Sofie: ‘Ik heb van dichtbij meegemaakt wat kanker teweegbrengt. Mijn mama kreeg in 2010 de diagnose. Samen hebben we alle fases doorlopen: de donderslag bij heldere hemel, de vragen en onmacht, goed nieuws en slecht nieuws, haar sociale kring die stilletjes aan krimpt. Zoiets kan je moeilijk uitleggen aan iemand die het nog niet heeft meegemaakt.’
‘Drie jaar geleden is mijn mama overleden. Het klinkt misschien vreemd, maar ze heeft een heel mooi afscheid gehad. Thuis, met al haar geliefden rond haar. Ik was een lastige puber, we waren lang als water en vuur. Die laatste jaren zijn we naar elkaar toegegroeid. Omdat ik zelf mama werd, maar ook haar ziekte en het mooie afscheid hebben ons dichter bij elkaar gebracht. Op het einde zei ze: je kunt zien dat je niet in de zetel gaat liggen treuren! (lacht) Dat heeft me gesterkt in het idee dat ik iets positiefs moest doen met die ervaring.’
‘Naar het einde toe, wanneer we wisten dat het écht gedaan was, hebben we ons meer en meer opengesteld voor hulp. In het begin denk je: we kunnen het wel alleen. Om aan het einde te beseffen: nee, dat kunnen we niet. Mijn mama heeft veel gehad aan Alegria, een inloophuis voor kankerpatiënten in Turnhout. De coördinator van Alegria sprak me over de buddywerking van Kom op tegen Kanker. Dat voelde als iets voor mij en zo ben ik erin gerold.’
Onverwacht zwanger
Kelly: ‘Ik hoorde voor het eerst over de buddywerking van Kom op tegen Kanker op vakantie in het Gezondheidscentrum Koninklijke Villa in Oostende, eind 2018. Het sprak me meteen aan. Gewoon iemand om af en toe mee weg te gaan en om mee te praten: ik had daar nood aan. Tegen mijn naasten durf ik niet altijd zeggen hoe ik me echt voel. Mijn familie heeft al genoeg meegemaakt, ik wil hen wat sparen.’
‘Ik werd gekoppeld aan een fijne buddy. We spraken een paar keer af, het klikte, maar na enkele maanden zette ze wegens tijdsgebrek het contact stop. Dat vond ik spijtig. De laatste keer dat we afspraken, heb ik nog net kunnen vertellen dat ik zwanger was.’
