Ongeloof
Stijn: ‘Vanaf de zomer van 2018 veranderde er veel: ik begon te werken, ging alleen wonen en leerde Lisa kennen. We hadden allebei een uitgesproken kinderwens. Gelukkig had ik voor de chemotherapie zaadcellen laten invriezen. Ik zag daar toen het nut niet van in, de dokter die me opvolgde tijdens de chemotherapie overhaalde me. Daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor. In februari 2022 trouwden Lisa en ik, in maart waren we zwanger.’
Hilde: ‘Het leven lachte Stijn opnieuw toe. Tot hij in april 2022 een nieuwe kankerdiagnose kreeg: kanker aan het reukorgaan. Het was te absurd voor woorden.’
Stijn: ‘Ik kon het zelf ook nauwelijks geloven. In tegenstelling tot de eerste keer twijfelde ik er nooit aan dat het goed zou komen. Ik was wel bang om ziek alleen thuis te zijn. Mama en Lisa gingen meteen allebei minder werken. De ene helft van de dag was Lisa bij me, de andere helft mama. Na een operatie kreeg ik 33 beurten radiotherapie. Net als in 2010 sloeg de behandeling aan, de tumor gaf zich gewonnen. Ik kon weer verder en in november werd ik papa.’
Kwetsbaarheid
Hilde: ‘Stijn slaagde er op veel manieren in om wat hem overkwam, om te buigen naar iets positiefs. Ik vind hem ongelofelijk dapper. Het verdriet om het verlies van zijn gezondheid liet wel diepe sporen na. Bij hem. Bij mij en mijn man. Bij zijn drie zussen die in volle puberteit plots alle aandacht naar hun broer zagen gaan. Onder begeleiding van een psycholoog kwamen we daar als gezin later op terug.’
Stijn: ‘In een soort kringgesprek leerden we om met elkaar te praten en onze kwetsbaarheid te tonen. Die gesprekken herstelden de verbondenheid binnen ons gezin. Lisa en ik kochten intussen het ouderlijke huis. Natuurlijk doet die plek me denken aan wie ik was voor ik de eerste keer kanker kreeg. Maar dat is oké. Mijn nieuwe ik woont hier als het ware samen met mijn oude ik. Hier ben ik thuis. Hier voel ik me goed.’