Bedrijfsleider Wouter Torfs kreeg nierkanker

Geen betere plek voor een zomers business event dan de Badboot in het Antwerpse Kattendokdijk. Terwijl zwemmers in het ruim baantjes trekken, verzamelen zich op het dek de genodigden op het bedrijfsfeest. Wouter Torfs, CEO (afgevaardigd bestuurder) van de gelijknamige schoenwinkelketen en meermaals bekroond als beste werkgever van België, voelt zich als een vis in het water en ziet er fit en energiek uit. Net terug uit vakantie puilt zijn agenda alweer uit. Vergaderingen, speeches, een boek.. Nochtans had hij zich vorig jaar na zijn operatie een goed voornemen gemaakt. De tumor in zijn rechternier was succesvol verwijderd, maar hij zou het voortaan anders aanpakken. Meer sporten, op zijn voeding letten, en minder professionele afspraken, zo zou hij voortaan door het leven stappen. ‘Meer sporten en gezond eten, daar heb ik wel werk van gemaakt. Maar mijn agenda is nog altijd even druk’, zegt hij met een verontschuldigende glimlach.

Toch beseft Torfs heel goed dat hij door het oog van de naald is gekropen. Het was zijn jaarlijkse medische check-up die hem heeft gered. In december vorig jaar werd geconstateerd dat zijn bloeddruk te hoog lag. Een van de dingen die de dokter wilde controleren, waren zijn nieren, en dus moest hij onder de scanner. Bij die routinecontrole kwam iets verdachts op zijn rechternier aan het licht. Het waren Torfs’ zus en schoonbroer, respectievelijk huisarts en chirurg, die hem thuis aan de hand van de scans volledig op de hoogte brachten: het ging wel degelijk om een tumor. Het goede nieuws was dat die ingekapseld was en de kans op uitzaaiing dus erg klein was.

Maar hij moest dringend onder het mes, want als de tumor verder groeide, dan zakten zijn overlevingskansen drastisch. ‘Tja, dan word je ineens keihard geconfronteerd met je eindigheid, natuurlijk’, vertelt Torfs. ‘Ik ben meteen na het gesprek gaan wandelen in de bossen in de buurt, en ik weet nog dat ik toen, die decemberavond, helemaal doordrongen was van de hoop dat ik dat in de lente nog zou kunnen zien.’