Leander Verdievel, de man achter de tv-reeks 'Gevoel voor tumor'

'In het begin kreeg ik radio- en chemotherapie. Met succes, want de tumor reageerde snel en halverwege de behandeling was hij volledig verdwenen. Om het te vieren ging ik met mijn vriendin naar Italië op vakantie. Toen ik met een gezwollen neus terugkeerde, wist ik dat ik hervallen was. Daar had ik niet op gerekend. Het nieuws was een zware slag, want ik zou opnieuw chemo krijgen en een autologe stamceltransplantatie ondergaan. De eerste keer begin je nietsvermoedend aan je behandeling. De tweede keer weet je wat er volgt. Mijn overlevingskans was ook plots spectaculair gedaald en ineens besefte ik dat ik kon sterven.’  

‘Als 24-jarige een kankerdiagnose krijgen, is onwezenlijk. Ik hoorde te feesten, de wereld te ontdekken en te genieten van mijn jonge jaren. Maar door de ziekte komt je leven op een zijspoor te staan. Ik mocht en kon plotseling niets meer.'

'Om te sporten was ik te zwak. Op feestjes liep ik het risico een infectie op te doen. Ging ik op restaurant, moest ik opletten voor mijn maag. Het ene sociale laagje na het andere pelde af. Ik kwam in een heel andere wereld terecht, maar ik heb altijd op de steun van mijn vrienden kunnen rekenen. Wat ik vooral aan hen apprecieerde, was dat ze geen blad voor de mond namen. Ik herinner me dat ik met een opgezwollen hoofd van de cortisone op café zou gaan. Ik zag er vreselijk tegen op om me in het openbaar te vertonen. Maar ik had de deur nog niet open of ze riepen al “Daar heb je Sven Ornelis”. Dat was een geweldige begroeting. Ik schoot onmiddellijk in de lach. Die humor was van onschatbare waarde.’

‘Het is belangrijk om in een sombere periode als kanker op zoek te gaan naar het surreële, de gekke kantjes. Ik herinner me die ene kamergenoot, een slager. Het ziekenhuiseten was niet zijn ding. Iedere avond bracht zijn vrouw hem iets mee uit de slagerij. Op een avond had ze een hele slinger worsten mee die ze aan zijn infuushouder hing om verder te drogen. Het gezicht van de arts zal ik nooit vergeten. Of de lachbuien die ik gehad heb toen ik het zevende exemplaar van Lance Armstrongs biografie of de zoveelste tros druiven cadeau kreeg. Onverwacht grappige dingen, maar ze maakten de ziekte draaglijker.’

‘Toen ik uiteindelijk na anderhalf jaar weer een normaal leven kon leiden, had ik het gevoel dat ik de verloren tijd moest inhalen. Ik schuimde alle feestjes af en deed waarin ik zin had. Kanker maakt je een beetje egoïstisch. Je wil overleven en houdt daarbij niet altijd rekening met de anderen. Hoewel ik tijdens mijn hele behandeling ontzettend veel steun had gekregen van mijn vriendin, trok ik me daarna niets meer van haar aan. Dat ging bijna ten koste van mijn relatie. Maar niet alleen mijn gedrag was verantwoordelijk voor een relatiecrisis. Na de behandeling had ik problemen op seksueel gebied. Toen ik genezen was, wilde ik opnieuw een minnaar zijn voor mijn lief. Maar al stuurden ze een heel bikiniteam op me af, ik had geen enkele zin meer in seks. Het lukte ook fysiek niet. Dat was heel frustrerend omdat ik niet wist waaraan het lag. Als ik op controle ging, zeiden de artsen dat het wel zou beteren. Twee jaar hebben wij met die seksuele problemen geworsteld. Bij een scan kwam uiteindelijk aan het licht dat mijn hypofyse (een kleine klier in de hersenen die onder meer de geslachtshormonen regelt, red.) door de bestraling beschadigd was. Daardoor maakte ik geen testosteron meer aan. Om dat probleem op te lossen krijg ik nu driemaandelijks een inspuiting.’ 

‘Door de dubbele chemotherapie ben ik onvruchtbaar geworden. Ik had nog geen kinderen, dus dat was best ingrijpend nieuws. Toch werd het me kort en zakelijk meegedeeld. Voor ik met de behandeling begon, kreeg ik de raad mijn zaadcellen in te vriezen. Ik moest daarvoor naar de dienst fertiliteit, waar me onmiddellijk een grote pot voorgezet werd. Ik trok bleek weg, waarop de verpleegster me geruststelde “die hoeft niet helemaal vol”. Daarna werd ik naar een kleine ruimte gebracht. Boekjes waren er niet, er hing enkel een foto van de Eiffeltoren en op de achtergrond hoorde ik de verpleegsters in de koffieruimte de laatste aflevering van Thuis bespreken. Surrealisme ten top. Ik heb die scene ook in Gevoel voor tumor verwerkt. Toen ik andere kankerpatiënten interviewde om inspiratie op te doen voor de reeks, hoorde ik dat zij gelijkaardige verhalen hadden. Ook vandaag springen artsen nog onhandig om met die onvruchtbaarheid. Als je jong bent, wil je met je vrouw kindjes maken. Bij mij lukte dat – de ingevroren zaadcellen ten spijt - niet meer. Ik heb me daar lange tijd persoonlijk verantwoordelijk voor gevoeld en heb sterk getwijfeld aan mezelf. Maar geen enkele arts heeft daar ooit nog één woord aan vuil gemaakt. We zijn ondertussen 17 ivf-pogingen en een adoptieprocedure verder. Die kinderloosheid is vandaag ons grootste verdriet.’