Ex-journalist en schrijver Eddy Surmont in volledige remissie na blaaskanker

Hoe ging u met het nieuws om?

‘Ik was tien seconden uit mijn lood geslagen, toen was ik vastbesloten alles te doen om de ziekte te overwinnen. Voor mijn echtgenote en kinderen die erbij waren in het ziekenhuis, was het slechte nieuws een veel zwaardere dobber. Zij hebben er meer van afgezien dan ik. De eerste nacht na de diagnose zag ik in mijn slaap een ets van mijn stadsgenoot James Ensor De Dood vervolgt de mensenkudde. Op dat kunstwerk achtervolgt een met een zeis zwaaiend skelet een vluchtende mensenmassa. Voor mij stond het voor de kanker die miljoenen kankerpatiënten achternazit. Het beeld sterkte me in de overtuiging dat de zeisman mij en hopelijk veel lotgenoten niet te pakken zou krijgen. Dat was zeer betekenisvol voor mij.’

'Door de ziekte was ik vermagerd, van 85 naar 72 kilogram, sinds augustus weeg ik alweer 82 kilogram. Van haaruitval kon ik geen last hebben, want ik ben al kaal sinds mijn dertigste. Het resterende haar werd wel fragieler, maar dat was maar tijdelijk. Het grootste nadeel was dat een pintje me niet meer smaakte. Maar ook dat is weer in orde. Alles komt terug. Je leven is niet ten einde als je kanker hebt. Het is een zware dobber, maar je moet luisteren naar de medische wereld, je familie en vooral ook naar je eigen lichaam. In het begin van de chemobehandeling was ik één dag moe. Naarmate de medicatie zich opstapelde, liep dat op tot twee, drie dagen. Op aanraden van de gespecialiseerde verpleegkundigen oncologie ging ik in de namiddag telkens een paar uur in bed liggen, ik rustte ook veel in de zetel. Je moet je niet sterker voordoen dan je bent.’

Heeft de ervaring uw leven veranderd?

‘Toch wel, ik besef nu nog meer dan vroeger hoe belangrijk familie en vrienden zijn. Uiteraard schrijf ik mijn genezing in belangrijke mate toe aan de medische behandeling, aan de kunde van dokters en verplegend personeel die me zonder uitzondering fantastisch behandeld hebben. Maar zonder mijn familie had ik het niet gered. Hun niet aflatende steun, moreel maar ook door me materieel en fysiek te ontlasten, is cruciaal geweest. Mijn echtgenote, mijn drie kinderen, hun partners en mijn zes kleinkinderen zijn nog belangrijker geworden dan vroeger. Als journalist was ik de helft van het jaar van huis weg. De voorbije vijftien jaar heb ik fervent golf gespeeld, ook dan was ik twee, drie dagen per week afwezig. Vorige week heb ik mijn golfspullen verkocht, weliswaar met pijn in het hart. Maar dat is het leven, ik word 77 jaar, een mens moet afstand kunnen nemen. Ik doe het rustiger aan. ’s Morgens verzorg ik het ontbijt. Ik doe dat al dertig jaar. Toen ik ziek was, lukte het niet meer en dat was hard. Maar nu ben ik weer de breakfast manager in huis. Dat weer kunnen doen, was mentaal een zeer belangrijke stap in het genezingsproces. Na het ontbijt doe ik de boodschappen, te voet. Dan neem ik wat rust. In de namiddag schrijf ik enkele uren. Dat is het en ik ben er blij mee. De familie komt op de eerste plaats. Elk moment is goed om met volle teugen van elkaar te genieten. Mijn oncoloog verwoordde het treffend in de persoonlijke nieuwjaarsboodschap die hij me stuurde: niets wat je in de winkel koopt, maar wat je stilletjes hoopt, dat wensen wij.’