Vader en dochter met kanker

Hans: ‘Toen Tinneke borstkanker kreeg, heb ik mijn activiteiten als consultant stopgezet. Haar partner kon erg moeilijk met de ziekte om en kon door zijn werk meer niet dan wel mee naar het ziekenhuis. Ik heb haar na de diagnose gezegd: “Als je dat wil, ga ik bij alle onderzoeken en behandelingen met je mee. Ik zal er altijd voor je zijn. Als er iets is, dan sta ik voor je klaar.” Ik ben altijd een workaholic geweest. Ik ben tekortgeschoten als vader, ik heb te weinig tijd gemaakt voor het samenzijn met mijn kinderen. Ik zag dit als een kans om het goed te maken. Tinneke was daar blij om, ik was er gedurende zes jaar altijd bij, daar is nooit over gediscussieerd. De eerste vijf jaar ging het redelijk goed met haar, het zesde jaar was vreselijk. De tumor was uitgezaaid naar haar hersenen. Ze is na een verschrikkelijke eindstrijd van drie dagen overleden. Mijn derde dochter Ingrid was bij haar. Ik was, de uitputting nabij, naar huis gegaan. Je dochter zo zien lijden, dat wens je niemand toe.’

Anne: ‘Ik was er ook niet bij toen Tinneke stierf. Op datzelfde ogenblik lag ik op de operatietafel voor een borstamputatie. Ik heb haar niet meer gezien, door die rotziekte.’

Hans: ‘Ik heb Anne niet van zo nabij gevolgd als Kristien. Peter is een lieve, zorgzame man, ik wil me niet te veel bemoeien. Ik heb Peter gevraagd het me te zeggen als ik me te veel zou opdringen, maar het heeft hem nog nooit gestoord. Ik heb de neiging om de touwtjes in handen te nemen, soms zonder overleg, maar altijd met de bedoeling om goed te doen. Toen Anne enkele weken geleden een knobbeltje voelde, heb ik zonder het haar te vragen een afspraak bij de oncoloog gemaakt. Zij wou wachten tot haar volgende controle over enkele maanden.’

Anne: ‘Dat was best wel vervelend omdat ik een gemaakte afspraak heb moeten verplaatsen om naar het ziekenhuis te gaan. Nu ben ik heel blij dat ik geen maanden van onzekerheid hoef te hebben over dat knobbeltje: er is niets aan de hand.’

Hans: ‘Ik ben me bewust van mijn soms dominante trekjes. Bij consultaties bestaat het risico dat ik het gesprek overheers en de vragen stel die ík relevant vind, wars van wat voor Anne belangrijk is.’

Anne: ‘Ik schrijf op voorhand al mijn vragen voor de dokter op, maar dikwijls kom ik er niet aan toe omdat papa zoveel het woord neemt. Hij wil vooral informatie over de ziekte en het verloop ervan, terwijl mijn vragen meer gaan over hoe ik me voel en wat dat betekent. In het begin was het ook lastig dat papa altijd de vergelijking met Tinneke maakte. Maar dat alles weegt niet op tegen zijn niet aflatende steun, ik heb altijd gewild dat hij erbij was.’