Kamiel Troubleyn leeft met een uitgezaaide prostaatkanker

De dreun die hij toen kreeg, kan hij moeilijk beschrijven. ‘Mijn vrouw en kinderen vroeg ik om al het papierwerk dat bij het levenseinde hoorde in orde te brengen. Zelf wou ik daar niets mee te maken hebben.'

'Verder had ik ruimte nodig om het nieuws te verwerken. De ergste gedachte die zich steeds aan me opdrong, was dat ik mijn kleinkinderen niet groot zou zien worden en dat ze zich mij later niet meer zouden herinneren’. 

Kamiels situatie was uitzichtloos, maar hij moest wel nog een MR-scan ondergaan om de precieze locatie van de metastasen te kunnen bepalen. ‘Uit dat onderzoek bleek enkele weken later dat de letsels in de rechterheupvleugel helemaal geen uitzaaiingen waren. Dat veranderde het scenario van mijn ziekte plotseling volledig’, zegt Kamiel. ‘Van de ene op de andere dag was er een behandeling mogelijk. Niet meer om me te genezen’, nuanceert hij, ‘wel om mij een nieuwe en veel betere prognose te kunnen geven’. Kamiel werd geopereerd en kreeg vervolgens chemo- en radiotherapie. 

‘Met wat geluk staan er mij volgens de artsen nog wat mooie jaren te wachten. Hoeveel precies, dat kunnen ze niet zeggen. Ik had vroeger een zaak in bouwmaterialen, tegels en metaal. Wij moesten de klanten een garantie van tien jaar geven. In de medische wereld zijn blijkbaar andere regels van tel’, grapt hij.

Geen symptomen

Kamiel komt uit een gezin van vijf broers. Drie ervan kregen prostaatkanker. Dat is puur toeval, want uit genetisch onderzoek blijkt dat ze niet erfelijk belast zijn. ‘Ik had zelf niets in de gaten. Ik moest niet vaker naar het toilet, had nergens pijn. Ik was sportief en fietste wekelijks. Het weekend voor de diagnose reed ik nog samen met enkele vrienden 100 km. Het jaar ervoor had ik in Afrika aan een fietstocht van 750 km door de jungle deelgenomen. Een week ploeterde ik door zand, modder en rivieren. Ik was een van de oudste deelnemers, maar eindigde bij de eerste tien. IJzersterk was ik.’

Kamiel kan het nog altijd niet vatten dat je je zo goed kan voelen, terwijl er zich in je lichaam kanker ontwikkelt. ‘Omdat ik geen fysieke klachten had, ben ik blij dat mijn huisarts tijdens die bloedtest ook mijn PSA-waarden liet testen’, gaat Kamiel verder. ‘Onlangs las ik in de krant dat wetenschappelijk onderzoek aan het licht had gebracht dat mannen screenen op prostaatkanker geen levens redt. Zulke berichten maken me kwaad. Ik mag er niet aan denken dat mijn kanker nog later zou zijn ontdekt. Het is net die bloedtest die ervoor gezorgd heeft dat ik nog wat extra jaren aan mijn leven zal kunnen toevoegen. Als het onderwerp ter sprake komt bij vrienden raad ik hen aan om vroeg genoeg en regelmatig hun PSA-waarden te laten checken.’