toen we vorig jaar in juni eindelijk weer gasten binnen mochten ontvangen, kreeg Tom zijn diagnose. Hij had al een maand last van zware buikkrampen. Dat werd op een dag zo erg dat we naar de spoed reden. Tijdens een kijkoperatie bleken er twee grote tumoren in zijn dikke darm te zitten. Die werden meteen verwijderd. Tom werd wakker met een stoma en het nieuws dat hij darmkanker had. Uit de onderzoeken bleek bovendien dat er leveruitzaaiingen waren. Een maand later startte hij met chemotherapie.’

Tom: ‘De artsen hebben toen alles uit hun arsenaal afgeschoten. De bedoeling was om de ziekte volledig onder controle te krijgen voor ze de lever zouden opereren. Maar dat is nooit gelukt.’ 

Alison: ‘Desondanks is hij in maart dit jaar toch nog geopereerd. Ze pakten toen niet alleen de uitzaaiingen in zijn lever, maar ook op zijn buikvlies en buikwand aan. Na die operatie was ik hoopvol, maar na vijf weken bleek dat de kanker volop was teruggekeerd. Genezing was niet meer mogelijk. Voor mij kwam dat vrij onverwacht.’

Hoe slaag je erin om na zo’n slecht nieuws zo snel weer overeind te komen?

Tom: ‘Een week lang hebben we vooral gerouwd. Dat rouwproces is natuurlijk nog niet afgerond. Daarvoor is het nieuws te pril. Toch keken we al snel ook vooruit. We zaten al bijna een jaar te wachten om te heropenen, in de hoop dat ik zou genezen. Dat is helaas niet gebeurd, maar de zin om weer aan de slag te gaan, was nog even groot.' 

We besloten om het andere weekend te openen, van donderdag tot en met zaterdag. Meer is niet haalbaar. En we bieden ook maar plaats aan twaalf couverts. Dat is niet genoeg om rendabel te zijn, maar ik heb gelukkig een verzekering gewaarborgd inkomen.’

Hoe voelde het om opnieuw in jullie restaurant te staan?

Tom: ‘Dat was heel fijn en voelde ook vertrouwd, net alsof we nooit waren gestopt. Het enthousiasme is zeker niet verminderd.’

Alison: ‘Voor mij voelt het heel ontspannen. Zo’n service is een van de weinige momenten dat je geen tijd hebt om aan de kanker te denken. Na een jaar is dat een verademing. Soms lijkt alles weer normaal. Tot het op je hoofd valt: alles is niet normaal. Daarom moeten we dat ook nu doen. Het is het dichtst dat we nog gaan geraken bij een normaal leven. Maar als Tom het niet meer ziet zitten, stoppen we. Ik volg hem.’

Tom: ‘Dat geldt ook voor mij. We kunnen dit niet zonder elkaar.’

Alison: ‘Jij zou het nog zonder mij kunnen doen.’

Tom (schudt heftig het hoofd): ‘Nee, nee.’

Tom: ‘Zelf probeer ik nog altijd dezelfde vader te zijn en onze zonen de nodige opvoeding mee te geven. Af en toe streng zijn hoort daar bij. Dat ga ik niet minder doen omdat ik ziek ben.’

Tom, in je column op Instagram schrijf je dat jullie de kanker niet nodig hadden om te beseffen dat je de dag moet plukken.

Tom: ‘Nee, wij hebben altijd beseft dat we een mooi leven hadden en waren dankbaar om de kansen die we kregen. Ik ben blij met mijn vrouw en twee gezonde kinderen, het restaurant … Vroeger stond mijn gezondheid mee in dat rijtje, maar dat is helaas voorbij. Als ik mensen zie die onbezorgd en zonder ongemakken door het leven gaan, overvalt me soms een gevoel van jaloezie. Daar schaam ik me een beetje voor.’

In je stukjes benader je je ziekte opvallend open, met humor ook.

Tom: ‘Ja, we zijn vanaf het begin open geweest, zowel naar elkaar als naar familie en vrienden. We hebben de ziekte nooit een taboe laten worden. En die humor: dat is altijd een rode draad in mijn leven geweest. Dat is niet veranderd.’

Alison: ‘Als Tom enkele dagen na zijn chemo weer mopjes begint te maken, weet ik dat hij zich weer stilaan beter voelt. Ik ben heel dankbaar dat hij op die manier met zijn ziekte omgaat. Daardoor kan ik het ook aan. Mocht hij pessimistisch zijn en er niet over kunnen praten, dan zou het voor mij veel moeilijker zijn om voor hem een steun te zijn.’