Marjan Meganck over haar jaar met borstkanker

‘Wouter heeft onze kinderen Joshua en Otis, ze waren op het moment van de diagnose acht en vijf, al heel snel verteld dat ik erg ziek was en dat het lang zou duren om helemaal te genezen. Zij deden daar helemaal niet zo dramatisch over.'

'Als ik functioneerde, hadden we samen een gewone dag. Als het niet ging, beseften ze plots weer “Ah ja, je hebt kanker”. Ze konden het gewoon vergeten, dat was zeer verfrissend. Otis was nog niet schoolplichtig, hij heeft vaak bij mijn moeder en bij andere mensen gelogeerd. Na een half jaar was hij het beu om altijd op vakantie te moeten. Dat was wel grappig: het jaar dat ik thuis zat en niet weg kon, was voor hem bijna een vakantiejaar.’

‘Het was ook Wouter die de mensen in onze omgeving op de hoogte bracht van het slechte nieuws. Dat was goed. De paar keren dat ik het zelf heb verteld, werd ik meteen veel emotioneler dan ik me eigenlijk voelde. Omdat mensen vaak zelf emotioneel reageerden natuurlijk, maar ook omdat ik het nieuws helemaal niet wilde brengen aan iemand die ik graag zie. Ik wilde hem of haar geen pijn doen en zo dicht bij de ziekte brengen. Uiteindelijk heb ik die knop toch kunnen omdraaien en ben ik gaandeweg heel open geworden over mijn ziek zijn. Ik heb beslist me niet meer te verbergen en te tonen wat het is om kanker te hebben.

'De mensen die ervoor kozen om erbij te zijn en die ons mee wilden dragen, toonde ik het volledige plaatje. En toch zeggen vrienden vaak dat ze in mijn boek nog veel gelezen hebben wat ze niet wisten, over hoe het echt met me ging.’ 

‘Het was helemaal niet de bedoeling om een boek te schrijven. Na de start van de chemotherapie heb ik een eerste brief op Facebook gepost. Ik wilde mijn familie, vrienden en kennissen laten weten wat het is om kanker te hebben, hoe heftig chemo is. Ik koppelde er ook allerlei beschouwingen aan. Veel mensen bleken er iets aan te hebben, ze spoorden me aan om brieven te blijven schrijven. Zij en Wouter waren het die me na afloop van de behandeling zeiden dat ik er iets moest mee doen. Maar brieven zijn nog geen boek. Gelukkig had ik tijdens dat jaar een dagboek bijgehouden. Daar stond in hoe ik me op elk moment voelde. De combinatie met de meer beschouwende brieven werkte.'

‘Mijn leven stond op een bepaalde manier in pauze, maar die traagheid had ook iets moois. Ik ben sowieso niet gemaakt voor deze vluchtige, haastige wereld. Ik heb tijd nodig om dingen tot mij te laten komen.'

'Door de kanker heb ik de traagheid nog meer leren waarderen. Een dag ging bijna niet vooruit, maar het was een mooie leegte. Ik voelde me vaak mentaal helemaal in evenwicht omdat ik tijd had om bij alles stil te staan. Ik kon mijn gevoelens zeer goed duiden. Waarom ben ik boos of gefrustreerd? Wat maakt me blij? Ik heb de seizoenen heel bewust meegemaakt, vaak in de tuin onder de appelboom. De bloesems in de lente, ik zat daar helemaal in. Nu kijk je een week niet en je hebt ze gemist. Ook vrienden die een dag kwamen inspringen, hebben die traagheid ontdekt. Ze vertelden me dat het ook voor hen bijzondere momenten waren, er moest niets. Ik probeer het positieve van dat jaar zoveel mogelijk vast te houden. Maar nu het leven weer min of meer zijn gewone gang gaat, gebeurt er natuurlijk steeds van alles dat het evenwicht verstoort.’

‘Ik heb geleerd rustpunten in mijn leven in te bouwen. Ik vind die rust in het fysiek bezig zijn, met yoga en met lopen. Vroeger liet ik dat wel eens schieten omdat ik andere dingen belangrijker vond. Nu komt dat op de eerste plaats, omdat ik het meer dan vroeger nodig heb. Ik merk gewoon dat ik nog niet kan wat ik voor mijn ziekte kon. Ik moet doseren. Ik ben op dit ogenblik zeer vermoeid. De vele interviews voor het boek vragen best veel energie. En we waren onlangs met het gezin in Zuid-Afrika, we hebben er rondgetrokken. Ook daar krijg ik nu de weerbots van. Even dacht ik dat er weer een probleem was met mijn schildklier. Tijdens de bestralingen is die ontstoken geraakt en dat had een grote impact op mijn energiepeil. Ik ben bij de dokter langs geweest voor een bloedonderzoek. Alles is perfect. Hij zei dat ik wellicht nog kamp met de gevolgen van de zware kankerbehandeling: als ik een dipje heb, zal dat dieper zijn dan bij iemand anders.'

'Er zijn dingen die ik niet meer kan, voorlopig toch. Vlak voordat ik ziek werd, had ik een reis door Zuid-Afrika uitgewerkt. De samenwerking met een reisbureau was rond, ik zou meegaan als begeleider. Nu heb ik de draad weer opgepikt, maar een Zuid-Afrikaanse vriendin zal de reis begeleiden. Dat zou voor mij te zwaar zijn.’

‘Ik heb er vertrouwen in dat ik genezen ben, ook al weet ik dat er een kans is dat ik herval. Na mijn revalidatie ben ik in een loopprogramma van het ziekenhuis gestapt. Daar heb ik voor het eerst lotgenoten ontmoet. Een kerngroepje heeft nog steeds contact. Dat is zeer aangenaam, we praten nauwelijks over kanker. Maar er zijn al enkele mensen hervallen, en dat is telkens een klap. Misschien klinkt het naïef, maar ik wil graag geloven dat het mij niet zal overkomen. Het klinisch onderzoek en de bloedcontrole om de drie maanden probeer ik zo gewoon mogelijk te laten passeren. Ik ben er vrij gerust in.'

'Met de MRI-scan om het jaar ligt dat anders. Het duurt een week voordat het resultaat bekend is en ik stel vast dat ik in die periode zeer prikkelbaar ben. De schrik om te hervallen zit er dus toch ergens in, maar ik laat er mijn gedachten niet door domineren. Ik ga ervan uit dat ik vrijgesteld ben.’